Κείμενο: Άγγελος Κραβαρίτης
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 3ης Φεβρουαρίου του 1959, τρεις καλλιτέχνες, o Buddy Holly, ο Ritchie Valens και ο J.P. Richardson, γνωστός ως “The Big Bopper”, ανέβηκαν μαζί με τον πιλότο Roger Peterson σε ένα μικρό αεροπλάνο με προορισμό την επόμενη στάση στην περιοδεία τους, όπου όμως δεν έφτασαν ποτέ. Η συντριβή του αεροπλάνου κόστισε τη ζωή και στους τέσσερις. Αυτή η τραγωδία έμεινε στην ιστορία ως «Η Μέρα Που Πέθανε Η Μουσική».
Ο Holly ήταν ο μεγαλύτερος σταρ από τους τρεις, με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό του όπως τα “That’ll Be The Day” και “Peggy Sue”. O έφηβος ακόμα Valens ήταν ένας ανερχόμενος τραγουδιστής που είχε φτάσει σχεδόν στην κορυφή των charts το 1958 με ένα τραγούδι για την πρώτη του αγάπη, τη “Donna”. O Richardson ήταν ένας τραγουδοποιός και ραδιοφωνικός παραγωγός από το Texas, που είχε κάνει μεγάλη επιτυχία με το “Chantilly Lace”.
Οι τρεις καλλιτέχνες βρίσκονταν περίπου στη μέση μιας περιοδείας με το όνομα “The Winter Dance Party”, η οποία περιλάμβανε ένα κουραστικό πρόγραμμα 24 εμφανίσεων σε διάρκεια τριών εβδομάδων στις μεσοδυτικές πολιτείες των Η.Π.Α. Μαζί τους εμφανίζονταν και οι Dion And The Belmonts. Είχαν ήδη παίξει αρκετές συναυλίες προτού φτάσουν στο Clear Lake της Iowa για να παίξουν στο Surf Ballroom στις 2 Φεβρουαρίου. Ο Buddy Holly είχε κουραστεί από τις συνθήκες στο πούλμαν που τους μετέφερε, που ήταν κρύο και αναξιόπιστο. Έτσι αποφάσισε να ενοικιάσει ένα αεροπλάνο από μια τοπική εταιρεία για να τον πάει στην επόμενη στάση της περιοδείας, το Moorhead της Minnesota, για να αποφύγει ακόμα μια δύσκολη νύχτα στο δρόμο. Το σχέδιο ήταν να προσγειωθούν στο Fargo της North Dakota, που είναι κοντά στο Moorhead.
Υπήρχε χώρος για άλλους δύο επιβάτες, και αρχικά οι θέσεις αυτές προορίζονταν για τα μέλη του συγκροτήματος του Holly, τον Tommy Allsup και τον Weylon Jennings. Ο Valens έπαιξε κορώνα-γράμματα με τον Allsup για τη θέση του και κέρδισε. O Richardson ένιωθε άρρωστος κι έπεισε τον Jennings να του παραχωρήσει τη θέση του. Στην αυτοβιογραφία του ο Jennings λέει πως αστειευόμενος ο Holly του είπε «Ελπίζω το παλιοπούλμαν να παγώσει» και αυτός του απάντησε «Κι εγώ ελπίζω το αεροπλάνο σου να πέσει», κάτι που τον στοίχειωνε για χρόνια.
Το Surf Ballroom ήταν γεμάτο από κόσμο, κάτι εντυπωσιακό για Δευτέρα βράδυ. Μετά τη συναυλία ο Holly με τον Valens και τον Richardson πήγαν στο αεροδρόμιο του Mason City, απ’ όπου το αεροπλάνο ήταν προγραμματισμένο να απογειωθεί στις 00:30. O Roger Peterson προσφέρθηκε να πιλοτάρει το αεροπλάνο. Ο 21χρονος ήταν νέος, αλλά είχε εμπειρία τεσσάρων χρόνων. Δυστυχώς δεν είχε ενημερωθεί σχετικά με μια προειδοποίηση καιρού που εκδόθηκε πριν ξεκινήσει η πτήση.
Λίγο μετά την απογείωση το αεροπλάνο αντιμετώπισε κάποιο πρόβλημα με αποτέλεσμα την πτώση του. Ο ιδιοκτήτης της αεροπορικής εταιρείας Jerry Dwyer ξεκίνησε την έρευνα για το αεροσκάφος όταν αυτό δεν εμφανίστηκε στο Fargo. Μόλις λίγα μίλια μακριά από το αεροδρόμιο βρήκε νεκρούς τους Holly, Richardson και Valens, τα πτώματα των οποίων είχαν πέσει από το αεροπλάνο κατά την πτώση. O Peterson βρέθηκε νεκρός παγιδευμένος στο πιλοτήριο.
Η είδηση του δυστυχήματος συντάραξε τον κόσμο της μουσικής και ήταν πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες. Ο θάνατος των τριών καλλιτεχνών σε τόσο νεαρή ηλικία και με όλη τη ζωή και την καριέρα μπροστά τους ήταν σοκαριστικός. Ο Holly άφησε πίσω του τη γυναίκα του που περίμενε παιδί, που απέβαλε λίγο αργότερα από τη στεναχώρια της. Έγκυος ήταν και η γυναίκα του Richardson και αργότερα γέννησε τον γιο του, τον Jay Perry. O Valens ήταν μόνο 17 ετών. Οι ειδήσεις έκαναν μόνο μικρές αναφορές στον Peterson.
Το πρώτο τραγούδι – φόρος τιμής, το “Three Stars” κυκλοφόρησε λίγο μετά το γεγονός, όμως η διασημότερη ωδή στους τρεις αδικοχαμένους καλλιτέχνες ήταν το “American Pie” του Don McLean, που σκαρφάλωσε στην κορυφή των charts το 1971 και έμαθε τη φράση “The Day The Music Died” σε όλον τον κόσμο. Το τραγούδι του Buddy Holly “It Doesn’t Matter Anymore” έγινε επιτυχία λίγο μετά το θάνατό του. Η ζωή του έχει γίνει το θέμα πολλών βιβλίων και ταινιών, με γνωστότερη το The Buddy Holly Story με τον Gary Busey το 1978. Η ζωή του Ritchie Valens έγινε επίσης ταινία, το La Bamba του 1987 με τον Lou Diamond Phillips. Η μουσική του Big Bopper έμεινε ζωντανή μέσα από αμέτρητα soundtracks. Σίγουρα η μέρα αυτή είναι μία από τις σημαντικότερες στην ιστορία της μουσικής.
