Πώς θα μπορούσαμε άραγε να χαρακτηρίσουμε μια κοινωνία κι έναν πολιτισμό εντός των οποίων είναι οκ να θερίζεις όποιον βρεις μπροστά σου σε σχολεία, πανεπιστήμια, σούπερ μάρκετ, κινηματογράφους, εμπορικά κέντρα; Μα, τι είναι αυτά, φυσικά και δεν είναι οκ; Είναι οκ. Γιατί αν δεν ήταν, θα υπήρχε μια άλλου τύπου κοινωνική και θεσμική αντίδραση κι ένας άλλου τύπου ολομέτωπος ξεσηκωμός. Γιατί ένα φαινόμενο με τέτοια έκταση, τέτοια ένταση, τέτοια επαναληψιμότητα, είτε αντιμετωπίζεται είτε κανονικοποιείται. Και εννοείται ότι το φαινόμενο των μαζικών εκτελέσεων έχει κανονικοποιηθεί, αποτελώντας εδώ και χρόνια μια ακόμη παθογένεια της αμερικάνικης κοινωνίας και μια ακόμη ιδιαιτερότητα της αμερικάνικης κουλτούρας. Εδώ, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, τη γη των ελεύθερων και το σπίτι των γενναίων, έχει πλέον καθιερωθεί ως εναλλακτική διέξοδος για κάθε άνθρωπο που βρίσκεται ή θεωρεί ότι βρίσκεται ενώπιον αδιεξόδων, το να βουτάει ένα δυο ημιαυτόματα όπλα και να αρχίζει να εκτελεί όσους περισσότερους ανθρώπους μπορεί, πριν συλληφθεί, εκτελεστεί ή αυτοκτονήσει.
Υπάρχει κάτι πιο κοντά στο απόλυτο μηδέν από αυτό; Όταν σκοτώνεις στο όνομα ενός σκοπού, μπορεί η πράξη σου να παραμένει αποτρόπαια, μπορεί ο σκοπός να μην αθωώνει στο παραμικρό τις δολοφονίες αθώων, αλλά τουλάχιστον το κάνεις γιατί πιστεύεις σε κάτι. Στις ΗΠΑ η μεγάλη πλειοψηφία των μαζικών εκτελέσεων γίνονται από ανθρώπους που σκοτώνουν ακριβώς επειδή δεν πιστεύουν σε τίποτα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής παράγουν τον ανθρωπότυπο που δεν πιστεύει σε τίποτα πια. Τον ανθρωπότυπο που αυτή τη συγκεκριμένη ήττα του κι αυτή τη συγκεκριμένη απόγνωσή του δεν θα τη στρέψει ενάντια στον εαυτό του ή έστω ενάντια μόνο σε συγκεκριμένα πρόσωπα που τον δυνάστευσαν, θα πάρει παραμάσχαλα την απελπισία του και θα σκοτώσει στο διάβα του όσους περισσότερους προλάβει. Ίσως γιατί τελικά, συνειδητά ή όχι, στέλνει ένα μήνυμα. Επιστρέφει στην κοινωνία και τον πολιτισμό που τον έστρεψαν στο μηδέν, το μηδέν με το οποίο τον τάισαν. Επιστρέφει στην κοινωνία και τον πολιτισμό που τον έστρεψαν στην απουσία νοήματος, την απουσία νοήματος με την οποία τον τάισαν. Επιστρέφει στην κοινωνία και τον πολιτισμό που τον συνέτριψαν, τη συντριβή με την οποία τον τάισαν, αρνούμενος μάλλον να δεχτεί ότι είναι μια συντριβή που αφορά μόνο εκείνον προσωπικά, αρνούμενος μάλλον να δεχτεί ότι το φταίξιμο για τη συντριβή ήταν μόνο δικό του.
Με διαλύσατε γιατί είστε κι εσείς διαλυμένοι. Ορίστε, κοιτάξτε, ποια τρανότερη απόδειξη της διάλυσής σας απ’ το ότι εγώ σήμερα θα πάρω τα κουμπούρια μου και θα γίνω ο νιοστός μαζικός εκτελεστής; Με αυτό το σκεπτικό, ο νιοστός μαζικός εκτελεστής είναι πολύ λιγότερα ατομικά κατεστραμμένος από κάποιον από τους αρχικούς. Όσο μικρότερη εξαίρεση είσαι, όσο ενσωματώνεσαι κι εσύ σε έναν ολοένα και μεγαλύτερο κανόνα, τόσο περισσότερο εκείνο που αντανακλάται στο έγκλημά σου είναι η κοινωνική καταστροφή, η συλλογική καταστροφή, η μεγάλη αμερικάνικη καταστροφή.
Έτσι, όταν βγαίνουν όλοι και εκτός από σοκαρισμένοι δηλώνουν και ανήμποροι, δηλώνουν την απορία τους για το πότε επιτέλους θα αλλάξουν τα πράγματα, είναι σαν να δηλώνουν λιγότερο μια ανημπόρια απέναντι σε λόμπι οπλοκατοχής ή σε συγκεκριμένα μέλη του Κογκρέσου και περισσότερο την ανημπόρια τους απέναντι σε κάτι πολύ πιο δομικό και συνολικό και συστημικό. Χωρίς, εννοείται, να υποτιμώ στο παραμικρό την καθοριστικότατη παράμετρο της οπλοκατοχής, χωρίς, εννοείται, να υποστηρίζω ότι αν με έναν μαγικό τρόπο η οπλοκατοχή απαγορευόταν (και προσοχή, η διαμάχη τώρα στις ΗΠΑ είναι για το πόσο ανεμπόδιστη θα είναι η οπλοκατοχή, όχι για κάποια ολική απαγόρευση) δεν θα είχαμε και δραστικότατη μείωση των μαζικών εκτελέσεων, χωρίς, εννοείται, να παραβλέπω ότι από τα ίδια του τα χαρακτηριστικά το φαινόμενο των μαζικών εκτελέσεων δεν θα ήταν εφικτό χωρίς όπλα τέτοιου τύπου, σκέφτομαι μήπως η συνεχής επίκληση της οπλοκατοχής και η συνεχής εστίαση πάνω της, είναι και ένας μηχανισμός απώθησης που απομακρύνει το βλέμμα από τη μεγαλύτερη εικόνα, από το πρόσωπο του τέρατος σε όλη του την αφόρητη αποκρουστικότητα.
Σκοτώνω τα δεκάχρονά σας. Δεν τρέχει μία. Πείτε θοτς εντ πρέιερς και περιμένετε τον επόμενο. Ακολουθούν πίσω μου στην ουρά πολλοί. Σκοτώνουμε γιατί μπορούμε. Σκοτώνουμε γιατί έτσι γίνεται πια εδώ. Έτσι τα κάνουμε πια τα πράγματα εδώ. Αυτά είναι τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας. You can love it or leave it. Δεν είναι το “it’s not personal – it’s strictly business” του οργανωμένου εγκλήματος, δεν είναι τρομοκρατικά ή ρατσιστικά χτυπήματα, όπου δολοφονούνται άνθρωποι ως εκπρόσωποι φυλών ή κοινωνικών ομάδων, εδώ, στην πλειοψηφία των μαζικών εκτελέσεων, τα θύματα, ακόμα κι αν είναι μαθητές του σχολείου που πήγαινα ή φοιτητές του πανεπιστημίου που φοιτώ ή πρώην συνάδελφοι στη δουλειά, σκοτώνονται κυρίως ως σκέτοι τυχαίοι άνθρωποι. Τους βρίσκω μπροστά μου και τους εκτελώ. Δεν έχουν σημασία εκείνοι, δεν έχω σημασία εγώ, τίποτα δεν έχει σημασία. Μπουμ – μπουμ – μπουμ – μπουμ – μπουμ. Τι μουσική, Θεέ μου. Τι αδρεναλίνη. Τι μηδέν. Με πόση έκσταση οδηγούμαι στον αφανισμό μου.
