Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου
Όλοι έχουμε αγαπημένα μηνύματα. Τα δικά μου αγαπημένα είναι αυτά που περιέχουν μουσική και συνήθως ξεκινούν με την ερώτηση αν έχω ακούσει το περιεχόμενο τους με μια μικρή επίκληση στον θεό Απόλλωνα από τον αποστολέα να σε έχει προλάβει. Έτσι έγινε και με την περίπτωση του Ạoris. Πάτησα το play και αμέσως άρχισα να ψάχνω τα εισερχόμενα email μου για να καταλάβω πώς μου έχει ξεφύγει κάτι τόσο μοναδικό. Εmail δεν βρήκα αλλά το επόμενο βήμα ήταν να τον ψάξω στα social media. Κάπως έτσι ευχαρίστησα για ακόμη μια φορά αυτό το κομμάτι της ψηφιοποίησης της μουσικής και του έστειλα μήνυμα για να τον συγχαρώ για την δουλειά του. Το κομμάτι του “Ouranós” μου κρατάει συντροφιά όσο πίνω τον καφέ μου και οι ακτίνες του ήλιου διαπερνούν τη διάφανη κούπα.
Ατμοσφαιρικοί ήχοι, ηχοχρώματα και μελωδίες συνδυάζονται με τη μοντέρνα κλασσική σύνθεση, το μινιμαλιστικό πιάνο, έγχορδα και ηλεκτρονικά στοιχεία, δημιουργώντας μια ιδιαίτερη μουσική ταυτότητα. Σε βάζει σε διαδικασία συνομιλίας, θέλοντας να πεις όσα σκέφτεσαι αλλά δεν ξέρεις αν ο «συνομιλητής» σου θα σε καταλάβει. Κλείνω τα μάτια, αδειάζω το μυαλό μου και αρχίζω να τον ακούω. Πόσο σημαντικό είναι να ακούς τελικά χωρίς να έχεις να πεις κάτι. Η ειδοποίηση της απάντησης του στο κινητό μου με επαναφέρει και αρχίζω να τον καταιγίζω με ερωτήσεις. Πώς; Τι; Γιατί; Και κάπως έτσι αυθόρμητα χωρίς ιδιαίτερη σύνταξη και σημεία στίξης και άσχετες λέξεις από το autocorrect ξεκίνησε το πρώτο σκέλος της κουβέντας μας.
Ποιος είσαι τέλος πάντων Aoris;
Ο Ạoris, είναι μια καλλιτεχνική έκφραση που δημιουργήθηκε με σκοπό να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των μουσικών ειδών, μέσα σ’ έναν ωκεανό από ήχους, χρώματα και ιστορίες.
Θεωρείς πως πρέπει να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των μουσικών ειδών;
Δεν ξέρω αν πρέπει, ξέρω πως μου αρέσει πολύ να γίνεται όμως, γι’ αυτό το κάνω κι εγώ στη δική μου δουλειά. Θα ένιωθα ασφυκτικά, παίζοντας και γυρίζοντας γύρω από ένα τετράγωνο πράγμα μονίμως. Προσπαθώ να μπλέξω το φυσικό πιάνο και τα έγχορδα, με τα τύμπανα, τα electronics και διάφορα ambient χρώματα. Νιώθω ότι έτσι μπορώ να μιλήσω και να μεταφέρω πιο εύκολα τα όσα συμβαίνουν στο κεφάλι μου.
Μα γιατί απέχεις από τα ενημερωτικά δελτία τύπου; Κάνεις υπέροχη δουλειά!
Νομίζω πως απλώς δεν θέλω να «πιάνω» έξτρα χώρο και να είμαι άλλο ένα δελτίο τύπου στο σωρό με τα e-mails κάποιου. Έχω παρουσία στα social media, έχω τη δική μου μικρή γωνιά και μπορώ να λέω τα δικά μου, με την ευκαιρία και την ευκολία να με βρει όποιος βρίσκεται και ψάχνεται γύρω από αυτό που εκπροσωπώ. Όπως βρεθήκαμε κι εμείς.
Μου λες πως έχεις έναν βιωματικό τρόπο σύνθεσης μέσα από ήχους μνήμες και όνειρα. Από το ραδιόφωνο στο σπίτι ποια μουσική ακουγόταν; Οι μουσικές που άκουγες από παιδί και με ποια έφτασες στο σήμερα; Τα ερεθίσματα σου; Οι καλλιτέχνες που θαυμάζεις;
Το ραδιόφωνο στο σπίτι έπαιζε… ελαφρολαϊκά. Και λίγο Eros Ramazzotti, επιλογή του πατέρα που κουβάλησε τους δίσκους σπίτι μετά τις σπουδές του στην Ιταλία.
Άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική σε αρκετά μικρή ηλικία, γύρω στα 7, πρώτα λίγο μπουζούκι, λίγη κιθάρα, λίγο πιάνο αλλά στα 10 με κέρδισαν τα τύμπανα. Έπαιζα τα άλλα όργανα για πάρτη μου, όμως τα drums τα αγάπησα και πήγα για σπουδές πάνω σε αυτά, στη Σουηδία. Οπότε έπαιζε αρκετή metal και διάφορα είδη γύρω από τη ροκ μουσική, στο δικό μου δωμάτιο και μουσικό σύμπαν.
Επηρεάζομαι και θαυμάζω πάρα πολλούς καλλιτέχνες, όμως σίγουρα μπορώ να αναφερθώ στους Opeth, Porcupine Tree, τις δουλειές του Steven Wilson γενικότερα, τον Olafur Arnalds, τη Hania Rani, τους GoGo Penguin, τον Nils Frahm, τους Sigur Ros, τον Joep Beving και τόοοοσους άλλους…
Καταλαβαίνω πως έχω δημιουργήσει ένα χάος μέσα στο πολύ μαθηματικά υπολογισμένο μυαλό του. Πατάω pause, του λέω να πάρει μια ανάσα γιατί τον τρέλανα αλλά όταν ενθουσιάζομαι χάνω το μέτρο και μιλάω πολύ. Του ζητάω λίγο χρόνο για να συνδεθώ με την μουσική του και να ετοιμάσω κάποιες ερωτήσεις που θα μας βοηθήσουν να τον κατανοήσουμε εκ των έσω. Και κάπως έτσι με μεγάλη λεπτομέρεια στην επιλογή κάθε λέξης και στον κάθε ήχο που συνδέεται με αυτή χωρίς καμία συλλαβή, προέκυψε το δεύτερο σκέλος της κουβέντας μας
”’Ouranòs”: Τι τυχερά τα πουλιά. Βλέπουν όλα τα προβλήματά τους τόσο μικρά από εκεί ψηλά και όταν πίνουν νερό δοξάζουν την ελευθερία τους. Έχεις σκεφτεί ποτέ να πετάς; Πώς νιώθεις; Που πηγαίνεις;
Μου πήρε λίγη ώρα να γράψω την απάντηση σε αυτή την ερώτηση, σκεφτόμουν αν έχει υπάρξει μέρα που δεν έχω κοιτάξει έξω από το παράθυρο ψηλά στον ουρανό, ψάχνοντας να βρω αεροπλάνα και πουλιά, να τα δω να διασχίζουν τον ουρανό. Θα ήθελα πολύ να πετάω, με οποιοδήποτε τρόπο, να είμαι ελεύθερος. Το πέταγμα είναι ηρεμία, είναι γαλήνη, είναι σιγή όλων όσων δεν έχουν θέση και δεν ανήκουν σε ό,τι θέλω να περικυκλώνει την ύπαρξή μου. Πηγαίνω εκεί όπου νιώθω ότι μπορώ να ανήκω.
”Yfí”: Όταν κλείνεις τα μάτια η αγάπη τι υφή έχει;
Απαλή και άγρια συγχρόνως. Σαν το νερό και το κύμα στη θάλασσα. Απαλό και ήρεμο, σχεδόν αόρατο. Μα έχει τη δύναμη να καταπιεί τα πάντα στο πέρασμά του.
”Roé”: Ρέουμε άρα υπάρχουμε;
Η ροή είναι κίνηση και χωρίς κίνηση, εγώ δεν μπορώ να υπάρξω. Ρώτα να σου πουν. Περπατάω μονίμως στο σπίτι, στα μαθήματα, στο στούντιο. Σπάω νεύρα είναι η αλήθεια. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι η αίσθηση της ακινησίας. Μεταφορικά και κυριολεκτικά.
”Home”: Ποια ανάγκη μας κάνει να θέλουμε να επιστρέψουμε στο σπίτι;
Το γνώριμο και η ζεστασιά του. Η ασφάλεια, ένα μέρος για να δημιουργούμε μνήμες. Σίγουρα δεν είναι μόνο κτίρια και οικοδομήματα. Είναι αίσθηση. Το σπίτι είναι μέσα μας. Είμαστε εμείς.
”Ηide and Seek”: Όταν ήμασταν παιδιά παίζαμε κρυφτό εντελώς ασυνείδητα. Μεγαλώνοντας μάθαμε να κρυβόμαστε ακόμα και από τον εαυτό μας. Γιατί μας φοβίζει η αλήθεια μας;
Γιατί φοβόμαστε να χάσουμε κάτι. Αυτοεκτίμηση, πιστεύω, έννοιες εσωτερικές, μικρές και μεγάλες, ιδεολογίες. Προσπαθούμε να αποφύγουμε γεγονότα και δεδομένα που μας κάνουν να αισθανόμαστε άβολα και άσχημα. Αυτά που μας κάνουν να αμφισβητούμε τις υποθέσεις μας για τον ίδιο μας τον εαυτό. Νομίζω δεν σταματάμε να παίζουμε ακόμα το ίδιο παιχνίδι. Στην ουσία ψάχνουμε να βρούμε που κρύβονται όλα αυτά που μας λείπουν.
