Editorial #309

Διανύοντας στα μέσα του Οκτώβρη ένα μικρό καλοκαιράκι, οι αισιόδοξοι μπορούν να διατηρούν για λίγο ακόμη την ψευδαίσθηση της θερινής ευδαιμονίας. Οι υπόλοιποι μετρούμε αντίστροφα για το χειμώνα που αναπόφευκτα θα έρθει και που ήδη φανερώνεται στις μελαγχολικές βόλτες στην πόλη τώρα που το σκοτάδι πέφτει νωρίς ή στην αφοπλιστικά ωμή πραγματικότητα, κι ας κρύβεται πίσω από αστραφτερές βιτρίνες· όπως αυτή μέσα στο μεγαλόπρεπο κτίριο του Τσίλλερ, όπου φυτοζωεί μια κυβέρνηση με υποτιθέμενη την ψήφο εμπιστοσύνης (τίνος άραγε;).

Ή όπως αυτή που εμπνέει την τέχνη που μας περιβάλλει: μέσα σε σκοτεινές αίθουσες και σε road trips προς αναζήτηση ταυτότητας και ιθαγένειας ή μέσα στα ολόφωτα, πολυτελή πνευματικά μας ιδρύματα που φιλοξενούν δραματοποιημένες ιστορίες trafficking ή την κατακερματισμένη -brand new- δραματουργία μας, σημείο και γέννημα της εποχής. Μέσα στον καθημερινό όλεθρο που όλο και εξαπλώνεται, ίσως ο έρωτας να ήταν μια κάποια λύση, αν δεν αποδεικνυόταν κι αυτός τόσο τραγικά αδιέξοδος.

Φωτογραφία άρθρου: Την Παρασκευή 17 Οκτωβρίου η Μαριέττα Φαφούτη “προσγειώνεται” στο Αεροδρόμιο της Αθήνας με δικά της τραγούδια & διασκευές, στο πλαίσιο του Fly me to the Moon

**

Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag