Έλα Έλα

Γιατί νιώθουμε τόσο συχνά ότι «κάτι» θέλουμε; Ότι «κάτι» μας λείπει; «Κάτι» που μπορεί και να μην  ξέρουμε τι είναι ακριβώς;

Και  το παιδάκι, που δεν έχει μάθει ακόμα να μιλάει, το νιώθει πολύ έντονα και οδυνηρά.  Κλαίει γοερά γιατί δεν μπορεί να εξηγήσει τι είναι αυτό που θέλει. Τι είναι όμως αυτό το κάτι;  Ανθρώπινο πλάσμα;  Αντικείμενο;  Κάτι που τρώγεται;  Κάτι υπαρκτό;  Κάτι φανταστικό; 

Το φεγγάρι, που είναι πραγματικό αλλά και  φανταστικό, το ταυτίζουμε συχνά με κάτι που είναι άπιαστο και μαγικό, που το λαχταράς αλλά είναι αδύνατον να το αποκτήσεις. Και το κάθε παιδί θα ήθελε να το φτάσει, να το  αγγίξει, να το χαϊδέψει. Ίσως ακόμα και  να το φάει. 

Με αφορμή το νέο ανέβασμα η Ξένια Καλογεροπούλου λέει: “Περιμένω πώς και πώς να ξαναπαίξω το Έλα, έλα. Όχι μόνο για τους φίλους και για τα πιτσιρίκια που δεν πρόλαβαν να το δουν  στο φεστιβάλ, αλλά και για μένα την ίδια. Για να ξαναβρώ τη  μοναδική συγκίνηση που ένιωσα κυνηγώντας το φεγγάρι μπροστά σε μωρά, ούτε καν ενός έτους, άφωνα και  μαγεμένα. Aνυπομονώ να ξανανιώσω, βρέφη και νήπια, να σωπαίνουν, να γελάνε, να θυμώνουν, να αγωνιούν, να ταυτίζονται άλλοτε με μένα κι άλλοτε με το φεγγάρι. Το φεγγάρι που κάθε παιδί ονειρεύεται να το πιάσει, να το αγκαλιάσει, να το χαϊδέψει ακόμα και να το φάει”.