Έβλεπα χθες τη συζήτηση στη Βουλή και ανά διαστήματα οι προεδρεύοντες στη συνεδρίαση ανακοίνωναν ότι στα θεωρεία βρίσκονται μαθητές από το τάδε και το δείνα σχολείο.
Ακούγονταν χειροκροτήματα πιθανότατα απ’ όλες τις πτέρυγες του Κοινοβουλίου. Και μετά οι ίδιες πτέρυγες ξανάπιαναν τον μεταξύ τους καυγά. Κι αναρωτιόμουν: είναι ωραία εικόνα αυτή για παιδιά κι εφήβους; Πάνε στο ναό της δημοκρατίας για να δουν από κοντά τι; Πολιτικούς αρχηγούς να αλληλοκατηγορούνται; Βουλευτές ομαδοποιημένους σε κόμματα που βάλλει διαρκώς το ένα εναντίον του άλλου; Αυτό είναι λοιπόν η δημοκρατία; Ο ελληνικός λαός χωρισμένος σε κομμάτια, σε κόμματα; Γιατί; Γιατί να συνεχίσουμε να είμαστε χωρισμένοι; Τι έχουμε να χωρίσουμε μεταξύ μας; Ποιον εξυπηρετεί να τσακωνόμαστε μεταξύ μας; Μήπως και μας λείπουν οι εχθροί; Δεν απειλεί διαρκώς ο Σουλτάνος ότι θα έρθει ξαφνικά ένα βράδυ; Με τα κόμματα και τις δημοκρατίες θα τον πολεμήσουμε αν έρθει;
Κι όχι μόνο εξωτερικά, και εσωτερικά ακόμα δεν υπάρχουν ένα σωρό άλλες εστίες διαρκούς έντασης και υπονόμευσης του κοινού μας καλού, του τρόπου ζωής μας, των κοινών μας αξιών; Το πρόβλημα των Ρομά ας πούμε δεν είναι ένα θέμα που πρέπει να αντιμετωπιστεί κάποτε στη ρίζα του; Τα κόμματα και οι δημοκρατίες απέτυχαν να το επιλύσουν. Στην προπολεμική Γερμανία που δεν είχαν τέτοιες αγκυλώσεις επιχείρησαν την τελική λύση. Θα αντιτείνει βέβαια πολύ εύλογα κανείς εδώ ότι εκεί ήταν Ναζί. Σύμφωνοι, αλλά αν όπως λέει το κλισέ, στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα, πρέπει να σκεφτούμε ότι και στην εναλλακτική των δημοκρατιών δεν πρέπει να υπάρχουν αδιέξοδα, ότι δηλαδή αν κάποια στιγμή χωνέψουμε ότι η δημοκρατία ως πολίτευμα εκπλήρωσε τον σκοπό της, ξεπεράστηκε από τα πράγματα και τις εξελίξεις και αποτελεί έναν ζωντανό αναχρονισμό, τότε το μετά απ’ αυτήν, το νέο που θα έρθει να την αντικαταστήσει, δεν χρειάζεται να θυμίζει φρικαλέα πολιτειακά μπραντς του ιστορικού παρελθόντος.
Χρειαζόμαστε κάτι φρέσκο. Χρειαζόμαστε κάτι που θα σταματήσει να μας αποσπά κάθε τρεις και λίγο από τα ζητήματα της καθημερινής επαγγελματικής, οικογενειακής και ιδιωτικής μας ζωής. Οι ρυθμοί της καθημερινότητας είναι φρενήρεις, πρέπει να κρατάμε πέντε μπάλες στον αέρα, έχει ο καθένας μας τα δικά του, τον σταυρό που κουβαλάει, τα ψυχοσωματικά του, αλήθεια δεν έχουμε ούτε χρόνο ούτε διάθεση να συνεχίσουμε να μανουριάζουμε για τις ατζέντες του ενός και του άλλου κόμματος. Και βασικά ποιος το κάνει πια αυτό; Είτε όσοι βιοπορίζονται από τα συγκεκριμένα μαγαζάκια είτε άνθρωποι που ψάχνουν να βρουν ένα νόημα ζωής σε αυτές τις σικέ κόντρες.
Για να μην τα μηδενίσουμε όλα, να δεχτούμε ότι η δημοκρατία είχε κάποτε λόγο ύπαρξης, εξυπηρέτησε ανάγκες, έβαλε στις ράγες της πράγματα που έπρεπε να μπούνε. Τώρα πια όμως, και για την ακρίβεια εδώ και καιρό πια, οι τσακωμοί γίνονται για τους τσακωμούς. Η ζωή πεισματάρα έχει πάρει το δικό της δρόμο.
Δείτε για παράδειγμα τα δελτία ειδήσεων των πολλών τελευταίων ετών. Μάλλον δείτε πρώτα τα τηλεοπτικά προγράμματα των πολλών τελευταίων ετών. Στα τέλη του προηγούμενου αιώνα μέχρι και στις αρχές ετούτου εδώ υπήρχαν εκπομπές με πολιτικές συζητήσεις. Οι λόγοι ύπαρξής τους άρχισαν να εκλείπουν, ο κόσμος άλλαζε κανάλι: βαρεμάρα, κούραση, μπούχτισμα, γιατί τσακώνονται τώρα αυτοί; Οι εκπομπές τελείωσαν. Και ύστερα και τα δελτία ειδήσεων σταμάτησαν να μιλάνε για την πολιτική αντιπαράθεση. Ο κόσμος για τον οποίο μας ενημέρωναν κάθε βράδυ είχε πάψει να είναι πολιτικός. Αστυνομικό δελτίο, Τουρκία, ακρίβεια, κόβιντ για δυο χρόνια. Ο κόβιντ είναι ένα έξοχο παράδειγμα του ότι δεν υπήρχε πια ανάγκη για κόμματα απέναντι στα κοινά προβλήματα. Και όπως και τότε φάνηκε, οι άνθρωποι που ήταν στην εξουσία, είχαν λάβει πια έναν χαρακτήρα υπερκομματικό. Ε αυτός ο υπερκομματικός χαρακτήρας είναι γενικότερης διάστασης.
Η πολιτική αντιπαράθεση, ο τσακωμός με όποιον βρίσκεται στην εξουσία, λειτουργεί εν τέλει αποπροσανατολιστικά και διαβρωτικά έναντι του κοινού καλού. Φτάνει, πραγματικά. Δεν μας αφορά, δεν μας νοιάζει, δεν μας καίγεται καρφί. Και δεν έχετε πραγματικό λόγο να τσακώνεστε. Το κάνετε επειδή έχουμε δημοκρατία και αυτός είναι ο ρόλος που υποδύεστε. Αρκετά με τους ρόλους, αρκετά με το θέατρο, αρκετά με τη δημοκρατία. Αφήστε μας επιτέλους ήσυχους να ιδιωτεύουμε απερίσπαστοι. Έχουμε τα δικά μας προβλήματα, τι δεν καταλαβαίνετε;
