Αδελφοποιηθήκαμε με το Βέλγιο! Η ανακοίνωση ότι το φετινό Διεθνές – πλέον – Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου θα είναι εξ’ ολοκλήρου αφιερωμένο στη χώρα καταγωγής του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή του και ιερού τέρατος του πολιτισμού, Γιαν Φαμπρ, με ελάχιστη παρουσία Ελλήνων καλλιτεχνών στο, υπό διαμόρφωση ακόμα, πρόγραμμα, μας άφησε αποσβολωμένους. Μετά από μια τέτοια είδηση, κι αφού αναρωτηθούμε για την ύπαρξη κατεύθυνσης και ταυτότητας της – όποιας – πολιτιστικής πολιτικής της χώρας, ας δούμε με μια ψύχραιμη ματιά ποιοι είναι οι νέοι μας «φίλοι», που θα μας απασχολήσουν δεόντως και βάζουν στοίχημα να μας κερδίσουν με τις δημιουργίες τους, το φετινό καλοκαίρι.
Ασχέτως αν κάποιοι αμφισβητούν την ύπαρξή του, το Βέλγιο είναι χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με πληθυσμό 11 εκατομμυρίων κατοίκων, κέρδισε την ανεξαρτησία του στα τέλη του 19ου αιώνα και έχει έντονα διχαστικά χαρακτηριστικά (όπως και άλλη γνωστή μας μεσογειακή χώρα). Στον πρώτο (και βαυαρό) βασιλιά του, Λεοπόλδο τον Α΄, είχε αρχικά προταθεί να αναλάβει το θρόνο του νεοσύστατου τότε ανεξάρτητου βασιλείου της Ελλάδας, αλλά εκείνος αρνήθηκε (γιατί άραγε;), επιλέγοντας να συνδέσει στην πορεία το όνομά του με την ιστορία του Βελγίου.
Ο Φαμπρ, από την άλλη, δέχτηκε να αναλάβει την καυτή – τηγανιτή – πατάτα (συνοδευόμενη με μύδια πάντα), τον ανασχεδιασμό της μεταΛούκου εποχής, μετά την άκομψη εκθρόνιση του τελευταίου. Η ιστορία θα δείξει με ποιο τρόπο θα συνδέσει κι εκείνος το όνομά του με το θεσμό του Φεστιβάλ.
—
Κεντρική φωτογραφία: «Φωτιά στη Θάλασσα» (Fuocoammare) του Τζιανφράνκο Ρόζι | Ένα ντοκιμαντέρ γύρω από την προσφυγική κρίση | 5 Απριλίου 2016 | Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
