Tην μέρα που πεθαίνει στη Ρωσία ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, η Ελλάδα συγκινείται με έναν άλλο θάνατο, που προκλήθηκε απ’ τις ενέργειες ενός άλλου πολιτικού προσώπου, του αντιδημάρχου Ζίτσας. Η ευθανασία του γαϊδουριού που βασανίστηκε ταράζει πάρα πολύ κόσμο και πολύ καλά κάνει και τον ταράζει, απλώς η χρονική σύμπτωση των δύο αυτών θανάτων μας δίνει ίσως την ευκαιρία να σκεφτούμε ότι η Ιστορία κινείται και αλλάζει με δύο τρόπους: απ’ τη μια με κοσμογονικές αλλαγές, όπως η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, της Σοβιετικής Ένωσης και των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και από την άλλη με τρόπους πιο υπόγειους, πιο ρέοντες, μη δυνάμενους να συνδεθούν με κάποια συγκεκριμένα ορόσημα και ιστορικά γεγονότα. Θέλω να πω, την εποχή του Γκορμπατσόφ, την εποχή που σημάδεψε ο Γκορμπατσόφ, την εποχή για το τέλος της οποίας ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ υπήρξε καταλύτης, τα αντιτιθέμενα ιδεολογικά στρατόπεδα ήταν ακόμα στρατόπεδα ανθρώπων. Άλλον εκτός απ’ τους ανθρώπους δεν έβλεπαν απέναντι τους οι άνθρωποι. Στην τρίτη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα βλέπουμε πια για τα καλά απέναντί μας και τα ζώα. Τα ζώα του 2022 δεν είναι τα ζώα του 1989 και του 1991. Η πολιτική τους υπόσταση άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει. Και αυτή τη δεύτερη υπόγεια ιστορική μεταβολή δεν την σηματοδοτεί το γκρέμισμα κανενός Τείχους.
(Τα παραπάνω τα έγραψα σοβαρολογώντας, από εδώ και πέρα θα χαριτολογήσω, αλλά οι χαρακτηρισμοί «σοβαρό» και «αστείο» αφορούν μόνο τις δικές μου προθέσεις, μπορεί κάλλιστα κανείς να ξεκαρδιστεί με το σοβαρό και να κριντζάρει με το αστείο)
Πολλοί καταλόγισαν στον Γκορμπατσόφ τις διαφημίσεις πίτσας και δερμάτινων τσαντών, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο μύθος του είχε αρχίζει να γκρεμίζεται από τη στιγμή που στις «Τρελές Σφαίρες» ο Λέσλι Νίλσεν σκούπισε τον λεκέ απ’ το κεφάλι του, αναφωνώντας «Το ήξερα!». Και πριν γκρεμιστεί ο μύθος, οι υποψίες για τον αληθινό ρόλο του τελευταίου ηγέτη της ΕΣΣΔ είχαν φουντώσει με τα χειροκροτήματά του στο θρυλικό πλέον διπλό του Ρόκι Μπαλμπόα επί του Ιβάν Ντράγκο μέσα στο σπιτάκι τους, στο «Ρόκι 4». Αφελή ρομαντισμό απέδωσε στον εκλιπόντα ο σημερινός εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, Ντιμίτρι Πεσκόφ, στην πατρίδα του οποίου βρίσκεται σε έξαρση η μυστηριώδης «Νόσος των Νεκρών Ολιγαρχών», που δεν έχει κηρυχθεί ακόμη πανδημία από τον ΠΟΥ επειδή δεν υπάρχουν τόσοι πολλοί Ρώσοι ολιγάρχες παγκοσμίως, ενώ στην Ελλάδα ο Γκίκας Μαγιορκίνης ολοκλήρωσε τις θερινές του φωτογραφίσεις βγάζοντας σέλφι με ένα φλαμίγκο κι έναν μονόκερο και επέστρεψε ακμαίος στις επιδημιολογικές του υποχρεώσεις.
Στο μεταξύ ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο χωρίζει τις φίλες του μέχρι να γίνουν το πολύ 25 ετών, μετά τα φτιάχνει με νεότερες και φτου κι απ’ την αρχή, με αποτέλεσμα να βγαίνουν και να τον κράζουν παγκοσμίως, λες και ο Λίο ή οποιοσδήποτε άλλος είναι υποχρεωμένος να τα έχει με κωλόγριες. Και εν πάση περιπτώσει μιλάμε για συναινετικές σχέσεις μεταξύ ενηλίκων, ποιο το πρόβλημα; Εντάξει, barely legal στην περίπτωση του Λίο, αλλά και πάλι. Κι αφού ο λόγος περί συναίνεσης, έρχεται κι ο μητροπολίτης Δωδώνης και Χάγκεν Nτας να ξεκαθαρίσει λίγο τις έννοιες, μετατρέποντας το «Χωρίς συναίνεση είναι βιασμός» σε «Χωρίς συναίνεση δεν μπορεί να υπάρξει βιασμός». Το πάει κι ένα βήμα πιο πέρα εξηγώντας ότι αν έχουμε βιασμό δεν μπορεί να γεννηθεί και παιδί, αφού δεν καρποφορεί η γυναίκα. Όπως μας είχε δείξει πέρσι κι η «Τελευταία Μονομαχία» του Ρίντλεϊ Σκοτ, αρκετούς αιώνες πριν υπήρχαν κι άλλοι μέθοδοι απόδειξης του αν υπήρξε βιασμός ή όχι, με την μονομαχία του κατηγορούμενου και του συζύγου της καταγγέλλουσας βιασμό. Aν έχανε ο σύζυγος, τότε δεν υπήρχε βιασμός και η καταγγέλλουσα καιγόταν στην πυρά. Ευτυχώς έχουμε προχωρήσει πολύ από τότε κι άλλωστε είναι η ίδια η Ιερά Σύνοδος που έσπευσε να αποδοκιμάσει τις δηλώσεις του Δωδώνης και Χάγκεν Ντας, αλλά πάντως την επόμενη Κυριακή θα γίνει στις εκκλησιές της χώρας ένα γενικό κήρυγμα κατά των αμβλώσεων. Άλλωστε για αυτό τον είχαν καλέσει και τον σεβασμιότατο σήμερα στην τηλεόραση, άλλωστε κι η συζήτηση έτσι ξεκίνησε, καλά κι εσείς στην Εκκλησία, είστε εναντίον όλων – όλων των αμβλώσεων, δεν υπάρχουν περιπτώσεις ακραίες; Και στον βιασμό θέλετε αμβλώσεις; Να βρούμε μια συμβιβαστική λύση λοιπόν, να παραμείνουν νόμιμες οι αμβλώσεις για τους βιασμούς και να κηρυχθούν παράνομες για τους μη βιασμούς. Αυτά βέβαια ξαναήρθαν στην επιφάνεια λόγω ΗΠΑ, των αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου, των προλάιφερς κλπ.
Στη Φιλαδέλφεια λοιπόν, σε ένα εναγώνιο μήνυμά του ο Πρόεδρος Μπάιντεν προειδοποιεί ότι το πράγμα έχει ξεφύγει πολύ πια, Δημοκρατία και Τραμπισμός δεν πάνε μαζί. Στη Νέα Φιλαδέλφεια πάλι, φίλοι της ΑΕΚ μπαίνουν να δουν την barely έτοιμη Αγιά Σοφιά – OPAP ARENA (το οποίο δημοσιογράφοι όταν το λένε βιαστικά όλο μαζί ακούγεται κάπως σαν «Αγιά Σοφιά, ω παπαρίνα!»), πατάνε το γρασίδι, πάνε και τα σκυλιά τους, κακός χαμός, την ώρα που στη Σούπερ Λιγκ μέσα σε δύο αγωνιστικές έχουν απολυθεί 77 προπονητές από τις 14 ομάδες. 75 απ’ αυτές τις απολύσεις κρίνονται υπερβολικά καθυστερημένες, καθώς άλλες θα έπρεπε να είχαν γίνει από το τέλος της προηγούμενης σεζόν, άλλες στα πρώτα φιλικά, άλλες στις προπονήσεις και οι περισσότερες αμέσως μετά την υπογραφή πρόσληψης. Σε μεγαλύτερη συχνότητα παλιότερα, σε μικρότερη πια, όταν μια ελληνική ομάδα δεν πάει καλά ή όταν έχει πολλούς τραυματισμούς διεξάγεται αγιασμός στο προπονητήριό της. Τώρα που έγινε της αιρετικής μόδας μπορούμε να προχωρήσουμε και σε εξορκισμούς. Να πάνε οι εξορκιστές στα γήπεδα να ακουμπάνε στο κεφάλι τον προπονητή με τα κακά αποτελέσματα και να αρχίσει αυτός να κυλιέται στο χορτάρι βγάζοντας αφρούς. Μετά μπορεί να το δείχνει ως σύστημα στους παίκτες του για το πώς να αντιδρούν σε περιπτώσεις που ζητούν στον αγώνα φάουλ.
Τέλος, ωριμάζουν οι συνθήκες για τη δημιουργία στη χώρα μιας ακόμα Ανεξάρτητης Αρχής, καθώς δίπλα στην Ανεξάρτητη Αρχή Διασφάλισης Απορρήτου των Επικοινωνιών, πρέπει να υπάρχει και η Ανεξάρτητη Αρχή Διασφάλισης Απορρήτου των Επισυνδέσεων. Μπορεί να ονομάζεται ΑΔΑΕ 2, να το κάνουμε με αριθμούς όπως τα Ρόκι, μέχρι που στο ΑΔΑΕ 4 θα πάμε μέσα στο σπιτάκι τους και θα κερδίσουμε τους Ντράγκους και τις «Ζωές των Άλλων».
