Ένας “Vassilikos” που δεν θα φέρει την άνοιξη μα την πρώτη συναυλία του καλοκαιριού στας Αθήνας

«Το αγαπημένο μου μέρος στην Ελλάδα και ίσως στον κόσμο είναι η Αμοργός. Δεν ξέρω πώς και αν θα το καταφέρω, αλλά εκεί θέλω να παίξω. Στην Αιγιάλη. Δίπλα στη θάλασσα»

Αν με ρωτούσε κάποιος τι είναι αυτό που ορίζει την έναρξη του καλοκαιριού στην Αθήνα θα του απαντούσα: ο καιρός, παλιότερα, γιατί τώρα με την κλιματική αλλαγή κάνει τα δικά του όπως και τα ψυγεία με τα παγωτά που όμως τώρα πια τα ‘χουμε ανοιχτά χειμώνα-καλοκαίρι. Άρα στη λίστα μου το μόνο που απομένει και κάπως σηματοδοτεί την έναρξη του καλοκαιριού για μένα είναι οι συναυλίες. Φέτος ομολογώ χαίρομαι περισσότερο, γιατί η πρώτη συναυλία που θ’ ανοίξει το συναυλιακό καλοκαίρι της Τεχνόπολης είναι αυτή με τον Vassilikos που θα παρουσιάσει το project “The Grand Duet” που μοιράζεται με τον Γιώργο Τριανταφύλλου.

Όποτε μ’ έχουν ρωτήσει ποιος είναι ο αγαπημένος μου Έλληνας τραγουδιστής μια απάντηση δίνω την ίδια από το 2001: Ο Vassilikos γιατί έτσι πρέπει περίπου να τραγουδάνε οι αγγέλοι. Από την πρώτη φορά που τον άκουσα να τραγουδά στους Raining Pleasure είπα αυτός είναι καλλιτέχνης, θα γίνει διάσημος και τώρα που πέρασαν χρόνια τον ρώτησα:

Πότε ένιωσες μέσα σου ότι είσαι καλλιτέχνης, πότε σου είπανε ότι είσαι «διάσημος». Πότε αποδέχτηκες και απόλαυσες ό,τι κατάκτησες ως ο καλλιτέχνης Vassilikos ;

Θα απαντήσω στο πότε ένιωσα ότι είμαι μουσικός, καλλιτέχνης ένιωσα πολύ αργότερα. Ήταν πολύ νωρίς, όταν έγραψα τα πρώτα μου τραγούδια, γύρω στα 12 πρέπει να ήμουν. «Διάσημος» ήμουν μάλλον τη στιγμή που η δημοσιότητα άρχισε να γίνεται λίγο πρόβλημα. Κάπου το 2001 μετά την κυκλοφορία του Flood των Raining Pleasure, όταν με θυμούνταν ξαφνικά παιδιά από το σχολείο με τα οποία δεν είχα ποτέ καμία σύνδεση, αλλά συστήνονταν ξανά σαν παλιόφιλοι. Απόλαυσα την κάθε στιγμή σχεδόν με την μπάντα, γιατί είχαμε πολύ δυνατή και βαθιά σύνδεση. Δεν ξέρω τι κατέκτησα ούτε νομίζω πως έχει ιδιαίτερη σημασία. Κάτι που αποκτάς θα το χάσεις. Κάτι που ήρθε, θα φύγει. Αυτή είναι η φύση των πραγμάτων κι αυτό είναι μια χαρά.

Έχεις καταφέρει να ξεχωρίσεις κάποιο από τα τραγούδια που έχεις ερμηνεύσει, υπάρχει το αγαπημένο σου;

Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιο. Ίσως να μπορούσα να ξεχωρίσω μια ενότητα τραγουδιών. Ήταν πολύ μεγάλη συγκίνηση τα Reflections του Χατζιδάκι. Γιατί, πολύ γρήγορα συνέβαινε αυτό που μου αρέσει να συμβαίνει. Ξεκινάω ως «εγώ» και σε λίγα λεπτά «εγώ» δεν υπάρχω πια. Υπάρχει μόνο η μουσική. Δύσκολο να το μεταφέρω με λέξεις, ίσως αδύνατο. Οι λέξεις δεν είναι φτιαγμένες να περιγράφουν καταστάσεις που ξεπερνούν τον ανθρώπινο νου.

Κάθε συνεργασία αφήνει κάτι, μια διδασκαλία. Η συνεργασία σου με την «καραντίνα» και τον Γιώργο Τριανταφύλλου που προέκυψε το The Grand Duet ποια «διδασκαλία» σου άφησε;

Η διδασκαλία είναι ότι αν συνεχίζεις να εκπέμπεις με ειλικρίνεια, θα βρίσκονται πάντα άνθρωποι διαμάντια στον δρόμο σου. Θα βρίσκονται πάντα αυτοί που θα ταιριάξεις και θα κάνεις όμορφα πράγματα μαζί τους. Είναι μεγάλη ευλογία η συνάντηση με αυτό τον άνθρωπο. Δύο φορές στη ζωή μου μετά τους Raining Pleasure ένιωσα τόσο κοντά με συμπαίκτη. Η δεύτερη ήταν με τον Γιώργο. Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι εννοώ αν δεν έχει υπάρξει μουσικός σε μπάντα για 20 χρόνια και μετά ξαφνικά «μόνος» του. Είναι πολύ δύσκολη η μετάβαση, σχεδόν τραυματική. Κοιτάς δίπλα σου και ενώ μπορεί να βλέπεις καταπληκτικούς μουσικούς (ήμουν πολύ τυχερός σε αυτό), δεν είναι οι φίλοι σου, δεν έχετε ζήσει τίποτα μαζί, υπάρχει ένα κενό. Με τον Βασίλη Τριανταφυλλόπουλο παλιότερα και με τον Γιώργο Τριανταφύλλου τώρα, έχει συμβεί αυτή η σύνδεση. Μάλλον το έχει το όνομα.

Θυμάσαι την πρώτη συναυλία που πήγες στη ζωή σου και τη συναυλία που μαγεύτηκες τόσο πολύ που να μην ήθελες να τελειώσει;

Νομίζω η πρώτη συναυλία που είδα ποτέ ήταν της Joan Baez στην Πάτρα. Ήμουν πολύ πιτσιρικάς, δεν θυμάμαι πολλά πράγματα, μόνο ότι παρακολουθούσα με ενδιαφέρον. Η πιο μαγευτική ίσως ήταν David Gilmour στο Royal Albert Hall πριν 4-5 χρόνια. Ένας καλλιτέχνης σαν αυτόν, που θα μπορούσε να πάρει 5 μουσικούς και να ξεπετάξει μερικές συναυλίες χωρίς να σχολιάσει κανείς αρνητικά, είχε κάνει τόση πολλή δουλειά για αυτές τις παραστάσεις που ήταν συγκλονιστικό και συγκινητικό.

Πώς θυμάσαι την πρώτη συναυλία που έδωσες;

Αγωνία και μια περίεργη σιγουριά. Ήταν στην πλατεία Όλγας στην Πάτρα το 1990. Η πρώτη φορά που ανέβηκαν στη σκηνή οι Raining Pleasure. Δεν είχαμε ιδέα πώς θα είναι να παίζουμε για πρώτη φορά μπροστά σε κόσμο και ήταν για μένα η πρώτη φορά που τραγουδούσα δικές μου συνθέσεις. Πάρα πολύ έντονη εμπειρία. Δεν είναι τυχαίο που το θυμάμαι ακόμα τόσο καθαρά.

Μοιράσου μαζί μας μία από τις πιο άβολες στιγμές που ένιωσες πάνω στη σκηνή μιας συναυλίας και μία από τις πιο μαγικές στιγμές.

Η πιο άβολη. 2010, Πάτρα, Αρχαίο Ωδείο. Παίζω ως Vassilikos πια το υλικό του Vintage και μερικά ακόμα κομμάτια. Τελευταίο κομμάτι παίζουμε το Whole Lotta Love των Led Zeppelin. Υπάρχει πολύ μεγάλος ενθουσιασμός και στα μισά του κομματιού έχει αρχίσει κόσμος να ανεβαίνει και να χορεύουν στη σκηνή. Σε δευτερόλεπτα, νιώθω ενώ τραγουδούσα και έπαιζα κιθάρα, ένα χέρι να μου τραβάει επίμονα και δυνατά το χέρι και μια κυρία από την αρχαιολογία (που αργότερα έμαθα πως ήταν και η διευθύντρια) να μου φωνάζει σε κατάσταση εκτός εαυτού (υποθέτω δεν θα ήταν η φυσική της) λέγοντας να σταματήσω επί τόπου τη συναυλία. Φυσικά δεν το έκανα ποτέ, δύο λεπτά είχαν μείνει και τελείωνε όλο. Ήταν τόσο απίστευτο το θράσος της, τόσο ωμή και απρόσμενη η κίνησή της που το θυμάμαι ακόμα σαν κάτι πάρα πολύ άσχημο. Γιατί δεν θα το είχε κάνει αυτό αν δεν ήμουν Πατρινός. Ή αν δεν ήμουν Έλληνας. Τόσο πολύ την είχε πειράξει που δεν σταμάτησα επί τόπου που, ακόμα το θυμάται και το κρατάει, απαγορεύοντάς μου από τότε να ξαναπαίξω σε αυτόν τον χώρο. Είναι αστείο και απαράδεκτο αλλά είναι δυστυχώς αλήθεια.

Από τις πιο μαγικές, τώρα. 2002, Αθήνα, Ρόδον. Sold out η αίθουσα. Το Flood έχει παίξει και ακουστεί πια πάρα πολύ. Τα δευτερόλεπτα που περπάτησα από τα παρασκήνια στη σκηνή, ο ήχος του κόσμου που φώναζε με ενθουσιασμό. Ήταν συγκλονιστικό, αφοπλιστικό, τρομακτικό. Ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο και δεν ήμουν καθόλου εξοικειωμένος. Αλλά μεγάλη συγκίνηση, αυτά τα δευτερόλεπτα ήταν τεράστια στιγμή. Άχρονη.

Αν σου έδινε κάποιος ένα λευκό χαρτί να επιλέξεις εσύ έναν οποιοδήποτε χώρο σε οποιοδήποτε σημείο της χώρας μας για να δώσεις μια συναυλία σου πού θα ήταν αυτός;

Το αγαπημένο μου μέρος στην Ελλάδα και ίσως στον κόσμο είναι η Αμοργός. Είχα μερικές από τις πιο μεταφυσικές εμπειρίες της ζωής μου εκεί. Δεν ξέρω πώς και αν θα το καταφέρω, αλλά εκεί θέλω να παίξω. Στην Αιγιάλη. Δίπλα στη θάλασσα.

Οι συναυλίες του καλοκαιριού για τον Vassilikos δεν έχουν κλείσει όλες ακόμα, υποθέτω θα είναι ανακοινώσιμες σε μερικές εβδομάδες αν με λαμβάνει η Αμοργός (με κλείσιμο ματιού αυτό). Επίσης ετοιμάζει και το επόμενο άλμπουμ του που θα βγει πάλι από την Inner Ear, το πιο πιθανό μέσα στο 2023. Αλλά προς το παρόν θα μας χαρίσει μια υπέροχη συναυλία στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων στις 20 Μαΐου με δωρεάν είσοδο για τα γενέθλια του Βιομηχανικού Μουσείου Φωταερίου που κλείνει τα 10 χρόνια δημιουργικής παρουσίας στον πολιτιστικό χάρτη της πόλης. Την επόμενη μέρα έχουμε εκλογές και δεν μπόρεσα να μην τον ρωτήσω κάτι πολύ ασαφές.

Με αφορμή το ΠΔ85/2022 και τις αντιδράσεις των καλλιτεχνών έχεις κάποιες σκέψεις να μοιραστείς πάνω σε αυτό; Πιστεύεις ότι η Ελλάδα σέβεται τους καλλιτέχνες της, τους αγαπά και τους στηρίζει ή υπάρχει μεγάλος δρόμος ακόμα; Πιστεύεις ότι ένας καλλιτέχνης επιβιώνει δύσκολα στην Ελλάδα;

Η Ελλάδα δεν σέβεται και δεν αγαπάει ούτε τα άντερά της. Ο εμφύλιος εδώ δεν τέλειωσε ποτέ. Είναι μια χώρα που δεν συγχωρεί ποτέ κάποιον που πέτυχε. Εκτός αν έχει πετύχει εκτός Ελλάδας. Τότε δεν μπορεί να ελέγξει τίποτα, οπότε θα σε κάνει παράδειγμα, γιατί δεν μπορεί να σε σταματήσει. Έχουμε μεγάλο πρόβλημα ως χώρα. Συνολικά και σε όλα τα επίπεδα. Οι κυβερνήσεις δεν φταίνε. Οι κυβερνήσεις δεν είναι κάτι άλλο, ξεχωριστό από εμάς. Εμείς είμαστε οι κυβερνήσεις, καθρέφτης μας είναι. Και όσο βλέπουμε ο ένας τον άλλον σαν κάποια απειλή -ο Θεός ξέρει για τι- θα ζούμε όπως ζούμε. Φοβισμένοι, θυμωμένοι, γεμάτοι απωθημένα και φθόνο για αυτούς που νομίζουμε ότι έχουν αυτό που κανονικά θα ανήκε σε εμάς. Κούνια που μας κούναγε. Δεν είναι τυχαίο ότι γυρίζουμε 2.500 χρόνια πίσω για να αντλήσουμε κάποια αίσθηση υπερηφάνειας για τη χώρα. Γιατί μετά τις δόξες των αρχαίων δεν βρίσκουμε κάπου να πιαστούμε. Λες και έχουμε και κάποια σχέση με αυτούς στην τελική. Απλά έζησαν στα ίδια χωράφια -μέχρι εκεί. Οι Έλληνες πάντα θα προδίδουν ο ένας τον άλλον. Είναι στη φύση τους. Μια στοιχειώδης παρατηρητική ικανότητα το προδίδει αυτό που λέω, δεν θέλει ψάξιμο. Νομίζω απάντησα και στα υπόλοιπα που ρώτησες. Εμμέσως, αλλά σαφώς.

Και εμμέσως και σαφώς και ωμά απάντησες και πολύ το εκτιμώ και πολύ σ΄ ευχαριστώ και για τις απαντήσεις σου μα πάνω απ’ όλα για τη μουσική σου και τα τραγούδια σου. Τα φιλιά μου στην όμορφη Πάτρα που θα μας στείλει έναν Vassilikos να φέρει όχι την άνοιξη μα την πρώτη συναυλία του καλοκαιριού στα Αθήνας.

Info:

Ο Vassilikos έρχεται στην Τεχνόπολη για μία συναυλία-πάρτι για τα «10 χρόνια ΒΜΦ»

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.