Από τον Σαίξπηρ μέχρι τον Τολστόι και τον Καζούο Ισιγκούρο, η έννοια του έρωτα παραμένει πηγή έμπνευσης για τη λογοτεχνία αλλά αποδεικνύεται και ιδιαίτερα πολυεπίπεδη.
Στον Ρωμαίο και Ιουλιέτα του Σαίξπηρ έχουμε το κλασικότερο παράδειγμα του καταδικασμένου έρωτα που παρ’ όλα αυτά αναπτύσσεται με τραγική κατάληξη.
Στην Άννα Καρένινα ο Τολστόι αντιδιαστέλλει δύο διαφορετικά ερωτικά ζευγάρια, εξερευνώντας το πόσο διαφορετική πορεία μπορεί να πάρει η σχέση δύο ανθρώπων, δίνοντάς μας παράλληλα μία από τις πλέον λαμπρές ερωτικές σκηνές στην ιστορία της λογοτεχνίας.
Ο Τόμας Μαν στον Θάνατο στη Βενετία προσεγγίζει τον έρωτα σαν ένα αισθητικό ιδεώδες και ένα σύμβολο, το οποίο και συσχετίζει με τη φύση του καλλιτέχνη.
Ο Καζούο Ισιγκούρο μας δίνει ένα σπαρακτικό πορτρέτο του ανομολόγητου έρωτα σαν τον πιο τραγικό όλων στα υπέροχα Απομεινάρια μιας Μέρας, ενώ ο μετρ της ρομαντικής λογοτεχνίας Νίκολας Σπαρκς αποτυπώνει τι σημαίνει να βρει κάποιος την αδελφή ψυχή του στο Notebook.
Ακούστε το podcast «Έρωτας στην παγκόσμια λογοτεχνία»
