Εντάξει, όλοι άνθρωποι είμαστε -γονείς πολλοί από εμάς, οπότε ένας λόγος παραπάνω- και τον πόνο σας νιώθουμε και τη συντριβή σας. Σε ένα βαθμό έγινε και δική μας συντριβή. Δεν είμαστε αναίσθητοι, δε γίνεται να μη συμπάσχουμε. Τόσο πολύ κρίμα που χάσατε τα παιδιά σας στα Τέμπη, τόσο πολύ κρίμα που στην πλειοψηφία τους τα θύματα ήταν τόσο πολύ νέα. Και τώρα, ένα χρόνο μετά που ξανάρχονται στην επικαιρότητα και τη μνήμη, μας ξαναπιάνει απ’ την αρχή αυτό το βάρος στην καρδιά.
Κι οι φωτογραφίες τους που ξαναβλέπουμε και όλα. Λουλούδια πραγματικά. Λουλούδια ήταν. Μακάρι να μπορούσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να αποτρέπαμε το κακό. Μακάρι, μακάρι, μακάρι. Αλλά δεν μπορούμε. Το κακό έγινε. Κι εντάξει, αν γινόταν να αποτραπεί το κακό, να τα σκεφτόμασταν όλα, να σκεφτόμασταν ακόμα και να μη βάλουμε μπροστά την πάρτη μας. Αλλά τώρα επί ενός κακού που έχει ήδη γίνει, να την πληρώσουμε κι εμείς, κάπου ώπα, ε; Κάπου να βάζουμε κι ένα όριο.
Οπότε κάπου αρκετά. Ως εδώ. Δεν είστε οι μόνοι που πονέσατε. Τραγωδίες υπάρχουν παντού. Όχι, δεν θα σας βάλουμε απέναντί μας, γιατί ξέρουμε ότι αυτό τουλάχιστον δεν μας παίρνει. Ή μάλλον ψέματα, ας μην μας υποτιμάμε τόσο. Ενδεχομένως να μας έπαιρνε ακόμα κι αυτό. Αλλά δεν θα ήταν η βέλτιστη στρατηγική. Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ρίξουμε το δηλητήριο αλλιώς. Λίγο πιο υπόγεια για κάποιους από εσάς που παραφωνάζουν, πολύ πιο ευθέως κάνοντας αυτό που ξέρουμε: θα πάμε την κουβέντα αλλού, θα χρησιμοποιήσουμε λέξεις όπως εργαλειοποίηση και τυμβωρυχία, θα τα βάλουμε γεμάτοι αγανάκτηση με τους πολιτικούς μας αντιπάλους.
Κι αν μέσα σε αυτό νιώθετε ανήμποροι και λίγοι, δεν είναι παράπλευρη απώλεια, παράπλευρο όφελος είναι. Είναι χρήσιμο να θυμάται κανείς την αληθινή του θέση στην πυραμίδα. Κοιτάξτε, έχετε να κάνετε με κάτι οργανωμένο. Μπορεί να μην είναι το κράτος ως ένα σύνολο μηχανισμών πρόληψης, προστασίας και ασφάλειάς σας, ως ένα σύνολο μηχανισμών που προσπαθεί να δουλεύει με τον πιο άρτιο τρόπο και που όταν κάτι πάει στραβά φροντίζει και να το διορθώσει και να αποδώσει τις ευθύνες, μπορεί να είναι μια άλλου τύπου οργάνωση και μια άλλου τύπου προτεραιοποίηση, αλλά πριν πούμε περισσότερα για αυτή, μια μικρή διακοπή εδώ χωρίς την παραμικρή ειρωνεία: ειλικρινά την συμμεριζόμαστε την οδύνη σας κι αν θα θέλατε ποτέ να μας καταλάβετε στα αλήθεια, έχει σημασία αυτό. Δεν είμαστε κτήνη. Απλά υπάρχει κάτι πάνω από την οδύνη που νιώθετε και νιώθουμε. Απλά έχουμε κόκκινες γραμμές. Και εν προκειμένω η κόκκινη γραμμή είναι ότι όλη μας η κατανόηση και όλη μας η αρωγή ακόμα, θα σταματήσει εκεί που θα θιγεί κάποιο από τα καίρια συμφέροντά μας, εκεί που θα χαλάσει κάτι από την εικόνα μας προς τα έξω.
Εντάξει, όλοι άνθρωποι είμαστε, κι εσείς ζείτε και τα παιδιά σας ζούσαν και, μη νομίζετε, είναι φορές που τη ζηλεύουμε αυτή την απλή σας ζωή, με τις απλές σας τις σκοτούρες, με όλο αυτό το μικρό και το απλό και το ασήμαντο εντός του οποίου κινείστε. Εντάξει, όλοι άνθρωποι είμαστε, αλλά όχι ίδιοι. Εμάς η ζωή δεν ήταν ποτέ απλή. Παίζαμε και παίζουμε σε άλλα επίπεδα. Εμείς είμαστε στην εξουσία. Εμείς είμαστε η εξουσία ή έστω οι εκπρόσωποι της. Δεν θα μας χαλάσει το παιχνίδι καμία τραγωδία και κανένα δυστύχημα, οσοδήποτε μεγάλο. Δεν θα μας κάνει το δικό σας το κακό κακό. Εμείς δεν έχουμε φτάσει τυχαία εδώ που είμαστε. Κι εσείς δεν έχετε παραμείνει τυχαία εκεί που είσαστε. Εμείς ξέρουμε να προστατευόμαστε. Και θα προστατευθούμε και τώρα. Εμείς ξέρουμε πώς να μένουμε ασφαλείς. Και θα μείνουμε ασφαλείς και τώρα.
