Πρόσφατα διάβασα την εξής είδηση: Ένα έργο τέχνης πετάχτηκε στα σκουπίδια, γιατί οι καθαρίστριες ενός μουσείου στην Ιταλία το πέρασαν για υπολείμματα γιορτής. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Και τώρα που το γράφω, μου μοιάζει απίστευτο αλλά και νομοτελειακό ταυτόχρονα. Θυμάμαι την αντίστροφη πλευρά: Πριν από χρόνια, ο ιδρυτής ενός μεγάλου κέντρου μοντέρνας τέχνης στο Βερολίνο μας καθησύχαζε για τη συσκευή που, αντί να προβάλει το βίντεο, έδειχνε χιονάκια: «Δεν πειράζει, θα νομίζουν ότι είναι έργο τέχνης!…». Άλλη μια ανάμνηση: «Μαμά, αυτό δεν είναι ζωγραφική», έλεγε με έκπληξη αλλά και μεγάλη σιγουριά ένα πεντάχρονο κοριτσάκι στη μαμά του σε μια έκθεση.
Μιλώντας για την ταινία Interruption που συμμετέχει στο 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στάθηκα στο σχόλιο του σκηνοθέτη Γιώργου Ζώη: «Σε αυτή την εποχή όπου τίποτα δεν στέκεται ικανό να μας εκπλήξει πλέον, η πολυπλοκότητα και το απρόβλεπτο της ζωής φαίνεται να είναι το μόνο αντίδοτο. Τώρα, το μόνο μας όπλο είναι η αμφισβήτηση της ίδιας της εικόνας. Και είναι μύθος το ότι βλέπουμε με τα μάτια μας»…
—
Κεντρική φωτογραφία: Έκθεση ασπρόμαυρων καλλιτεχνικών φωτογραφιών του Ανδρέα Εμπειρίκου | 4.11 έως 2.12.2015| Μουσείο Γ. Γουναρόπουλου | Ελεύθερη Είσοδος
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
