Τι αποδέχεσαι, τι όχι και μέχρι πού, πότε βάζεις τους όρους σου και πότε υποχωρείς, μέχρι πόσο συμβιβάζεσαι, πότε διεκδικείς και με ποιο τρόπο; Τα αιώνια και άλυτα ερωτήματα που μας παιδεύουν από την πρώτη ως την τελευταία μας μέρα: Διεκδικήσαμε με κλάματα το γάλα μας ως μωρά. Τη θέση μας απέναντι στον μεγαλύτερο ή μικρότερο αδερφό. Ζητήσαμε την αποδοχή της δασκάλας μας κι ας μας είπε πως η ζωγραφιά μας είναι μουτζούρα. Υποκύψαμε ή δεν υποκύψαμε στις εκβιαστικές φιλίες των συμμαθητών μας. Κάναμε κατάληψη στη σχολή μας αλλά μέχρι εκεί που μας έπαιρνε. Βρήκαμε μια δουλειά και προσπαθήσαμε να κρατήσουμε τις ισορροπίες του τρόμου. Κάναμε παιδιά και παλεύουμε να βάλουμε αυτά τα “απαραίτητα όρια” – σ’ αυτά και σ’ εμάς.
«Μου ζήτησες να κάνω κάτι κι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα», μου είπε ο γιος μου τις προάλλες που του έκανα παρατήρηση, κι ένιωσα ότι το λάθος ήταν δικό μου κι όχι δικό του. Ίσως να ’ταν αλλιώς η αυτοεκτίμησή μας, αν η παντοδύναμη ελληνική οικογένεια αποδεχόταν και στήριζε γι’ αυτό που είμαστε κι όχι γι’ αυτό που θα ήθελε να είμαστε. Ίσως να ’ταν αλλιώς κι ο αυτοσεβασμός μας, αν νιώθαμε ότι η ελληνική πολιτική διαχρονικά διεκδικούσε κάτι στ’ αλήθεια για εμάς.
—
Φωτογραφία άρθρου: Χρήστος Μπόκορος: «Τα στοιχειώδη» | Έκθεση ζωγραφικής για τα ελάχιστα απαραίτητα της ζωής | Από 4 Απριλίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
