Κείμενο – Φωτογραφίες: ©Εβίτα Σκουρλέτη
Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό που κάνατε.
Που ήρθατε στο σπίτι μου σχεδόν απρόσκλητος.
Μην ξεχνάτε πως σας έχω δει μόνο δυο φορές στη ζωή μου.
Και πιάσατε όλον τον χώρο.
Κι από ‘κει, καθίσατε εκεί και μου μιλήσατε για ‘σας – δεν σας το ζήτησα. Και μου πιάσατε όλον τον χώρο.
Αναγκάστηκα να φύγω.
Να πιω το τσάι μου κάπου έξω.
Κρυώνω γιατί έξω κάνει ψύχρα αλλά και δεν κρυώνω γιατί κάθομαι μέσα. Σ’ ένα καφέ, άδειο, πίνω το τσάι μου.
Από το παράθυρο βλέπω τους περαστικούς να φοράνε μπουφάν και παλτό, κάποιοι ζακέτα. Ψιλό – βρέχει.
Εγώ έβαλα την καμπαρντίνα σας που την αφήσατε – κι αυτή μόνη – στην άκρη του κρεβατιού. Τι μυστήριο που είναι το πανωφόρι σας. Έχει δύο όψεις.
Από τη μία μπλε-νουάρ μονότονο και αδιάβροχο.
Από την άλλη ένα μοτίβο τρυφερό, φωτίζει τα μάτια μου.
Οι τσέπες του είναι τεράστιες, βαθιές σαν τις χούφτες σας.
Κάπου εκεί έβαλα τα τσιγάρα μου. Να δείτε που μέσα σ’ αυτό το απύθμενο χάος της τσέπης σας, θα δυσκολευτώ να βρω τη φωτιά μου.
Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό που κάνατε.
Μία τζούρα γενναία, θρασυτάτη ανεβαίνει πάλι προς τα πάνω και βγαίνει έξω από το στόμα μου. Θα έλεγε κανείς πώς κι εκείνη – η τζούρα – όπως εγώ, στριμώχτηκε γι’ αυτό και φεύγει.
Εγώ, όμως, δεν θέλω να χαθώ – απορώ πώς σας πέρασε αυτή η ιδέα απ’ το μυαλό.
Να δω τι γίνεται παρακάτω, αυτό θέλω. Κι εκεί μέσα, στο σπίτι μου που ήρθατε σχεδόν απρόσκλητος και απλωθήκατε από τη μια άκρη στην άλλη, δεν μπορώ να δω παρακάτω.
Τι μυστήριο που είναι το πανωφόρι σας.
Το βούτηξα βιαστικά και το έβαλα για να φύγω όσο εσείς κοιμάστε. Κατέβηκα τις σκάλες, άνοιξα την εξώπορτα και βγήκα στον δρόμο. Ελεύθερη δεν είμαι ποτέ, αυτό το ξέρω αλλά δεν θα πάψω ποτέ να προσπαθώ. Και για ‘μένα και για ‘σας.
Τώρα που είμαι μακριά σας, μέσα στο πανωφόρι σας είμαι ζεστή και ασφαλής.
Σας μυρίζω. Αυτό μου είναι πολύτιμο.
Το μόνο που με ανησυχεί είναι πως κάθε φορά που ανάβω τσιγάρο, χωρίς να το σκεφτώ, αφήνω τον αναπτήρα μου να γλιστρήσει πάλι μέσα στην τσέπη σας.
Η θέση του είναι πάνω στο τραπέζι, μπροστά στα μάτια μου. Να μην χρειαστεί να τον ψάξω. Ο αναπτήρας μου είναι δικός μου για ν’ ανάβω τα τσιγάρα μου όταν μου καπνίζει.
Τι δουλειά έχει ο αναπτήρας μου στην τσέπη σας;
Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό που κάνετε.
Credits:
Κείμενο – φωτογραφίες: Εβίτα Σκουρλέτη
Ερμηνεία: Πηνελόπη Τσιλίκα
Βοηθός φωτογράφου: Γεωργία Φέκου
Ευχαριστούμε το καφενείο “Ο Γλυκύς” στην Πλάκα για την φιλοξενία
