Αντί να έχουμε μια κρατική πολιτική στον πολιτισμό που θα στηρίξει την κινηματογραφική αίθουσα εκεί που κινδυνεύει από εξωγενείς παράγοντες, έχουμε μια κρατική πολιτική που οδηγεί η ίδια ενεργητικά, με τις δικές της αποφάσεις, σε εξαφάνιση ιστορικών κινηματογραφικών αιθουσών;
Αντί να έχουμε μια κυβερνητική πολιτική που θα έβαζε πλάτη στις κινηματογραφικές αίθουσες, έχουμε μια κυβερνητική πολιτική που τις σπρώχνει η ίδια στον γκρεμό; Υπάρχουν ήδη νησιά της Ελλάδας που είναι πρακτικά απροσπέλαστα για τον Έλληνα πολίτη, εκτός κι αν πάει εκεί να δουλέψει σεζόν, υπάρχει ήδη ένα μοντέλο ανάπτυξης που καταλήγει να δημιουργεί καταστάσεις κράτους εν κράτει και μαφίας, όπως απέδειξε το πρόσφατο συμβάν άγριας βίας κατά αρχαιολόγου που προσπαθούσε να κάνει το καθήκον του στη Μύκονο, φρένα, αντισταθμίσματα και φραγμοί υπάρχουν, ή σιγά σιγά πρέπει και ο κάτοικος της Αθήνας να συνειδητοποιήσει ότι και η πρωτεύουσα δεν είναι πια η πόλη του, ότι και η πρωτεύουσα ανήκει πρωτίστως στους τουρίστες της και δευτερευόντως στους ψηφιακούς νομάδες της που εκτοξεύουν τα ενοίκια σε δυσθεώρητα ύψη και όποιος αντέξει άντεξε;
Και εν πάση περιπτώσει πόσο ταυτόχρονα εντελώς σουρεαλιστικό είναι όλο αυτό περί τουριστικής ανάπτυξης, όταν μιλάμε για δύο κινηματογράφους όπως το Ιντεάλ και το Άστορ που βρίσκονται σε ένα δρόμο του κέντρου, όπου για τρία χρόνια τώρα διεξάγεται ένα παγκόσμιας εμβέλειας καταστασιακό πείραμα με τον Μεγάλο Περίπατο, που έχει πάρει μια λωρίδα της Πανεπιστημίου και την έχει ερημοποιήσει, μετατρέποντάς την σε no man’s land;
Το Ιντεάλ, το Άστορ, η Ίριδα, ο φράκτης στον Έβρο, ο φράκτης στο Κέντρο, οι ξένοι που δεν θέλουμε, οι ξένοι που θέλουμε, ο τρόπος σκέψης των Ελλήνων που θέλουμε, ο τρόπος σκέψης των Ελλήνων που δεν θέλουμε, η Ελλάδα που θα ζήσει ως αποκλειστικά τουριστικός προορισμός ή λόγο ύπαρξης πια δεν θα έχει, οι Έλληνες που πρέπει να βρουν τη θέση τους ανάμεσα στην παροχή υπηρεσιών αλλά και ζωτικού χώρου προς τους τουρίστες από την μια και τους συμβολικούς και πραγματικούς τσαμπουκάδες με φράκτες και pushbacks σε πρόσφυγες και μετανάστες από την άλλη, κάπου ανάμεσα στις δύο κατηγορίες ξένων η θέση του Έλληνα, η τάξη του Έλληνα, η μεσαία τάξη.
