Στην παραζάλη αυτών των ημερών ένα ασανσέρ συναισθημάτων. Όχι μόνο από μέρα σε μέρα, αλλά πολύ συχνά και μέσα στην ίδια μέρα, η ανάταση και η συγκίνηση δίνουν τη θέση τους στο φόβο και τη βαθιά ανησυχία. Και το αντίστροφο. Φέρνεις στο μυαλό σου τι έκανες πριν μια βδομάδα και πριν δέκα μέρες και σου φαίνεται σαν ένα πολύ μακρινό αλλά και πολύ έντονο παρελθόν. Δοκιμάζονται όλα όσα πιστέψαμε, διακυβεύονται όχι μόνο οι δικές μας πορείες στο χρόνο, αλλά κατ’ εξοχήν και η συλλογική. Nιώθουμε υπόλογοι. Ψηφίσαμε ως λαός σε μεγάλη πλειοψηφία και υπό τις ασφυκτικότερες υλικές και ψυχολογικές συνθήκες «όχι». Η νεοελληνική ιστορία απέκτησε ένα ακόμη ορόσημο. Όποιες κι αν είναι οι αμέσως προσεχείς εξελίξεις, είναι νομίζω δίκαιο να πούμε ότι η ταυτότητά μας συμπροσδιορίζεται πλέον και από αυτό το «όχι», φωτίζεται πλέον και υπό την οπτική του γωνία. Κατά τ’ άλλα, η ταυτότητά μας προφανώς και θα παραμείνει και ευρωπαϊκή, όποιο νόμισμα κι αν έχουμε σε λίγους μήνες, όποιο τραύμα κι αν έχει δημιουργηθεί στις σχέσεις μας με την Ευρώπη. Τι έρχεται από εδώ και πέρα; Σε κάθε εκδοχή κάτι πάρα πολύ ζόρικο. Πρέπει πέφτοντας να σηκωθούμε ξανά, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου.
—
Κεντρική φωτογραφία: Έκθεση «Man Ray: Τα πρόσωπα της γυναίκας» | Μέχρι τις 27/9 στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Άνδρου
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
