Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου (Local Music Alert)
“Rembrandt”, “Octavia”, “This New Thing Called Honesty”, “Keepers Of The Psalms”… Αυτή θα μπορούσε να είναι μια εξαιρετική εισαγωγή στη μουσική της Lia Hide.Ένα υποδειγματικό starter pack που θα σε εισάγει στον σκοτεινό και ταυτόχρονα φωτεινό κόσμο της. Υπάρχει ένα παράδοξο σκοτάδι μέσα στη μουσική της Lia. Μυσταγωγικό, καθηλωτικό, αλλά ταυτόχρονα αναγεννησιακό και απελευθερωτικό.
Τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό “Fairytales” η Lia Hide επέστρεψε με το νέο της album “The Missing Fourth Guest” για να μας θυμίσει πόσο μοναδικός είναι ό ήχος της και το οποίο κυκλοφόρησε στις 4 Απριλίου από την αμερικανική Conch Town Records. Το “The Missing Fourth Guest” δανείζεται τον τίτλο του από την εναρκτήρια πρόταση του διαλόγου του Πλάτωνα «Τίμαιος» και περιλαμβάνει 8 κομμάτια. Μέχρι στιγμής έχουμε δει τέσσερα υπέροχα clip για τα κομμάτια “Proposal”, “Dinner”, “Row Row Row” και “Uterus Will”, εκ των οποίων το “Dinner” βραβεύτηκε ως Best Art Music Video από τα International Sound Future Awards στη Νέα Υόρκη αλλά και σε φεστιβάλ και θεσμούς ανά την Ευρώπη (Παρίσι, Λονδίνο, Πράγα, Μόναχο). Ωστόσο το clip που συνοδεύει το “Proposal” με ενθουσίασε και νομίζω πως είναι ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό και για την ανάδειξη του κομματιού αλλά και γενικά για το μουσικό προφίλ της Lia Hide.
Η αλήθεια είναι ότι αγαπώ τον ήχο της Lia Hide γιατί είναι πρωτίστως αληθινός και γεμάτος συναίσθημα. Με το “The Missing Fourth Guest” θεωρώ πως η Lia έπλασε μια νέα, αυτόνομη, μουσική ψυχή και απέδειξε πως είναι ένας συνειδητός μουσικός χαμαιλέοντας. Θαύμασα την αρτιότητα των συνθετικών και στιχουργικών της ικανοτήτων, οι οποίες είναι το απαύγασμα των συναισθημάτων της, αντανακλώντας ταυτόχρονα την ποιότητα της ως άνθρωπο. Φανταστικές μελωδίες, συνδυάζονται με συγκλονιστικές παραγωγές ηλεκτρονικών ήχων που πηγαίνουν τον ακροατή σε πιο μυσταγωγικά μονοπάτια, σαν να τον προκαλούν να διασχίσει ανεξερεύνητους δρόμους. Ίσως αυτούς που φοβάται περισσότερο να εξερευνήσει.
Λίγο πριν τη συμμετοχή της στο Athens Jazz στις 23 Μαΐου στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων μίλησα μαζί της για την «αλήθεια» των φιλοσόφων, το σκοτάδι που όλοι κρύβουμε μέσα μας αλλά και την πάλη μας να συνεχίσουμε να ψάχνουμε το φως.
Τρία χρόνια, τρεις καραντίνες και τρεις δόσεις εμβολίου χρειάστηκαν για την κυκλοφορία του νέου σου δίσκου με τίτλο “The Missing Fourth Guest”. Μίλησέ μου γι’ αυτή την υπέροχη νέα δουλειά…
Έτσι ακριβώς, και το χειρότερο είναι ότι δεν βγαίνουν αυτά τα τρία χρόνια στα μαθηματικά μας. Πού πήγαν; Έγιναν τραγούδια; Ίσως για αυτό να έγραψα και το ‘Birthdays’ που ανοίγει τον δίσκο. Ο δίσκος αυτός ήταν η ζωή μου αυτά τα χρόνια. Δεν κάνω τίποτα άλλο από το να ασχολούμαι με αυτόν (εντάξει, κάνω και τα μαθήματά μου με τα παιδιά μου, αλλά a girl’s got to eat, you know?). Με άλλαξε πάρα πολύ η πορεία της ολοκλήρωσης αυτού του έργου, και πιο πολύ από όλα, με έμαθε να είμαι ευχαριστημένη με αυτό που είμαι. Είναι ο πρώτος δίσκος στον οποίο δεν με ενδιέφερε καθόλου τι θα πουν ποιοι και γιατί, ήθελα απλά να είναι όπως ακριβώς τον φανταζόμουν, με οποιοδήποτε κόστος, και σε ένα πολύ μεγάλο μέρος, το καταφέραμε ακριβώς έτσι. Γι’ αυτό και ανέλαβα όλη την παραγωγή μόνη μου, τις ενορχηστρώσεις αποκλειστικά και μόνο οι τρεις μας, τις ηχογραφήσεις επί το πλείστον, στο σπίτι μας, και μέχρι και τη σκηνοθεσία τριών από τα βίντεο μας, όλα εδώ, όλα εμείς.
Εμπνεύστηκες τον τίτλο από τα γραπτά του Πλάτωνα και συγκεκριμένα δανείζεσαι τον τίτλο του, από την εναρκτήρια πρόταση του διαλόγου του Πλάτωνα «Τίμαιος». Πες μου την ιστορία πίσω από αυτή την επιλογή.
Ένα μέρος του credit πηγαίνει στον αγαπημένο μας Γιάννη Μαργετουσάκη των Kiss the Frog, την αδελφο-ομάδα μας, που επιμελήθηκε τα βίντεο μας για το Proposal και το πολυβραβευμένο πλέον, Dinner (ενώ έχουμε ήδη γυρίσει κι ετοιμάζουμε κι άλλα, μαζί τους). Ένα βράδυ συζητούσαμε σε βιντεοκλήση τι θα γυρίσουμε, πώς και γιατί, και ο Γιάννης μας ρώτησε γιατί έχουμε επιλέξει έρημα ξενοδοχεία να κάνουμε τα γυρίσματα, μας είπε ότι κάτι κρύβει η επιλογή μας αυτή, και έτσι αρχίσαμε να το συζητάμε.
Θυμηθήκαμε πόσο πολύ μας λείπουν οι περιοδείες, πόσο μας έχουν λείψει όλα τα μέρη, τα ξενοδοχεία, οι δρόμοι, οι σκηνές, τα καλώδια, τα φώτα, τα ταξίδια, και αρχίσαμε να υφαίνουμε τον μίτο του “γιατί και τι” του δίσκου. Ναι, είχαμε αρχίσει να ετοιμάζουμε τα βίντεο πολύ πριν ολοκληρωθεί ο δίσκος. Η συζήτηση αυτή κατέληξε στο γιατί κάνουμε μουσική, εν τέλει, και αρχίσαμε να ξεδιπλώνουμε το είναι μας, και έτσι κάπως ανασκάψαμε το κείμενο του Πλάτωνα, τη χαμένη Ατλαντίδα (που έγινε το Cloud), τα ακαδημαϊκά συγγράμματα για το τι είναι ακριβώς αυτός ο Απών Τέταρτος Επισκέπτης του Τίμαιου, κι έτσι κάπως ανακαλύψαμε πως το θέμα αυτό, βρίσκεται μέσα στο έργο μας, χωρίς να το έχουμε επιτηδευμένα τοποθετήσει εκεί: τη θέση μας στον κόσμο, την κοινωνία και το σύμπαν.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας, πως υπάρχει μουσικολογική διδακτορική μελέτη, που ισχυρίζεται πως αν το κείμενο του Τίμαιου είχε μεταφραστεί διαφορετικά, και ο Τέταρτος αυτός παράγοντας είχε αποκωδικοποιηθεί αλλιώς, ίσως ολόκληρη η δυτική μουσική να είχε διαφορετικό εντελώς άκουσμα, σήμερα. Κι αυτό για μένα ήταν συγκλονιστική ανακάλυψη, και με ώθησε στο να “δέσω” τον δίσκο, σε αυτό που είναι τελικά, σήμερα.
Ζούμε σε μια εξαιρετικά δύσκολη κοινωνική συγκυρία και πολλοί από εμάς βιώνουμε μια υπαρξιακή κρίση αναθεωρώντας πολλά από αυτά, που είτε ονομάζουμε κοινωνικά θεμέλια, είτε προσωπικές επιλογές, ακόμα και προτεραιότητες για το τι τελικά έχει σημασία στη ζωή μας. Είναι η ώρα που αντιλαμβανόμαστε πως όλα έχουν μια διπλή ανάγνωση ή η διπλή σημασία ήταν πάντα εκεί;
Με άλλα λόγια, ωριμάζουμε, θα έλεγα! Ο κόσμος αλλάζει κι εμείς αναγκαστικά πρέπει να συμβαδίσουμε. Χαίρομαι πολύ που το θέτεις έτσι, γιατί συμφωνώ 100%, νομίζω πως η υπαρξιακή κρίση, στην οποία οδηγηθήκαμε ζώντας την κοινωνική πολιτική και οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων, μας ανάγκασε να αναθεωρήσουμε ποιοι είμαστε και πώς θα ζήσουμε τη ζωή μας ουσιαστικά. Θαρρώ πως όλα έχουν μία ανάγνωση, και μακάρι αυτό να ήταν και οικουμενικό, αλλά ζώντας μέσα στην κρίση, και την εποχή της εσφαλμένης ή επιτηδευμένης πληροφόρησης, είναι δύσκολο να ξέρουμε πια τι είναι αυτό που διαβάζουμε, και γιατί μας είναι διαθέσιμο.
Πώς είναι όταν ένας σύγχρονος άνθρωπος βουτάει στα βαθιά νερά της φιλοσοφίας; Βρίσκει τις απαντήσεις που θέλει;
Η φιλοσοφία δεν σε βοηθά να βρεις απαντήσεις, αλλά να μάθεις να σκέφτεσαι και να συζητάς, να οξύνεις την αντίληψή σου, και να έχεις διαύγεια πνεύματος. Ίσα-ίσα νομίζω πως η φιλοσοφία σου κάνει το μυαλό ομελέτα και αυτό είναι και το ζητούμενο, να αναζητάς και να αναρωτιέσαι. Και νομίζω πως δεν έχει ηλικιακό κοινό, θυμάμαι να με απασχολούν αυτά τα ζητήματα και τα συγγράμματα από την εφηβεία μου. Αλλά ταυτόχρονα θυμάμαι και ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας γύρω μου να τα συζητούν με την ίδια θέρμη.
Φαίνεται να υπάρχει μια ισορροπία στη μουσική σου μεταξύ φωτός και σκοταδιού. Είναι μια καθημερινή πάλη που αποτυπώνεις στην τέχνη σου;
Ναι, είναι ακριβώς έτσι. Σήμερα το πρωί η φίλη μου και υπέροχη τραγουδοποιός Κ.Κ. με πήρε ένα σύντομο τηλέφωνο, να μου πει τις εντυπώσεις της ακρόασής της, του δίσκου μας, και μου είπε “πού την κρύβεις τόση σκοτεινιά βρε κορίτσι φωτεινό;”. Εγώ δεν το καταλαβαίνω ότι η μουσική μας είναι σκοτεινή, ίσα-ίσα νόμιζα ότι αυτός ήταν και ο πιο …pop δίσκος μας, αλλά ακούω συχνά ότι είναι δύσκολος και ιδιαίτερος. Ίσως γιατί έβαλα μέσα του όλη αυτή την πάλη, του σκοταδιού που θέλει να με καθηλώσει και του φωτός (του ηλιοβασιλέματος) που με κρατάει όρθια στα πόδια μου. Μέχρι να μου θέσεις την ερώτηση, δεν είχα κοιτάξει μέσα μου, να δω πόσο πραγματικά εξουθενωμένη νιώθω από αυτή την αέναη μάχη, τελικά.
Είναι όντως απελευθερωτικό το σκοτάδι ή μια ψευδαίσθηση εύκολης ελευθερίας;
Κατ’ αρχάς η ελευθερία δεν είναι εύκολη, ποτέ. Όλοι οι αγώνες προς την ελευθερία είναι βαμμένοι με πολύ ιδρώτα, κόπο και αίμα. Το σκοτάδι για μένα είναι απλά ξεκούραστο, μπορώ να ηρεμήσω, μπορώ να κοιμηθώ (που το κάνω με δυσκολία) μπορώ να ακούσω ήχους, να νιώσω ο εαυτός μου, τα βλέμματα των ανθρώπων γίνονται πιο βελούδινα, οι φωνές δεν είναι τόσο τσιριχτές, οι θόρυβοι γίνονται πιο μουσικοί, και η πόλη μοιάζει να τραγουδά, στο δικό μου σκοτάδι. Το σκοτάδι της ψυχής από την άλλη, είναι ένας πολύ κακός alter ego που μόνο το κακό σου θέλει, κι ας μοιάζει γοητευτικό στους αποδέκτες των έργων που δημιουργούνται εξαιτίας του. Ζηλεύω πολύ τους φωτεινούς και ξέγνοιαστους ανθρώπους, θα ήθελα κι εγώ να ήμουν έτσι, έστω και για 2 μέρες τον χρόνο.
Σε πιο ανεξερεύνητο δρόμο ανοίγεις την πόρτα συνειδητά με αυτό το άλμπουμ;
Στην ελευθερία, στο να είμαστε ο εαυτός μας.
Νιώθεις ελεύθερη όταν….
Είμαι μόνη μου στο σπίτι μου και φτιάχνω τη μουσική μας, είτε όταν γράφω κομμάτια είτε όταν φινίρω τις παραγωγές, είτε όταν ξαναχτίζω τους στίχους μου.
Θεωρώ πως έπλασες μια νέα, αυτόνομη, μουσική ψυχή με το “The Missing Fourth Guest”. Υπάρχει μια υπέροχη φυσικότητα στους ήχους, η οποία μαγνητίζει τον ακροατή και φυσικά αποδίδεται στους βασικούς σου συνεργάτες, Aki’Base και George Rados. Νιώθω ότι εσείς οι τρεις εκπέμπεται σε ένα δικό σας μήκος κύματος. Το κλίμα κατά τη διαδικασία της συν-δημιουργίας πώς είναι;
Εμείς οι τρεις είμαστε οικογένεια, είμαστε κάτι παραπάνω από αδέλφια, αλλά όπως τα αδέλφια, έχουμε τις αγάπες μας και τα νεύρα μας, τους εορτασμούς μας και τους τσακωμούς μας. Είμαστε πέρα για πέρα ειλικρινείς μεταξύ μας, πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο και ψυχοφθόρο ώρες-ώρες, είμαστε οι τρεις σωματοφύλακες, ένας για όλους και όλοι για έναν. Ο δίσκος αυτός είναι διαφορετικός γιατί είναι έργο και των τριών μας, αναπόσπαστα.
Σχεδόν επιστρέψαμε στην παλιά μας ζωή και τι καλύτερο ξεκίνημα από τη συμμετοχή σου στο Athens Jazz στις 23 Μαΐου στην Τεχνόπολη. Τι μας έχεις ετοιμάσει για εκείνο το βράδυ;
Θα παίξουμε κάποια κομμάτια από τους προηγούμενους τρεις δίσκους μας, και την Σονάτα του Τίμαιου από τον καινούριο μας δίσκο, καθώς και μία μικρή έκπληξη (ελάτε και θα καταλάβετε!), και θα είναι μαζί μας οι υπέροχοί μας Ντένη Μόρφη, που παίζει μαζί μας κιθάρα, από τον πρώτο κιόλας δίσκο μας, και ο Στέλιος Χατζηκαλέας, που πρόσθεσε και αυτή την ιδιαίτερη πινελιά, στον δίσκο, με την τρομπέτα του.
