«Ορφέας» του Claudio Monteverdi

Με αφορμή τα 450 χρόνια από τη γέννηση του Κλάουντιο Μοντεβέρντι (1567-1643), ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος και ο Θάνος Παπακωνσταντίνου παρουσιάζουν τον Ορφέα, ένα εμβληματικό έργο που συχνά πιστώνεται και ως η πρώτη όπερα στην Iστορία της μουσικής. Το συνολο Latinitas Nostra, υπηρετώντας εδώ και χρόνια την ιστορικά ενημερωμένη ερμηνεία της παλαιάς μουσικής, επιδίδεται σε μια συναρπαστική ανάγνωση της παρτιτούρας, ενώ ο συνθέτης Πάνος Ηλιόπουλος τονίζει την σκοτεινή ατμόσφαιρα του Κάτω Κόσμου επεμβαίνοντας με τις διασκευές και την ζωντανή ηλεκτρονική επεξεργασία του ήχου, καθώς και με την επιμέλεια της μουσικής για το αυθεντικό τέλος της όπερας, το οποίο διασώζεται μόνο ως κείμενο στο λιμπρέτο του Alessandro Striggio (1607).

Μια τολμηρή πρόταση από ένα σχήμα με βραβευμένες δισκογραφικές καταθέσεις που έχουν αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές από τον διεθνή Τύπο. Τα σκηνικά και τα κοστούμια υπογράφει η Νίκη Ψυχογιού, οι φωτισμοί είναι της Χριστίνας Θανάσουλα και οι χορογραφίες της Ίριδας Κυριακοπούλου.

Τον Ορφέα ενσαρκώνει ο διάσημος Ισπανός τενόρος Juan Sancho [Χουάν Σάντσο], ενώ τον ρόλο Πρωθιέρειας του Διονύσου ερμηνεύει η Σαβίνα Γιαννάτου. Εκλεκτοί έλληνες ερμηνευτές συμπληρώνουν τη διανομή: η Θεοδώρα Μπάκα (H Μουσική, Ιέρεια του Διονύσου), ο Χρήστος Κεχρής (Βοσκός/), η Ειρήνη Μπιλίνη (Νύμφη), η Αναστασία Κότσαλη (Ευριδίκη), η Σοφία Πάτση (Αγγελιαφόρος), η Λένια Ζαφειροπούλου (Η Ελπίδα), ο Μάριος Σαραντίδης (Χάροντας), η Μαρία Παλάσκα (Περσεφόνη) και ο Πέτρος Μαγουλάς (Πλούτωνας).

Οι δύο παραστάσεις του Ορφέα (με ελληνικούς υπέρτιτλους) πραγματοποιούνται την Παρασκευή 24 και το Σάββατο 25 Νοεμβρίου στις 8 το βράδυ στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη, στο πλαίσιο του κύκλου Όπερα–Μουσικό Θέατρο.

Ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος και ο Ορφέας του Μοντεβέρντι:

«…Σκοπούμενό μας δεν ήταν να κάνουμε μια μουσικολογική ανακατασκευή. Επιπλέον ο Ορφέας δεν είναι ημιτελής –το φινάλε, παρά τις αδυναμίες του, είναι αυθεντικό και οι αδυναμίες, όταν είναι αυθεντικές, έχουν έναν τρόπο να χαίρουν ασυλίας. Δεν θεωρήσαμε ποτέ πως ο Ορφέας χρήζει αποκατάστασης ή αναγωγής στη σύγχρονη αισθητική.

Τουναντίον κατέχουμε τους κανόνες του ιταλικού ενδεκασύλλαβου και συμφωνούσαμε όλοι εξαρχής ότι ο Ορφέας, τετρακόσια και βάλε χρόνια μετά, παρουσιάζεται χωρίς καμία απώλεια στα φυσικά του μεγέθη και τις αρχικές του ποιότητες, δηλαδή ως μια όπερα δωματίου με ένα σύνολο 9 το πολύ τραγουδιστών για τα σολιστικά μέρη και τα χορωδιακά, μαζί με ένα μεσαίου μεγέθους αλλά ευέλικτο ορχηστρικό σχήμα, κατά τα οικονομικότατα πρότυπα πολλών αυλικών εορτασμών της Αναγέννησης, όπου κάθε μουσικός παίζει παραπάνω από ένα μουσικό όργανο, και όχι παραμορφωμένη από μεταγενέστερα πρότυπα μεγαλείου […]»