Μετά από μια παράσταση στην έκτη δημοτικού δηλώνει ότι θα γίνει ηθοποιός. Ηρεμία και γραφικότητα μαζί, σχολιάζει γελώντας στο σήμερα. Απόφοιτη πλέον της δραματικής σχολής του Ωδείου Αθηνών, η Ναταλία Σουίφτ μετρά στιγμές κυρίως στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη, όπως η «Μελατονίνη» του Νίκου Πάστρα και οι «42°C» του Γιώργου Παπαβασιλείου, σκεπτόμενη ότι κάποια στιγμή θα αναζητήσει το μονοπάτι που γράφει εξωτερικό.
Στο βάπτισμα του πυρός για εκείνη θεατρικά, το ”Killer Joe” σε σκηνοθεσία Γιάννη Στάνκογλου, βρίσκεται στη σκιά του αμερικάνικου νότου μέσα από ένα «πλάσμα» που υπάρχει σε ένα δικό του σύμπαν, μία νεαρή κοπέλα που, με φόντο το νοσηρό οικογενειακό της περιβάλλον, πέφτει θύμα αγοραπωλησίας. «Σε κάθε έργο, ακόμα και αν δεν είναι σύγχρονο, επιλέγεις να συμμετάσχεις για να ακουμπήσεις κάτι που σε αφορά στο τώρα», σημειώνει, παρά το γεγονός ότι της μοιάζει ακόμα κάπως περίεργο να συστήνεται ως ηθοποιός.
”Killer Joe” | Το βάπτισμα του πυρός
Το ”Killer Joe”, είναι ένα έργο του Tracy Lets, που είναι φανταστικός κατ’ εμέ, γραμμένο για το θέατρο μέσα από πολλούς αυτοσχεδιασμούς με την ομάδα του, και γι’ αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον, είναι αρκετά άμεσος ο λόγος. Ευρέως γνωστό έγινε από την ταινία με τον Μάθιου Μακόναχι. Μετά τη σχολή είναι η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο. Βγήκα από τη σχολή μέσα στον covid με τα θέατρα κλειστά, οπότε είναι επίσημα η πρώτη μου παράσταση, το βάπτισμα του πυρός.
Σαν αισθητική έχει πάρα πολύ αυτό του αμερικάνικου νότου, αλλά κατά τ’ άλλα δεν είναι και η πιο κλασική ιστορία του κόσμου. Ο ρόλος μου είναι η κόρη της οικογένειας. Είναι λίγο «πλάσμα», μόνο έτσι μπορώ να τη χαρακτηρίσω. Υπάρχει σε ένα εντελώς δικό της σύμπαν, κάπως παράλληλο με των άλλων. Δεν έχει εμπειρίες, δεν δουλεύει, δεν σπουδάζει, δεν έχει φύγει εκτός της πόλης, δεν είχε ποτέ ερωτικό σύντροφο. Είναι με έναν περίεργο τρόπο προστατευμένη χωρίς να την προστατεύει η οικογένειά της σε καμία περίπτωση… Επομένως έχει δημιουργήσει έναν δικό της κόσμο και επιλέγει να υπάρχει μέσα σε αυτόν. Έχει σίγουρα μια τρομερή αθωότητα και είναι πάρα πολύ ειλικρινής.
Εμφανίζεται λοιπόν αυτός ο τύπος και επιλέγει να μπει για λίγο σε αυτόν τον κόσμο. Δημιουργείται μια πολύ περίεργη και τοξική σχέση. Μιλάμε ξεκάθαρα για μία αγοραπωλησία ενός ανθρώπου. Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτός πραγματικά την ερωτεύεται, κυρίως λόγω της αθωότητάς της πιστεύω, κάτι που δεν αναιρεί το πόσο λάθος, τοξικό και χειριστικό είναι όλο αυτό το πράγμα που έχουν – δεν θα το πω σχέση. Όλοι την αντιμετωπίζουν σαν παιδί, εκείνος την αντιμετωπίζει κάπως σαν ενήλικη και περνάει μια περίοδος που και αυτή αισθάνεται ένα δέος προς το πρόσωπό του. Μέχρι την τελευταία στιγμή δεν καταλαβαίνει ότι θυσιάζεται. Η κατανόηση έρχεται στην τελευταία σκηνή. Εκεί έχουμε δημιουργήσει τη δικαίωση που χρειαζόμασταν εμείς προσωπικά ως ηθοποιοί.
Ο θεατής σίγουρα πιστεύω θα σοκαριστεί. Εύχομαι και να αναρωτηθεί, γιατί είναι ένα έργο αρκετά καίριο σε σχέση με όλα αυτά που ζούμε. Έχει να κάνει πάρα πολύ με το ζήτημα της πατριαρχίας. Είναι και ο λόγος που επιλέχθηκε από τον Γιάννη Στάνκογλου το συγκεκριμένο έργο. Νομίζω ότι κάνουμε αυτό το επάγγελμα για να πούμε κάτι σε σχέση με το τώρα μας. Κάθε έργο, ακόμα και αν δεν είναι σύγχρονο, επιλέγεις να το ανεβάσεις ή να συμμετάσχεις σε αυτό για να ακουμπήσεις κάτι που σε αφορά στο τώρα.
Το σινεμά και η ρομαντικοποίηση του δύσκολου
Μέχρι στιγμής έχω κάνει κυρίως κινηματογράφο και με γοητεύει πάρα πολύ, παρόλο που είμαι ο άνθρωπος που θα τον ρωτήσεις τι από τα δύο και θα σου πει και τα δύο. Το σινεμά το βρίσκω μαγικό, με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από το θέατρο, πιστεύω ότι μου συμπληρώνει το ένα κομμάτι το άλλο.
Γενικά βάζω στόχους. Σκέφτομαι με ποιους θα ήθελα να συνεργαστώ και ποια έργα θα ήθελα να κάνω, αλλά περισσότερο το πώς θέλω να είναι το μέλλον. Ξέρω σίγουρα ότι κάποια στιγμή θέλω να πάω στο εξωτερικό. Το πότε θα πάρω αυτή την απόφαση είναι ένα άλλο ζήτημα. Δεν νομίζω ότι είμαι ακόμα έτοιμη. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ το σινεμά και το θέατρο στην Ελλάδα, πιστεύω ότι έχει πάρα πολύ υλικό. Υπάρχουν πολλοί νέοι κινηματογραφιστές, ένα ανεξερεύνητο υλικό που είναι θησαυρός. Ακόμα και με το επίπεδο παραγωγής που έχουμε, οι δουλειές που γίνονται κάτι δείχνουν. Παίζει ρόλο το budget, κάνει πολύ πιο εύκολη τη δουλειά από τεχνικής άποψης, αλλά από την άλλη όσο budget και να έχεις, αν δεν έχεις τη θέληση και τον ενθουσιασμό, δεν θα την κάνεις την ταινία.
Απλώς υπάρχει πολλές φορές και μία ρομαντικοποίηση του δύσκολου, το οποίο είναι λογικό, γιατί όντως τα πράγματα που κάνουμε οι περισσότεροι, τα κάνουμε μόνοι μας, αλλά δεν θα έπρεπε κιόλας να υπάρχει τόσο μικρή στήριξη στους νέους ανθρώπους που πάνε να κάνουν σινεμά, επειδή εντέλει τα καταφέρνουν να το κάνουν μόνοι τους.
Είναι δεδομένο όταν είσαι νέος κινηματογραφιστής ότι δεν θα έχεις budget, είναι δεδομένο ότι θα πρέπει να βάλεις από τα δικά σου λεφτά για να πάρεις φαγητό στους ηθοποιούς σου και δεν θα έπρεπε. Όπως δεν θα έπρεπε να είναι δεδομένο ότι για να κάνεις την πρώτη σου δουλειά, θα συμβιβαστείς είτε με το σχεδόν μηδαμινό, είτε με το τίποτα ως ηθοποιός, γιατί «τυχερός είσαι που βρήκες και δουλειά…».
«Δεν το έχω πιστέψει ακόμα ότι είμαι ηθοποιός»
Ήμουν αυτή η περίπτωση η «γραφική», που είπα στην έκτη δημοτικού ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Είχαμε κάνει μια παράσταση στο τμήμα των αγγλικών και λέω «περνάω πολύ ωραία έτσι, ας το κάνω». Είναι μια ηρεμία αυτό, τώρα το αν θα τα καταφέρεις ή όχι, ένας θεός ξέρει, αλλά το ότι ξέρεις τουλάχιστον τι θες να κάνεις, είναι μια ηρεμία. Από πολύ μικρή με πήγαιναν οι γονείς μου θέατρο, σινεμά και γενικά υπήρχε μια καλλιτεχνική φλέβα στο σπίτι.
Επίσης είχα πολλή στήριξη, οι γονείς μου δεν μου είπαν ποτέ «θα πάρεις ένα πτυχίο», «πώς θα ζεις αν γίνεις ηθοποιός;» και άλλα τέτοια. Είναι σημαντικό γιατί είναι πολλές οι περιπτώσεις των παιδιών που λόγω αυτού δεν έχουν κάνει τα πράγματα που όντως θέλουν να κάνουν, ειδικά στα καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Είναι καλό να μην ξεχνάμε ότι σε κάποια κομμάτια ήμασταν πιο τυχεροί. Είναι δύσκολο να βγεις σε αυτή την αγορά εργασίας, πόσο μάλλον με τον covid. Εγώ ήμουν πολύ τυχερή γιατί με το που τελείωσα τη σχολή έκανα το «42°C» και μετά αυτό που με έσωσε μέσα στην καραντίνα ήταν η ταινία που κάναμε, τα «Μπάσταρδα» του Νίκου Πάστρα.
Να σου πω την αλήθεια ακόμα δεν το έχω πιστέψει. Δηλαδή ότι θα γνωρίσω κάποιον και θα με ρωτήσει «τι δουλειά κάνεις;» και θα πω «ηθοποιός», μου φαίνεται περίεργο ότι το λέω και δεν είναι ψέμα. Τώρα κάπως καταφέρνω να μπορώ να με δω σε κάποια πράγματα που κάνω. Ας πούμε τις μικρού μήκους που έχω κάνει μπορώ να τις δω πιο εύκολα, απλά με κρίνω πάρα πάρα πολύ αυστηρά. Βρίζω μόνη μου τον εαυτό μου και τέτοια…τα πάω πολύ καλά με την αυτοεκτίμηση γενικά…(γέλια)
«Για μένα είναι σημαντικό να μοιράζεσαι…»
Μέχρι στιγμής στους ρόλους με ενδιαφέρει πάντα το εντελώς διαφορετικό από μένα, γιατί πρέπει να διανύσεις περισσότερη απόσταση για να το βρεις, αλλά έχει να κάνει και με τις συνθήκες, σε τι σύμπαν υπάρχει αυτός ο ρόλος. Μου έχει τύχει και με ρόλο ο οποίος είναι πολύ κοντά μου να με ιντριγκάρει και να με ενδιαφέρει τρομερά. Νομίζω έχει να κάνει πολύ με το έργο, το πότε, το πού, το ποιοι. Είναι πολλοί παράγοντες που παίζουν ρόλο.
Οι συνεργάτες είναι το πιο σημαντικό για μένα. Νομίζω ότι πρέπει να είναι πολύ συνειδητή θέση και απόφαση με ποιους ανθρώπους επιλέγεις να δουλεύεις. Κάπως οφείλεις να ξέρεις και εσύ ο ίδιος και να μην χρειαστεί να φτάσεις σε σημείο να πεις δεν ήξερα. Δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό. Υπάρχουν περιπτώσεις που πέφτεις από τα σύννεφα. Έχει ένα ρίσκο, αλλά νομίζω ότι δεν θα είχε και πολύ νόημα αλλιώς.
Πιστεύω ότι είναι πιο σημαντικό να νιώθεις καλά εσύ μέσα σε αυτό που κάνεις και με τις επιλογές σου. Μου έχει τύχει να βρίσκομαι σε δύσκολη συνθήκη σε δουλειά, ευτυχώς όχι κάτι ακραίο και για μένα είναι σημαντικό να το μοιράζεσαι με συναδέλφους. Έχω υπάρξει σε σκηνικό που με έχει βοηθήσει συνάδελφος, ο οποίος μπορούσε να μιλήσει πιο εύκολα απ’ ότι μπορούσα εγώ, λόγω εμπειρίας, λόγω χρόνων στο επάγγελμα. Η αλληλεγγύη παίζει ρόλο γενικά, η κατανόηση του ότι μπορεί να μην έχει συμβεί σε μένα αλλά σε κάποιον έχει συμβεί. Αυτό αρκεί.
Και μετά;
Στην καραντίνα γυρίσαμε τα «Μπάσταρδα» του Νίκου Πάστρα και τώρα είμαστε στο post production. Την παρουσιάσαμε στο ”Works in progress” στη Θεσσαλονίκη, πήραμε το βραβείο της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση, το οποίο είναι πολύ βοηθητικό για να καταφέρουμε να τελειώσουμε την ταινία. Αυτό είναι άλλο ένα παράδειγμα του μαθαίνω να δουλεύω χωρίς budget. Κάναμε μια καμπάνια στο kickstarter και πιάσαμε τον στόχο μας που ήταν 15.000, που ουσιαστικά δεν είναι τίποτα για την παραγωγή μιας ταινίας. Φτιάξαμε το σενάριο όλοι μαζί οι ηθοποιοί και ο Νίκος. Δουλέψαμε μόνο με φίλους, οπότε υπήρχε μεγάλη κατανόηση και στήριξη και το κάναμε όλο DIY.
Υπάρχει γενικά μια συνεργασία με τον Νίκο Πάστρα, έχουμε μια καλή επικοινωνία. Επίσης θα κάνω ένα project με τον Βασίλη Κεκάτο, που θα ξεκινήσουμε τον Δεκέμβρη, αλλά είναι νωρίς για να πω κάτι παραπάνω. Τέλος θα συμμετάσχω και σε μια γαλλική σειρά που είναι συμπαραγωγή της γαλλικής Amazon, θα είμαι σε ένα επεισόδιο, αλλά το έχω χαρεί πάρα πολύ, γιατί είναι πολύ ωραία η ομάδα.
