«Σε θέλω, σε ποθώ, σ’ αγαπώ, σε λατρεύω, είσαι τα πάντα για μένα. Αρκεί να σ’ έχω κατακτήσει, να “είσαι” μόνο για μένα, να είσαι κτήμα μου, να σε εξουσιάζω. Αλλιώς, θα σε διαλύσω, θα σε καταστρέψω, θα σε συντρίψω»
Ο Παντελής Δεντάκης για την «Πενθεσίλεια» και την ολέθρια κατάληξη του έρωτα
Κάπως έτσι φαντάζεται την Πενθεσίλεια του Χάινριχ φον Κλάιστ, αυτό το άγριο και εκστατικό έργο των αρχών του 19ου αιώνα, ο σκηνοθέτης Παντελής Δεντάκης. Έρωτας και πόλεμος, πάθος και ανελέητα παιχνίδια εξουσίας, τρυφερότητα και αέναη μάχη των δύο φύλων στη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, από 14 έως 23 Φεβρουαρίου, με μια ομάδα πρωταγωνιστών: Βίκυ Βολιώτη, Θάνος Τοκάκης, Αργύρης Ξάφης, Σύρμω Κεκέ, Άλκηστη Πουλοπούλου, Ηρώ Μπέζου, Κώστας Κορωναίος, Αινείας Τσαμάτης.
«Εκεί έχω αποθέσει τα τρίσβαθα του είναι μου, όλη τη λάσπη, όλη τη λάμψη της ψυχής μου» γράφει ο Κλάιστ σε επιστολή του για την Πενθεσίλεια.
Ο Κλάιστ, συγγραφέας πρωτότυπος και μοναδικός στην εποχή του, ούτε ρομαντικός, ούτε κλασικός, εμπνέεται από ένα άγνωστο σε πολλούς τρωικό επεισόδιο, για να αφηγηθεί μια συντριπτική ερωτική ιστορία που εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου. Οι Έλληνες και οι Αμαζόνες πολεμούν μπροστά στα τείχη της Τροίας. Η βασίλισσα των Αμαζόνων, Πενθεσίλεια, και ο αρχηγός των Ελλήνων, Αχιλλέας, μετατρέπουν σταδιακά τις μάχες σε ένα επικίνδυνο ερωτικό παιχνίδι. Οι ερωτευμένοι γίνονται τέρατα που θέλουν να καταστρέψουν ο ένας τον άλλον. Έτσι, η εμμονική ανάγκη για κυριαρχία του ενός επί του άλλου εξελίσσεται σε ένα φρικιαστικό όργιο αίματος. «Η Πενθεσίλεια είναι ένας γιγάντιος πόθος που γκρεμίζεται και γίνεται κομμάτια» γράφει ο συγγραφέας και φίλος του Κλάιστ, φον Κόμελ. Το έργο διατρέχουν, όμως, δύο ιστορίες και δύο συγκρούσεις: της Πενθεσίλειας με τον Αχιλλέα και της Πενθεσίλειας με το Χρέος και τον Νόμο.
Στην παράσταση, τα πρόσωπα του έργου αναδίδουν αρχικά μια αίσθηση αβεβαιότητας και απορίας. Σαν να είναι τοποθετημένα εκεί τυχαία, αντιμετωπίζουν τα πάντα με διάθεση παιχνιδιού, που αγγίζει τα όρια της σάτιρας. Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει και να εξηγήσει τη συμπεριφορά της Πενθεσίλειας και του Αχιλλέα, αλλά και οι ίδιοι δεν έχουν τη νηφαλιότητα να καταλάβουν τι ακριβώς τους συμβαίνει. Τη μια στιγμή θέλουν να αγκαλιάσουν και την άλλη να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλον. Τραγικοί και κωμικοί ταυτόχρονα, όπως κάθε ερωτευμένος, άλλοτε παρασύρονται από την ποίηση ενός καλπάζοντος λόγου, άλλοτε στέκονται αμήχανοι μπροστά του. Η αρχική ονειρική ατμόσφαιρα του σκηνικού χώρου μετασχηματίζεται σε ένα τοπίο αποδόμησης και καταστροφής. Πρόκειται για «μια σύνθεση αφηγηματικού θεάτρου, κωμικής πρόζας που αγγίζει τα όρια της φάρσας και σταδιακά οδηγείται στο πεδίο της αρχαίας τραγωδίας και του σπλάτερ» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Παντελής Δεντάκης.
