Πεθαίνουν ταυτόχρονα Πελέ και Βίβιαν Γουέστγουντ και στα ΜΚΔΑΜΚΗ (μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανθρώπων μιας κάποιας ηλικίας), γίνεται το μεγάλο RIP πάρτυ διαχωρισμού των φύλων, κοινωνικώς κατασκευασμένων ή μη: οι μεν θρηνούν τον ένα, οι δε θρηνούν την άλλη. Ποδόσφαιρο και ρούχα, μπάλα και μόδα, είναι απορίας άξιο πώς δεν έχει σκεφτεί κανείς ακόμα να προτείνει στη Μαντόνα να διασκευάσει το “Μaterial Girl”, με το ρεφρέν να λέει “Cause we are living in a binary world, but I am a non binary girl”. Από την άλλη, όσο περισσότερο ο ψηφιακός κόσμος εισβάλλει μέσα στον αναλογικό κι όσο περισσότερο γινόμαστε κι οι ίδιοι ψηφιακοί, η δυαδικότητα του binary έρχεται να καθορίσει όχι μόνο το φύλο μας, αλλά συνολικά την ταυτότητά μας, με έναν τελείως διαφορετικό και μαζί ειρωνικό τρόπο.
Αλλά μέχρι να μετατραπούμε εντελώς σε ψηφία έχουμε καιρό, αρκετά λιγότερο από τον καιρό που με την έλευση του βαθέος γήρατος θα αρχίσουν στο μυαλό μας όλα να μοιάζουν θολά κι οι αναμνήσεις μας ως προς τι πράγματι συνέβη, πότε και πώς θα αρχίσουν να μπλέκονται, έτσι ώστε να νομίζουμε π.χ. ότι προλάβαμε να δούμε σε δράση τον Πελέ οπουδήποτε αλλού, εκτός από ειδικά αφιερώματα στο μουντιάλ του ’70 με την αισθαντική φωνή του Γιάννη Αργυρίου, ή από το τρομερό ανάποδο ψαλίδι που έκανε στην «Μεγάλη Απόδραση των 11». Μπορεί να μη θυμόμαστε ότι ήταν ταινία κι εκεί ο Πελέ ηθοποιός, δηλαδή απόφοιτος Λυκείου, μπορεί να το θυμόμαστε ως ένα από τα καλύτερα ματς που έχουμε δει, με την μεγάλη απόκρουση στο πέναλτι του Σταλόνε, ο οποίος παίρνοντας μετά το βραβείο του καλύτερου τερματοφύλακα έκανε άσεμνη χειρονομία, βάζοντας το βραβείο σε θέση πουλιού, λίγο πριν ο Λιονέλ Μέσι, φορώντας μαύρη παραδοσιακή αραβική φορεσιά αρχόντων σηκώσει το παγκόσμιο κύπελλο.
Το παγκόσμιο κύπελλο τελειώνει και λίγες μέρες μετά πηγαίνω με το γιο μου γήπεδο σε αγώνα ελληνικού πρωταθλήματος. Το παιχνίδι δεν μας κάθεται καλά, αλλά προσπαθώ να φανταστώ ένα χλιαρό και άνετο 2-0, χωρίς πολλά – πολλά άγχη, ένα παιχνίδι που θα είχε καθαρίσει σχετικά νωρίς, ένα παιχνίδι γιορτή. Ωραίο πράγμα οι γιορτές, αλλά την αδρεναλίνη της μάχης δεν την έχουν. Αποβολή από τα πρώτα λεπτά, οι παίκτες της αντίπαλης ομάδας παίζουν με παίκτη λιγότερο, καταφέρνουν στη μοναδική επίθεση που κάνουν να βάλουν γκολ και να προηγηθούν στο σκορ, πάνε για μια τεράστια νίκη, πάνε για την «Μεγάλη Απόδραση των Δέκα», το μυαλό τους είναι διαρκώς στο πώς δεν θα παιχτεί ποδόσφαιρο, πέφτουν μετά από την παραμικρή επαφή στη διεκδίκηση της μπάλας, πέφτουν πολλές φορές και εντελώς μόνοι τους, πέφτουν έξω απ’ το γήπεδο και σύρονται για να μπουν και να ξαπλώσουν μέσα, πέφτουν και δεν σηκώνονται, μετά ξαναπέφτουν, μετά πέφτουν ξανά, μετά ξανά μανά πέφτουν, πονάνε, υποφέρουν, βασανίζονται, καραγκιοζιλίκια, ξεφτιλίκια, ένα λεπτό, ποια Μεγάλη Απόδραση, αυτοί είναι οι Ναζί της υπόθεσης. Ο αγώνας έχει αποκτήσει πια άλλα χαρακτηριστικά. Έχουμε μια αρχετυπική μάχη του καλού με το κακό. Είμαστε το καλό. Το κακό πρέπει να τιμωρηθεί.
Το διακύβευμα παύουν να είναι οι τρεις βαθμοί ενός ακόμα αγώνα του πρωταθλήματος και γίνεται η τιμωρία του κακού, η λυτρωτική απονομή δικαιοσύνης. Και το κατάμεστο γήπεδο μετατρέπεται σε ένα απελευθερωτικό κουκούλι. Είσαι προστατευμένος ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους. Είστε τόσο διαφορετικοί πριν τον αγώνα, θα είστε τόσο διαφορετικοί μετά απ’ αυτόν, αλλά εκείνη την ώρα είστε μέλη του ίδιου συνόλου, ανήκετε στον ίδιο λαό, τα βάζετε με το ίδιο αρχετυπικό κακό. Η ένταση αυτής της συλλογικής εμπειρίας, ο τελετουργικός χαρακτήρας αυτού του ανήκειν, η εκστατική χαρά του γκολ στις καθυστερήσεις που απονέμει δικαιοσύνη, οι φωνές, οι βρισιές, οι κατάρες, τα τραγούδια, η κατασκευή ενός αγοριού, η κατασκευή ενός ανθρώπου που ίσως κάποτε με συνεχίσει όπως συνεχίζω, η ταυτότητα ως καθρέφτισμα και σκυτάλη, τα κουζινικά, οι κούκλες, πως να ντυθώ και τι να βάλω, η Βίβιαν Γουέστγουντ.
