Πρώτη απ’ όλους έχει ξεγελαστεί η ίδια η Ιστορία. Έχει θεωρήσει ότι με το πέρασμά της συμβαίνουν στις κοινωνίες διάφορες αμετάκλητες αλλαγές, με αποτέλεσμα να περνάμε σε νέες εξελικτικές φάσεις και οι παλιότερες να ανήκουν στο παρελθόν και μόνο, καθώς έχει υποτίθεται μεσολαβήσει πια τέτοια μεταβολή των αντιλήψεων και γενικότερα των συνθηκών, που θα καθιστούσε αδιανόητη οποιαδήποτε νεκρανάστασή τους. Άντε το πολύ πολύ να δέχεται η Ιστορία, ότι ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον επανεμφανιστούν φαινόμενα, δυναμικές και θεσμοί του παρελθόντος, είτε με το ίδιο είτε με παραλλαγμένο πρόσωπο, εάν όμως και εφόσον το καταστήσει κάπως δυνατό νέα μεταβολή των συνθηκών, η οποία εξακολουθώντας να μας οδηγεί προς τα εμπρός, θα μας οδηγήσει και προς τα πίσω, προς ένα αύριο που θα περιλαμβάνει εκ νέου στοιχεία του χθες.
Πρώτη απ’ όλους έχει ξεγελαστεί η ίδια η Ιστορία, θεωρώντας ας πούμε ότι ένας άνθρωπος και μια κοινωνία του 2023 έχει κάποιες τόσο κατασταλαγμένες και αδιαπραγμάτευτες πεποιθήσεις περί του τι είναι φυσικό και τι αφύσικο, τι δίκαιο και τι άδικο, τι σωστό και τι λάθος, τι σύγχρονο και τι παρωχημένο, τι λειτουργικό και τι γραφικό, ώστε δεν θα μπορούσε να τις αλλάξει εν μία νυκτί, ακριβώς επειδή έχει προηγηθεί το πέρασμα των ετών, των δεκαετιών και των αιώνων, αν όχι και των χιλιετιών, ακριβώς δηλαδή επειδή έχει προηγηθεί η ίδια η Ιστορία, ακριβώς επειδή είναι τόσο καταλυτικά και υπόγεια παντοδύναμη η ίδια η Ιστορία.
Αν τυχόν λοιπόν διαβάζει αυτές τις γραμμές η ίδια η Ιστορία, ας την κεράσουμε μερικές γουλιές πόνο κι ας της διαλύσουμε την πλάνη: δεν είναι εκείνη που αλλάζει τους ανθρώπους και τις κοινωνίες, είναι η οικουμενική ψευδαίσθηση των ανθρώπων και των κοινωνιών, η οικουμενική παραμύθα για τη δήθεν παντοδυναμία της. Πρόκειται για μια ψευδαίσθηση και μια δύναμη αδράνειας που μας καθιστά όλους ηθοποιούς σε μια νέα παράσταση, γιατί η παλιά κατέβηκε, με αποτέλεσμα να υποδυόμαστε τώρα άλλους ρόλους και να υπηρετούμε μια άλλη πλοκή.
Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα τίποτα που θα ήταν ιστορικά αδιανόητο να συμβεί σήμερα και αυτό ακριβώς το λεπτό. Αν ας πούμε μοιάζει αδιανόητο σήμερα και αυτό ακριβώς το λεπτό να ανακοινωνόταν ότι δεν θα γίνουν εκλογές σε λίγους μήνες, ούτε σε λίγα χρόνια, ότι δεν θα ξαναγίνουν ποτέ εκλογές, αν ας πούμε μοιάζει αδιανόητο σήμερα και αυτό ακριβώς το λεπτό να ανακοινωνόταν ότι επανέρχεται ο θεσμός της Βασιλείας και δη ούτε καν σε καθεστώς Βασιλευομένης Δημοκρατίας αλλά σε καθεστώς σκέτης, ατόφιας μοναρχίας, αν ας πούμε μοιάζει αδιανόητο σήμερα και αυτό ακριβώς το λεπτό να ανακοινωνόταν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος γνωρίζει ως κεφαλή της όχι μόνο τον Χριστό αλλά πλέον από κοινού δίπλα του και τον Δία, δεν έχουμε να κάνουμε με ιστορικά αδιανόητα, αλλά με αδιανόητα απότοκα της ψευδαίσθησης περί της παντοδυναμίας της Ιστορίας.
Εκείνο που δεν είναι ψευδαισθητικό αλλά εντελώς αληθινό είναι η Εξουσία. Αν σήμερα και αυτό ακριβώς το λεπτό η Εξουσία τεστάριζε τα όρια της ψευδαίσθησης, αν σήμερα και αυτό ακριβώς το λεπτό ανακοινωνόταν ότι δε θα ξαναγίνουν εκλογές, θα μας κυβερνά ο Βασιλιάς και στις εκκλησίες θα ανάβουμε ένα κερί στην Παναγιά κι ένα στην Ήρα, τι ακριβώς θα κάναμε; Θα φτιάχναμε memes στα σόσιαλ; Θα βγαίναμε στους δρόμους; Κι αν στους δρόμους είχε ΜΑΤ και μας βαράγανε; Θα καθόμασταν να τις φάμε; Για πόσο; Τη Δευτέρα δεν θα ξαναπηγαίναμε κανονικά στις δουλειές μας; Τα παιδιά μας δεν θα ξαναπήγαιναν κανονικά στα σχολεία τους; Τα προβλήματά μας και τα άγχη μας δεν θα συνέχιζαν να μας τρώνε, από κοινού με τα όνειρά μας και όσα μας φτιάχνουνε; Ας είμαστε στοιχειωδώς σοβαροί: είμαστε αστείοι.
