Η πρώτη δουλειά που έχει να κάνει μια γυναίκα στον δρόμο της για οικονομική ανεξαρτησία και κοινωνική χειραφέτηση είναι να σκοτώσει τον Άγγελο του Σπιτιού: αυτό το φάντασμα που της επιβάλλει να είναι μονάχα η αφοσιωμένη σύζυγος και μητέρα· που της επιβάλλει να καταπιέζει τις προσωπικές της ανάγκες και επιθυμίες υπακούοντας στην πατριαρχική συμβατικότητα.
Στις 21 Ιανουαρίου 1931 η Βιρτζίνια Γουλφ απευθύνει μια εμπνευσμένη ομιλία σε γυναίκες του Λονδίνου, υποδεικνύοντας πώς θα κατακτήσουν «ένα δικό τους δωμάτιο» με τους δικούς τους όρους.
Διαβάστε ένα απόσπασμα από το βιβλίο:
Εάν στο εξής σκόπευα να γράφω κριτικές βιβλίων, θα έπρεπε ν’ αναμετρηθώ μ’ ένα φάντασμα: μία γυναίκα που, όταν τη γνώρισα καλύτερα, την ονόμασα Άγγελο του Σπιτιού. Αυτή έμπαινε ανάμεσα σ’ εμένα και στο χαρτί μου όταν έγραφα κριτικές. Αυτή με τριβέλιζε και μου ’τρωγε τον χρόνο και με βασάνιζε. Ίσως δεν καταλαβαίνετε ποια εννοώ. Θα σας την περιγράψω όσο πιο συνοπτικά γίνεται. Βαθιά συμπονετική· εξαιρετικά συμπαθητική· απόλυτα ανιδιοτελής. Διέπρεπε στη δύσκολη τέχνη του οικογενειακού βίου. Θυσιαζόταν καθημερινά. Εάν είχε κοτόπουλο στο τραπέζι, αυτή έπαιρνε το μπουτάκι· εάν έκανε ρεύμα, αυτή καθόταν εκεί που φυσούσε ― με δυο λόγια, η συγκρότησή της δεν της επέτρεπε να έχει δική της γνώμη ή δικές της επιθυμίες· ανέκαθεν προτιμούσε να συμμερίζεται τη γνώμη και τις επιθυμίες των άλλων.
Γύρισα και την άρπαξα από τον λαιμό. Έβαλα τα δυνατά μου να τη σκοτώσω. Εάν περνούσα από δίκη, θα δήλωνα ότι βρισκόμουν σε αυτοάμυνα: εάν δεν τη σκότωνα, θα με σκότωνε. Θα μου ξερίζωνε την καρδιά από τη γραφή. Με το που ακούμπησα την πένα στο χαρτί, κατάλαβα πως ούτε σε μυθιστόρημα δεν μπορείς να κάνεις κριτική εάν δεν έχεις δική σου άποψη, εάν δεν εκφράζεις την αλήθεια σου για τις ανθρώπινες σχέσεις, την ηθική και το σεξ. Ζητήματα που οι γυναίκες δεν γίνεται, σύμφωνα με τον «Άγγελο του Σπιτιού», να τ’ αντιμετωπίζουν με ειλικρίνεια και δίχως περιορισμούς· για να πετύχουν τους σκοπούς τους, οι γυναίκες πρέπει να σαγηνεύουν, να συμβιβάζουν ― για να το πούμε ωμά: πρέπει να λένε ψέματα. Έτσι, κάθε φορά που ένιωθα τον ίσκιο από τη φτερούγα της ή τη λάμψη από το φωτοστέφανό της να πέφτει επάνω στο χαρτί μου, άρπαζα το μελανοδοχείο και της το πέταγα. Πολύ σκληρή για να πεθάνει. Την ευνοούσε, άλλωστε, η φασματική της υπόσταση. Πιο δύσκολα σκοτώνεις ένα φάντασμα παρά κάτι πραγματικό.
Έχετε κατακτήσει τα δικά σας δωμάτια στο σπίτι που μέχρι σήμερα ανήκε αποκλειστικά στον άντρα. Είστε σε θέση, μετά κόπων και βασάνων, να πληρώνετε το νοίκι. Κερδίζετε τις πεντακόσιες λίρες σας τον χρόνο. Μα αυτή η ελευθερία είναι μονάχα η αρχή ― το δωμάτιο είναι δικό σας, αλλά άδειο. Πρέπει να επιπλωθεί, να διακοσμηθεί· πρέπει να το μοιραστείτε. Πώς θα το επιπλώσετε, πώς θα το διακοσμήσετε; Με ποιον θα το μοιραστείτε και υπό ποιους όρους;
