Την Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου το Φουγάρο φιλοξενεί τη θεατρική παράσταση «Η Γυναίκα της Ζάκυθος» του Διονυσίου Σολωμού. Το εμβληματικό έργο του εθνικού ποιητή προσεγγίζεται θεατρικά και σκηνοθετείται από τον Δήμο Αβδελιώδη σε μια παράσταση με πρωταγωνίστρια την Όλια Λαζαρίδου. Πρόκειται για μια παραγωγή που παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2013 και στη συνέχεια στις Βρυξέλλες, σε 20 αρχαία θέατρα και σε πολλές θεατρικές σκηνές ανά την Ελλάδα.
Στο έργο αυτό «ο Αβδελιώδης παρουσιάζει πώς ο Σολωμός διεισδύει στον εσώτερο ψυχισμό του Δυτικού ανθρώπου, που θέλει να αποδεχτεί την ελληνική προσπάθεια ανασύνταξης, δηλαδή την ελληνική επανάσταση του-21, με ορθολογικό τρόπο».
«Η Γυναίκα της Ζάκυθος» αν και μικρό έργο σε έκταση (δέκα μικρά κεφάλαια), είναι ο αντίποδας που στηρίζει όλο το άλλο του έργο, αντισταθμίζοντας το βάρος και την έκταση της αναζήτησης του. Δανείζεται το προσωπείο του Αγίου Διονυσίου, o oποίος έζησε ως ιερομόναχος έως τα 172 του χρόνια σ’ ένα μοναστήρι της Ζακύνθου, για να κοιτάξει στα μάτια το κακό. Το γεγονός πως μπορεί να δει μέσα από τα μάτια ενός Άλλου, τον απελευθερώνει και τον μεταφέρει σαν πνεύμα, εκεί όπου μπορεί να βλέπει την τυφλή και ακατανόητη δύναμη του κακού, χωρίς να το φοβάται. Αυτή ακριβώς η έλλειψη φόβου είναι που τον θωρακίζει και του δίνει το έλλογο στοιχείο και τον έλεγχο, ώστε το θεωρούμενο ως υποστασιοποιημένο κακό, να καταρεύσει αδύναμο και αξιολύπητο μπροστά του.
Το κακό εδώ δεν είναι οι Τούρκοι, δεν είναι ο απέναντι, δεν είναι ο προφανής εχθρός. Το κακό είναι ανάμεσά μας. Εμείς οι ίδιοι γινόμαστε οι φορείς του κακού, από το φόβο ή από την άγνοιά μας. Σχεδίασε και άρχισε να γράφει το έργο το 1826 στη Ζάκυνθο, βλέποντας με συναισθήματα πόνου και συμπάθειας, τις προσφυγοπούλες γυναίκες από το πολιορκημένο Μεσολόγγι, που επαιτούσαν ζητώντας τρόφιμα και χρήματα για τους έγκλειστους άνδρες τους, να αντιμετωπίζουν κατάμουτρα τη λεκτική βία, την προσβολή και την ταπείνωση από μια δύσμορφη, εξαθλιωμένη γυναίκα.
Το έργο είναι απόλυτα ρεαλιστικό, γιατί ανιχνεύει τις αιτίες της κακοδαιμονίας και της διχόνοιας, σαν ζητήματα βαθιάς άγνοιας και αδυναμίας πρωτίστως των παρατηρητών, των φερομένων ως υποκειμένων του ορθού λόγου. Η παράσταση, με τη φωνητική αναπαράσταση του Λόγου του ποιητή, υποστηρίζοντας αποκλειστικά και μόνο το νόημα της κάθε φράσης, επιζητά να ανασύρει και να ζωντανέψει όλες τις πτυχές που κρύβονται σ’ αυτό το έργο.
