(Νεκρή) Δευτέρα βράδυ. Τα μπαρ του κέντρου της Θεσσαλονίκης γεμίζουν ασφυκτικά με κόσμο, ποτήρια, μουσικές και κάμερες. Στο παρασκήνιο των συζητήσεων μιας ημέρας όπως κάθε άλλη, η ενθουσιώδης αλληλεγγύη στην πρωτοβουλία «Είμαστε όλοι άστεγοι».
Μόλις μια μέρα πριν, ήμασταν όλοι (ή τουλάχιστον καμιά 80αριά από μας) Charlie, συνεπαρμένοι από την ευκαιρία να αγωνιστούμε κι εμείς έναν σπουδαίο αγώνα, δίνοντας λίγο από τον χρόνο μας, και όχι το αίμα μας, ζωντανή καμπάνια «κοινωνικής αιμοδοσίας».
Και λίγο πιο πριν, ήμασταν όλοι Moaz και κάποτε όλοι Khaled Said, αύριο ποιος ξέρει; Η σπουδή της συστράτευσης με τον εκάστοτε κοινό, υψηλό σκοπό και της οικειοποίησης μιας κοινής ταυτότητας που επικολλάται πρόσκαιρα πάνω στην ατομική μας, αλλά σπανίως συσσωματώνεται μ’αυτήν, συναγωνίζεται σε ταχύτητα μόνο τη λήθη που επέρχεται μια από τις επόμενες, απαράλλαχτες, μέρες, και το ανεβοκατέβασμα του δείκτη αξιών στο χρηματιστήριο των trending topics.
Η κατάρα του κενού και της αδράνειας που έμελλε να στοιχειώσει την ατάκτως εριμμένη ζωή του homo social medialis, όπως το προέβλεψε ο ποιητής* δεκαετίες πριν τους τόνους μελάνης που έχυσαν οι ακαδημαϊκοί ανατόμοι της μετανεωτερικότητας:
«Φίλε: αν νομίζεις πως δεν ήρθα πάλι αργά, δείξε μου κάποιο δρόμο
Εσύ που ξέρεις τουλάχιστον πως γυρεύω ένα τίποτα για να πιστέψω πολύ και να πεθάνω.»
* Μανώλης Αναγνωστάκης, «Αναζήτηση», 1945
—
Φωτογραφία άρθρου: Swing χοροί της δεκαετίας του ’20 από την ομάδα χορού Athens Lindy Hop στο Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών την Παρασκευή 16 Ιανουαρίου και ώρα 13:30
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
