H ζεστή αύρα της Alkyone με συνάντησε λίγο καιρό πριν μέσα από το μαγικό κουτί της ζωής μου, το ραδιόφωνο. Οι πρώτες νότες του “Genesis” με έκαναν να σταματήσω ό,τι έκανα. Τα δευτερόλεπτα περνούσαν και ένα φτερούγισμα γέμιζε το στέρνο μου. Τι υπέροχοι στίχοι! Τι υπέροχη η αλήθεια της ψυχής αυτής της φωνής! Τι ονειρική μελωδία μπολιασμένη με αμέτρητα ελεύθερα πετάγματα!
Συνέχισα την δουλειά μου ενώ το μαγικό κουτί συνέχιζε να μου κρατάει συντροφιά. Έγραφα και σιγοτραγουδούσα “And one little bird, it flew right through the flames and up to the wide sky….” και το φτερούγισμα συνέχιζε. Σταματάω να κάνω πως αρνούμαι και δεν ακούω τη μελωδία που παίζει αυτοβούλως στο μυαλό μου. Κλείνω το ραδιόφωνο και μπαίνω στο Spotify πατάω το play και αντιλαμβάνομαι πως αυτό το τραγούδι το αγαπάω και υπάρχει καταγεγραμμένο στο υποσυνείδητό μου πριν καν το ακούσω. Δεν ξέρω το πώς, ούτε το γιατί! Ίσως με κάποιον από τους απόκοσμους και υπερβατικούς μηχανισμούς που έχει η τέχνη, για να σε φέρει κοντά σε ανθρώπους, ερεθίσματα και συναισθήματα που είναι απόλυτα συμβατά με το μέσα σου.
Η αυτόματη αναπαραγωγή με πήγε στις ευλαβικές διασκευές για τα «Ξενιτεμένα μου πουλιά» και το «Αερικό» αλλά και στη λυτρωτική έκκληση για κατανόηση που αντανακλάται στο ρεφρέν του “Oh, Mother”. Η Alkyone είναι μια εκπληκτική νέα μουσικός και στιχουργός. Είναι όμως εξίσου ένας πολύ καλά σμιλευμένος εσωτερικά άνθρωπος. Αν μπορούσα να την περιγράψω θα ήταν σίγουρα μια από τις αλκυονίδες ημέρες. Μια γεμάτη ψυχή από φως, ελευθερία και ελπίδα. Aνυπομονώ για την επίσημη κυκλοφορία του πρώτου studio album της τον Μάιο! Δεν θα μακρηγορήσω γιατί στην συνέντευξη που ακολουθεί θα αντιληφθείτε όλο το φάσμα φωτός που διέπει τον χαρακτήρα της. Απλά δηλώνω με μεγάλη σιγουριά, πως το κορίτσι αυτό θα αφήσει πάνω στην τέχνη σπουδαία πράγματα και νιώθω πολύ τυχερή που ζούμε μαζί το «τώρα» μας. Μαρία σε ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα μας! Απολαύστε την!
Πώς νιώθει ένα παιδί σε έναν κόσμο που του απαιτεί να μεγαλώσει;
Νομίζω δεν αισθάνεται παιδί!
Μας απαιτείται να μεγαλώσουμε ή να χάσουμε άτσαλα την αγνότητα και την απλότητα σκέψης που χαρακτηρίζουν την παιδική ηλικία;
Ναι και ξέρεις γιατί; Γιατί μας απαιτείται να συμμορφωθούμε! Δεν πιστεύω καν ότι ο κόσμος είναι φτιαγμένος για να είναι πολύπλοκος. Στη πραγματικότητα τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά και αυτό το βλέπω επειδή σχετίζομαι και συναναστρέφομαι με παιδιά! Τους απαιτούμε να συμμορφωθούν γιατί ο κόσμος θα τα τσακίσει. Και εμείς έτσι μάθαμε με την προτροπή «Κοίτα σύνελθε, μην αεροβατείς τόσο γιατί κάποια στιγμή θα τσακιστείς εκεί κάτω». Και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει αναγκαστικά να τσακιστείς. Και να τσακιστείς και τι έγινε στην τελική; Δεν θα έχεις κερδίσει ότι κάποια στιγμή ανέβηκες στο σύννεφο σου; Γιατί είναι τόσο κακό να αεροβατείς; Θέλουν όλοι να μας προστατέψουν από το να τραυματιστούμε με κάποιο τρόπο.
Πώς διαχειρίζεσαι αυτή την αντίθεση της παιδικότητας της ψυχής που προσπαθούμε να κρατήσουμε με την αγριότητα που μας περιβάλλει;
Δεν ξέρω ρε συ Μύριαμ! Νιώθω ότι όταν συναντάω ανθρώπους έξω, αντιδρούν σύμφωνα με το πώς θα τους αντιμετωπίσεις. Αυτό το τσεκούρωμα που τρώμε όλοι στην παιδική ηλικία από την κοινωνία και το «κοίτα να μεγαλώσεις τώρα γιατί πρέπει να ανταπεξέλθεις, αν είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, η κοινωνία (ευτυχώς) δεν το επιτυγχάνει! Γιατί όσο και να εξαγριωθεί ο άνθρωπος και εσύ τον αντιμετωπίσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, νιώθω ότι θα πασχίσει να στο ανταποδώσει με ό,τι καλό έχει μείνει μέσα του. Και αυτή η σκέψη είναι παρηγορητική για εμένα, γιατί όσες φορές το έχω κάνει, τις περισσότερες έχει λειτουργήσει.
Τι γίνεται όταν η μαγεία της τέχνης συναντά τον ρεαλισμό του βιοπορισμού; Και δη σε μια χώρα που κάθε μέρα αποδεικνύει πως έχει βαλθεί σχεδόν να την εξαφανίσει.
Όσοι ασχολούμαστε με την μουσική και όσους μουσικούς γνωρίζω, δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην σκέφτεται το πώς θα βιοποριστεί. Και είναι πολύ δύσκολο γιατί δεν είναι μόνο το εκτελεστικό κομμάτι αλλά το ότι πρέπει να μπεις σε ένα συγκεκριμένο mindset, να αδειάσεις από πράγματα και ταυτόχρονα με ό,τι συμβαίνει στον κόσμο, εσύ πρέπει να δημιουργήσεις μια σπηλιά που θα μπαίνεις και θα νιώθεις ασφαλής. Και αυτό λοιπόν το ασφαλές περιβάλλον που πρέπει να δημιουργηθεί από εσένα δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, με το να γυρνάς ένα διακόπτη και μετά από μισή ώρα να λες πρέπει πάλι να φύγω και να πάω στην δουλειά μου. Αυτό νιώθω ότι ο κόσμος πολλές φορές δεν το καταλαβαίνει. Όχι αυτό που έχεις δημιουργήσει αλλά τον χρόνο που έχεις βάλει μέσα σε αυτό από την ζωή σου. Είναι ο χρόνος που θα μπορούσες να τον έχεις αφιερώσει σε αγαπημένα πρόσωπα, σε στιγμές, σε εμπειρίες που θα μπορούσες να είσαι εκεί έξω και να τις ζεις. Αλλά εσύ είσαι μέσα σε ένα δωμάτιο και κάνεις πράγματα. Προφανώς και δεν μας ζητείται κάτι τέτοιο. Η τέχνη δεν μας έχει ανάγκη, εμείς την έχουμε αλλά και πάλι είναι θέμα κατανόησης, όχι για το μπράβο και το τελικό αποτέλεσμα όσο για την αποδοχή της επιλογής σου.
Μας αναθρέφει η μουσική; Είναι το γάλα που μας συντηρεί στην ενήλικη ζωή μας;
Νομίζω ναι! Αλλά και την θρέφουμε και εμείς γιατί η τέχνη παράγεται από ανθρώπους. Ίσως υπήρχε στην πρωτόγονη μορφή της στη φύση αλλά και πάλι δεν θα υπήρχε κάποιος να την εκτιμήσει. Εμείς την πλάθουμε αλλά εκείνη μας διαμορφώνει. Οτιδήποτε κάνουμε σαν ανθρώπινος πολιτισμός, στο τέλος της ημέρας, η τέχνη είναι η απόδειξη του που έχουμε φτάσει στο θέμα του πολιτισμού. Το πόσο χώρο της αφήνουμε δείχνει σε ποιο επίπεδο πολιτισμού είμαστε τώρα. Και αν σκεφτείς πως μέσα στην ημέρα μας αφήνεις χρόνο, κάνεις θυσίες, λες θα κάνω οικονομία για να πάω cinema, θα αφιερώσω χρόνο για να ακούσω μουσική. Όλοι έχουμε ανάγκη από την τέχνη, δεν χρειάζεται να είσαι κουλτουριάρης για να ασχοληθείς με αυτή. Την έχεις στη ζωή σου ούτως ή άλλως. Οπότε δεν μπορώ καν να σκεφτώ πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς ανθρώπους που υπερβαίνουν την καθημερινότητά τους και υπερβαίνουν το γεγονός ότι δεν μπορούν να βιοποριστούν από την τέχνη αλλά έχουν την ανάγκη να το κάνουν! Μου φαίνεται αδιανόητο να σκέφτομαι πώς θα ήταν αν ο Καβάφης τα είχε παρατήσει…
Έβλεπες ένα όνειρο συχνά στο οποίο ήσουν πουλί. Θέλεις να μου περιγράψεις την αίσθηση που είχες κατά την διάρκεια του ονείρου αλλά και την αίσθηση που είχες όταν ξυπνούσες;
Βασικά έβλεπα πανοραμικές λήψεις. Αισθανόμουν ότι είχα μεγάλα φτερά – χέρια και από κάτω υπήρχε πολύ νερό. Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω αν ήταν λίμνη ή ποτάμι… Έβλεπα πολύ πράσινο και πολύ γαλάζιο. Ένιωθα ένα δροσερό καλοκαιρινό αεράκι και την μυρωδιά της νωπής γης. Με χτυπούσε ο άνεμος στο πρόσωπο και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι πετάω! Αναρωτιόμουν αν όντως μου συμβαίνει και όταν το καταλάβαινα ότι αν κινηθώ λίγο προς τα πάνω ή προς τα κάτω μπορώ να ελέγξω την κατεύθυνση μου ήταν σα να μου είπε κάποιος έχεις μια υπερδύναμη τώρα. Θυμάμαι μια αίσθηση απερίγραπτης απελευθέρωσης και απόλαυσης μέσα σε αυτό γιατί δεν ήξερα πότε θα τελειώσει οπότε όλο μου το είναι το ζούσε. Ξυπνούσα με μια αίσθηση ότι όλα είναι δυνατά!
Ποιο χαρακτηριστικό της Αλκυόνης θαυμάζεις;
Γενικότερα έχω μια αγάπη στα πτηνά και συζητώντας με μια από τις κολλητές μου της είπα πως ήθελα η μουσική μου να κυκλοφορήσει υπό το όνομα κάποιου πτηνού. Ψάχνοντας, εκείνη βρήκε τον μύθο της Αλκυόνης. Ήθελα κάτι με το οποίο θα μπορούσα να ταυτιστώ. Ο μύθος λέει πως η Αλκυόνη γεννάει τα αυγά της τον χειμώνα, ωστόσο ολόκληρη η φύση την βοηθάει γιατί για κάποιες ημέρες ο καιρός γίνεται πιο γλυκός. Αυτό συμβολίζει την ελπίδα και ότι τολμάει να πηγαίνει κόντρα σε όλα! Λατρεύω τα χρώματά της, το γαλάζιο και το πορτοκαλί. Το γαλάζιο από πάνω δείχνει κάτι πολύ καθάριο και το πορτοκαλί στέρνο κάτι πολύ ζεστό. Επίσης το γεγονός ότι αν τραυματιστεί η αρσενική Αλκυόνη, η θηλυκή την κουβαλάει στην πλάτη της. Εκεί ανακάλυψα και έναν ρομαντισμό στη φύση που με συγκίνησε.
Έχεις εντάξει στη μουσική σου χορωδιακά στοιχεία. Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα;
Συμμετείχα πολλά χρόνια στη χορωδία του Δήμου Έδεσσας υπό την διεύθυνση του κ. Γιάννη Μπουράνη και ως παιδί με την αδελφή του την κ. Θεοδώρα Μπουράνη, η οποία έχει μια εκπληκτική παιδική χορωδία. Γενικά η Έδεσσα έχει βγάλει πολλά παιδιά που πλέον είναι ολοκληρωμένοι μουσικοί και κάνουν σοβαρά πράγματα. Με επηρέασε πολύ η συμμετοχή μου εκεί γιατί θεωρώ τυχερό και ευλογημένο έναν άνθρωπο που θα βρεθεί σε ένα χορωδιακό περιβάλλον.
Είναι μια μορφή επίκλησης σε κάτι ανώτερο το χορωδιακό τραγούδι; Φωνές που ενώνονται και παράγουν δύναμη;
Οποιοσδήποτε άνθρωπος συμμετάσχει σε μια χορωδία είτε επαγγελματικά, είτε ερασιτεχνικά είτε αν θέλεις με την παρέα του στο μπαλκόνι του τραγουδώντας, τότε θα καταλάβει το πόσο μεγάλη δύναμη έχει το να συμπράττεις με άλλους ανθρώπους. Είναι οι παλμοί που δημιουργούνται στον αέρα. Είσαι μέρος ενός πράγματος πολύ μεγαλύτερου από εσένα και αισθάνεσαι ότι γίνεσαι ένα με άλλους ανθρώπους εκείνη την ώρα και μου αρέσει πολύ! Και κάπου εδώ οφείλω να αναφέρω τον Σωτήρη Ντούκα, ο οποίος είναι ο άνθρωπος που δουλεύουμε στο στούντιο και τα κάνουμε όλα μαζί και χωρίς αυτόν τίποτα δεν θα είχε την μορφή που έχει τώρα! Δοκιμάζαμε πολλά πράγματα για να δούμε τι μας κάνει και τι όχι, για να δούμε που θέλουμε να πάει η μουσική. Όταν μπήκαν τα χορωδιακά μέσα κοιταζόμασταν και ρωτούσε ο ένας τον άλλον, αν άκουγε και αν ένιωθε το ίδιο καλά για το αποτέλεσμα.
Μιλάς για μια σκοτεινή αντίστροφη μέτρηση που κρατάει χρόνια και το φως που προσπαθεί να ραγίσει το σκοτάδι. Αφήνουμε το φως να περάσει εύκολα μέσα στο σκοτάδι μας, έτσι ώστε αυτή η μέτρηση να αποκτήσει κανονική ροή;
Νομίζω ο Αϊνστάιν είχε πει πως σκοτάδι είναι η έλλειψη φωτός. Έστω και μια ακτίδα να περάσει δεν υφίσταται πια σκοτάδι. Και για εμένα αυτό ξεκάθαρα δείχνει με πολύ απλό τρόπο και φυσικό πως το σκοτάδι ποτέ μα ποτέ δεν πρόκειται να υπερτερήσει του φωτός. Είναι κώδικας ζωής για εμένα αυτό και πορεύομαι βάσει αυτού.
Όλη αυτή την τοξική θετικότητα και όλα αυτά τα «χαρούμενα πρέπει» πώς τα αντιλαμβάνεσαι;
Τίποτα δεν πρέπει! Είχα πέσει και εγώ στην παγίδα! Αλλά ευτυχώς δεν γίνεται να είσαι ένα χαρούμενο ξωτικό όλη την ώρα. Είναι παράλογο να απαιτούμαι αυτό από τους εαυτούς μας. Οφείλουμε να ανακαλύπτουμε όλα μας τα χρώματα από τα πιο φωτεινά ως τα πιο σκοτεινά, γιατί πρέπει να δεις τι υπάρχει εκεί. Και ο πόνος μας πάει μπροστά και μέσα σε πολύ δύσκολες καταστάσεις ανακαλύπτεις πράγματα που δεν θα εξερευνούσες διαφορετικά. Πιστεύω πρέπει να κρατάμε την αισιοδοξία μας και να σηκωνόμαστε στο τέλος κάθε μέρας χωρίς να πιστεύουμε ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να πέσουμε.
Μήπως θα έπρεπε να μιλάμε πιο εύκολα για τις ήττες μας παρά για τις νίκες μας έτσι ώστε να αντλούμε δύναμη ο ένας από τον άλλον;
Πολύ! Ανάλογα με το τι χαρακτήρας είναι ο καθένας. Ίσως και να μάθουμε να ακούμε περισσότερο γιατί και το να μιλάς πολύ δεν κάνει πάντα καλό. Έχουμε ξεχάσει να είμαστε ακροατές και των άλλων αλλά και του εαυτού μας. Πρωτίστως πρέπει να ακούμε το μέσα μας να γίνουμε καλοί ακροατές για να γίνουμε μετέπειτα καλοί ομιλητές. Έτσι θα αρχίσουμε να μιλάμε αληθινά ο ένας στον άλλον, γιατί όλοι έχουμε προβλήματα. Το να γίνεσαι ευάλωτος και να ζητάς βοήθεια είναι μεγάλη ικανότητα.
Ο μπαμπάς σου παίζει ακορντεόν και από μικρή τον συνόδευες σε συγκεντρώσεις και συναυλίες που κάνατε. Εκεί απέκτησες αυτή την αγάπη για το παραδοσιακό τραγούδι;
Όχι όχι! Τότε άκουγα παραδοσιακά και έβγαζα φλύκταινες! (γέλια) Είχα μεγάλη αγάπη όμως τότε για λυρικά κομμάτια και για κομμάτια που είχαν μελοποιημένη ποίηση. Θυμάμαι ακόμα το θράσος μου όταν ήμουν πιτσιρίκι 10-11 χρονών σε μια συναυλία που τραγούδησα την «Παντέρμη»! Λόρκα-Θεοδωράκης! Θράσος απύθμενο! Δεν ξέρω καν τι καταλάβαινα από τον στίχο «Σκάβουν το χώμα οι πετεινοί» αλλά μου άρεσε πολύ η μελωδία. Και επειδή όλοι αγαπούσαν τη μελοποιημένη ποίηση στη παρέα του μπαμπά μου, κάναμε συχνά τέτοιες συναυλίες, ένιωθα πολύ καλά μέσα σε αυτό.
Οπότε πότε ουσιαστικά απενοχοποίησες την παραδοσιακή μουσική; Γιατί τα τελευταία χρόνια διακρίνω μια τάση αποδοχής των ριζών μας πιο εύκολα από παλιά.
Ο σπόρος πάντα υπήρχε μέσα μου. Αυτό που έγινε είναι ότι συνδέθηκαν εικόνες. Δηλαδή ούσα πλέον μεγάλη, βρισκόμασταν σε παρέες, μαζευόμασταν γύρω από ένα πιάνο με κιθάρες με αυτοσχέδια όργανα και τραγουδούσαμε. Πάρα πολλές φορές τα παιδιά έπαιζαν παραδοσιακά τραγούδια και είχα φίλους που ήταν πολύ πιο ανοιχτοί σε αυτό απ’ ότι εγώ. Άρχισα λοιπόν σιγά-σιγά να συνδέω εικόνες με κομμάτια και χωρίς να το καταλαβαίνω να τα τραγουδάω περισσότερο να τα παίζω περισσότερο και να τα διασκευάζω. Έπειτα έβλεπα ένα κίνημα ολόκληρο από νέους ανθρώπους που άκουγαν παραδοσιακή μουσική και το είχαν συνδέσει με κάτι άλλο, κάτι στον αέρα που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Έβλεπα μια αδελφοσύνη όταν παίζονταν παραδοσιακά τραγούδια. Ήταν σα να έβρισκαν μια έξοδο ελευθερίας και κακά τα ψέματα όταν τραγουδάς στη μητρική σου γλώσσα, πάλλεται διαφορετικά το μέσα σου. Κάτι συμβαίνει εκείνη την ώρα. Σα να κουβαλάς αλλά και σα να συνομιλείς με άλλους που έχουν έρθει πολύ νωρίτερα από εσένα. Και η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα πρώτα με ξένες παραδόσεις και μετά άρχισα να ασχολούμαι με τα δικά μας. Πολύ δειλά κάποια στιγμή είπα στον Σωτήρη Ντούμα έχω μια ιδέα να κάνουμε αυτό αλλά να το κάνουμε διαφορετικά, να μην μοιάζει με κάτι άλλο με σεβασμό σε αυτό και το νόημά του. Είναι πολύ ωραίο γενικά κάποιος να προσεγγίζει με οποιοδήποτε τρόπο κάτι που μένει άθικτο στον χρόνο.
Σκέφτηκες ποτέ την συμμετοχή σου σε κάποιο talent show;
Όχι! Και το λέω με κάθε σεβασμό και κατανόηση σε αυτούς που το κάνουν. Ένιωθα ότι δεν υπάρχει χώρος να ξεδιπλωθεί ο πραγματικός χαρακτήρας κάποιου. Τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα και επίσης έβλεπα παιδιά που μου άρεσε πάρα πολύ αυτό που έκαναν αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μπαίνουν στην διαδικασία να διαγωνίζονται. Δεν μπορείς να μπεις στη διαδικασία να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα και δεν θα μπορούσα ποτέ να μπω στη διαδικασία να συγκρίνω δυο διαφορετικά όντα και να βγάλω συμπέρασμα ότι κάποιος έχει κάνει κάτι καλύτερα.
Μεγαλώνεις σε ένα τόπο περιτριγυρισμένο από φυσική ομορφιά. Βουνά, ποτάμια, καταρράκτες. Σου δημιουργήθηκε ποτέ η ανάγκη για μια ζωή στα φώτα της πόλης;
Ναι! Εννοείται!
Το έχεις προσπαθήσει; Θα το προσπαθήσεις; Σε φοβίζει κάτι;
Παλιότερα επειδή μου έλειπαν ερεθίσματα έλεγα ότι κάθε χρονιά θα ήταν εκείνη που θα έφευγα από την Έδεσσα και τελικά εκτός από τα φοιτητικά μου χρόνια αυτό δεν έγινε ποτέ. Τώρα θεωρώ πως ότι είναι να γίνει θα γίνει και για τους σωστούς λόγους. Δεν θεωρώ πως ήταν σωστό να κάνω κάτι ψυχαναγκαστικά, θυσιάζοντας την ηρεμία και έναν ποιοτικό τρόπο ζωής. Ένιωσα πως εγώ έπρεπε να κάνω κάτι διαφορετικά και να βρω την ησυχία μέσα σε αυτό που κάνω και να μην με πιάνουν τάσεις φυγής. Θα ήθελα για ένα διάστημα να μείνω σε μια μεγάλη πόλη, δε νιώθω όμως ότι θα άντεχα για πολύ. Μου λείπει η φύση και το καταλαβαίνω όσο περνάει ο καιρός και οι βόλτες στις ερημιές σου γεμίζουν την ημέρα με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο και πάντα εκεί νιώθω ότι κάνω κάτι σωστά.
Έχω αρχίσει και πιστεύω πως κάποια τραγούδια κάποια κομμάτια μουσικής είναι γονιδιακά καταγεγραμμένα μέσα μας και διαβάζω την φράση σου που λες πως «Κάποια τραγούδια έχουν ήδη βγάλει ρίζες μέσα μας προτού καν να τα ποτίσουμε. Ένα από αυτά είναι και το «Ξενιτεμένα μου πουλιά». Έχεις εντοπίσει πώς συμβαίνει αυτό; Είναι λίγο σαν την αγάπη; Δηλαδή αγαπάμε κάποιον χωρίς να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το γιατί;
Ναι έχει νόημα αυτό που λες με την αγάπη και τους ανθρώπους. Έχει νόημα που καθρεφτιζόμαστε. Με τους ανθρώπους που αγαπάμε κάτι πολύ βαθύτερο καθρεφτίζεται μέσα μας. Είναι κάποιοι άνθρωποι που λες ότι είναι σα να τους ξέρεις χρόνια. Υπάρχει κοινή γλώσσα επικοινωνίας και στα τραγούδια και στην τέχνη γενικότερα. Και όπως δεν υπάρχει μια γλώσσα στον κόσμο, γι’ αυτό τον λόγο κάποια πράγματα τα αισθάνεσαι πιο κοντά σου και κάποια όχι. Και ευτυχώς γιατί θα ήταν ένα πράγμα για όλους τους ανθρώπους και κάποιοι δεν θα το αισθάνονταν όλοι αυτό που περιγράφεις.
