Αυτό δεν είναι ένα αφιέρωμα που χαρτογραφεί όλες τις ομάδες της Αθήνας. Μπορεί να μοιάζει η φράση με λεζάντα του Μαγκρίτ, αλλά δεν είναι και κάπως σουρεαλιστικό σε μια πόλη πέντε εκατομμυρίων να υπάρχουν πάνω από 1.000 παραστάσεις τη σεζόν; Πράγμα το οποίο δεν είναι υποχρεωτικώς ούτε καλό, ούτε κακό. Αυτό λοιπόν, είναι ένα αφιέρωμα με κάποιες ομάδες νέες, ή κάποιες ομαδικές συμπράξεις καλλιτεχνών. Οι νεότεροι ηθοποιοί έχουν δει και γνωρίζουν πια, ότι το να συντηρηθεί μια ομάδα διαφυλάσσοντας το ατομικό όνειρο καθενός εκ των μελών της, στο σημερινό καθεστώς ανεργίας και αβεβαιότητας, είναι μάλλον ακατόρθωτο. Όμως και οι ζυμώσεις και οι αλλαγές, δείχνουν αυτή τη δημιουργική κινητικότητα. “De gustibus non est disputandum”, έλεγαν οι Λατίνοι «πρόγονοί μας», αλλά κάθε ομάδα ή παρέα, ή όπως θέλει να ονομάζεται, από αυτές, έχει κάτι ξεχωριστό. Το οποίο, μπορεί σε πέντε δουλειές να μην ισχύει, όπως και η ομάδα. Το καθόλου σωτήριο έτος 2017, ξεχωρίσαμε έξι από αυτές. Με την ευχή να συνεχίσουν να επιμένουν, να χαμογελούν όπως στις φωτογραφίες, να φέρουν κάτι νέο και να ξεπηδήσουν από αυτές οι νέες, οι ανοιχτές, οι προοδευτικές, οι αλλιώτικες προτάσεις του θεάτρου. Ας μας συστηθούν.
Σοφία Πάσχου | Patari Project
Ως Patari Project, από το 2012 που συσταθήκαμε, πάντα «παίζαμε» με την έννοια του ρίσκου. Δεν είναι τυχαίο που έχουμε επιλέξει να δουλεύουμε με την τεχνική της πλατφόρμας, που από μόνη της ενέχει την πρόκληση τού να καταφέρνεις κάθε φορά κάτι που αρχικά φαντάζει αδύνατο: να μπορείς να λες την εκάστοτε ιστορία πάνω σε ένα μικρό πατάρι – μια σκηνή περιορισμένου εμβαδού – τη λεγόμενη «πλατφόρμα», όπου ίσα-ίσα χωράνε οι ηθοποιοί.
Ο ιδιαίτερα μικρός χώρος λειτουργεί ως ένας περιορισμός γι’ αυτούς, ο οποίος πυροδοτεί τη δημιουργικότητά τους. Η δομική δυσκολία απελευθερώνει τη φαντασία και έτσι το εμπόδιο μετατρέπεται σε πηγή έμπνευσης. Οι ηθοποιοί καλούνται κάθε φορά να βρουν τρόπο να δημιουργήσουν με τα σώματα και τις φωνές τους εικόνες, ρυθμούς, τοπία, χαρακτήρες, σενάρια, ολόκληρους κόσμους. Δεν υπάρχει εξωτερική βοήθεια. Ο καθένας για να «ισορροπήσει» στηρίζεται μονάχα στον εαυτό του και στους συμπαίκτες του.
Κάθε ιστορία χρειάζεται, «ζητάει» το δικό της τρόπο αφήγησης και αντίστοιχα το κατάλληλο μέγεθος, σχήμα και ύψος πλατφόρμας που ταιριάζει σε αυτόν. Ωστόσο, πολλές φορές η έμπνευση της ομάδας ξεκινάει από την ίδια την πλατφόρμα και μέσω αυτής οδηγείται στην ιστορία. «Η αναγκαιότητα είναι η μητέρα πάσης επινόησης». Σε μία περίοδο κατά την οποία καλούμαστε να ξεκινήσουμε από το μηδέν, έχοντας για στήριγμα μονάχα τους εαυτούς μας και αυτό που ο καθένας μας μπορεί να προσφέρει ως μονάδα ενός ευρύτερου συνόλου, η πλατφόρμα μιλάει εκ μέρους μας. Αντιπροσωπεύει ένα πραγματικά δημοκρατικό θέατρο, ένα θέατρο που μπορούμε να το πάμε παντού και μέσα σε αυτό να δημιουργήσουμε όποιον κόσμο επιθυμούμε.
Μέχρι σήμερα τα έργα της ομάδας είναι: «10 cm up» (2012-13), ένα πειραματικό θεατρικό εγχείρημα, που περιέγραφε τις ιστορίες τριών αντρών τριών κρίσιμων εποχών: του ’30 του ’60 και του σήμερα.«10 cm updated» (2013-14), «Οδύσσεια» (2014-15), μια performance με αφορμή την ιστορία του ταξιδιού ενός ήρωα που υπάρχει μέσα μας και που τον επιστρατεύουμε και τον ανακαλούμε κάθε φορά που μας χρειάζεται. «Ο Μπαλ στον αέρα» (2014-15), η ιστορία της Μαριλού, ενός κοριτσιού που, ακολουθώντας το μπαλόνι του, ταξιδεύει σε κόσμους πραγματικούς και φανταστικούς. Το «Πιάνω παπούτσι πάνω στο Πιάνο» (2015-17) μια παράσταση για όλη την οικογένεια με μουσική του Sergei Prokofiev, βασισμένη σε μια ιδέα του Θωμά Μοσχόπουλου. Το πιάνο μετατρέπεται σε «πατάρι» και έτσι όλα μπορούν να συμβούν. Οι κολοκύθες γίνονται άμαξες, τα ποντίκια γίνονται άλογα, τα παλιά παπούτσια γίνονται γυάλινα γοβάκια. Μια φρέσκια ματιά στο μύθο της Σταχτοπούτας, μιας ιστορίας που αντιστέκεται στο χρόνο… (2ος χρόνος) Τέλος, η «Μύτη» (2017), είναι μια ανατρεπτική και απολύτως σύγχρονη ανάγνωση του ομώνυμου διηγήματος του Νικολάι Γκόγκολ. Μια ωδή στην απώλεια, σ’ έναν αντεστραμμένο κόσμο που ζωντανεύει την ώρα που θεατές και ηθοποιοί αλλάζουν θέσεις, με τους πρώτους να κάθονται στη σκηνή του Πόρτα σε ειδικά διαμορφωμένες κερκίδες και τους δεύτερους να βρίσκονται πάνω στα καθίσματα του θεάτρου.
Info: Φέτος, στους Patari Project συμμετέχουν, στην παράσταση «Μύτη» οι: Θεοδόσης Κώνστας, Θάνος Λέκκας, Ηλίας Μουλάς, Κίττυ Παϊταζόγλου, Εριφύλη Στεφανίδου, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος και στο «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο» οι: Γιάννης Γιαννούλης, Θεοδόσης Κώνστας, Θάνος Λέκκας, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Αποστόλης Ψυχράμης και ο μουσικός Βασίλης Παναγιωτόπουλος.
Μάνος Βαβαδάκης για την ομάδα της παράστασης «Το έξυπνο πουλί»
Δεν θα μας χαρακτήριζα ομάδα. Διαφωνώ με την πρακτική να κρύβουμε την ατομική μας ευθύνη πίσω από το όνομα μιας ομάδας. Γιατί ο καθένας από μας έχει διαφορετικό μερίδιο ευθύνης για το έργο που παραδίδουμε στον κόσμο. Άλλο είμαι υπεύθυνος για τη σκηνοθεσία, άλλο για την υποκριτική διαχείριση μέρους της παράστασης. Διαφωνώ, επίσης, και με τίτλους όπως «σχεδίασμα», «άσκηση», «πείραμα». Από τη στιγμή που δουλεύεις μια ιδέα, ένα κείμενο, το παραδίδεις έτοιμο. Όλα τα άλλα είναι εκβιασμοί επιείκειας από την κριτική.
Εμείς, λοιπόν, είμαστε φίλοι με ονόματα. Κατερίνα, Στέλλα, Χαρά, Γιώργος, Μάνος, Πάνος. Αυτοί οι έξι φέτος. Ειδάλλως είμαστε περισσότεροι. Συμφωνούμε σε βασικές αρχές σχετικά με την υποκριτική και το θέατρο ως εργασία και δουλεύουμε μαζί. Πιστεύουμε ότι μπορεί να γίνει θέατρο κι αλλιώς. Με οδηγό τον ηθοποιό. Ελευθερία σε αυτό που είμαστε, χωρίς να φοβόμαστε για το σκηνικό μας αποτύπωμα. Να γινόμαστε αυτό που οι θεατές φοβούνται να γίνουν ή να αποδεχτούν πως είναι. Αυτή είναι η «μαγεία» του θεάτρου.
Info: Οι συντελεστές της παράστασης «Το Έξυπνο πουλί» του Ζορζ Φεντώ στο Tempus Verum, είναι οι: Μάνος Βαβαδάκης, Γιώργος Κατσής (Διασκευή-Σκηνοθεσία), Γιωργίνα Γερμανού (Σκηνικά-Κοστούμια), Στέλλα Κάλτσου (Φωτισμοί), Μαριέττα Παυλάκη (Βοηθός Σκηνογράφου), Νίκος Πανταζάρας (Φωτογραφίες) και οι ηθοποιοί: Στέλλα Βογιατζάκη, Χαρά – Μάτα Γιαννάτου, Κατερίνα Ζησούδη, Μάνος Βαβαδάκης, Γιώργος Κατσής, Πάνος Παπαδόπουλος.
Σοφία Μαραθάκη | Ομάδα ΑΤΟΝΑλ
Τι ψάχνουμε άραγε; Σίγουρα έναν τρόπο συνύπαρξης μεταξύ μας πρωτίστως πάνω στη σκηνή. Σίγουρα όμως ψάχνουμε κι ένα κοινό όραμα σε σχέση με την τέχνη του θεάτρου. Και πέρα απ αυτό όμως νομίζω ότι όλοι μας αναζητούμε απαντήσεις στα βαθύτερα υπαρξιακά μας ερωτήματα. Το θέατρο είναι ένας ύμνος στη ζωή, στο σώμα σαν όλον. Είναι η πιο εφήμερη τέχνη, η ενσάρκωση της θνητότητας. Μέσα από την ακρότητα της έκφρασης, μέσα από τη χρήση της φωνής και της κίνησης, μέσα από τη διερεύνηση της γελοιότητας, της μικρότητας, του εύρους της φωνής, είναι σαν να ψάχνουμε, να διευρύνουμε τα όρια της ύπαρξής μας, να διαστέλλουμε τις αισθήσεις μας, να πολλαπλασιάζουμε τις ζωές μας. Πιστεύω ότι αυτό που μας ενώνει είναι η συνειδητοποίηση ότι η ζωή είναι τόσο βαθιά τραγική ως πεπερασμένο φαινόμενο που αναδεικνύεται ως το υπέρτατο, το υπέρλαμπρο παιχνίδι. Μέσα από το θέατρο προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας και με τους θεατές ένα απλό μήνυμα που λέει «Κοιτάξτε πώς είμαστε και κοιτάξτε πώς θα μπορούσαμε να είμαστε». Ή μάλλον καλύτερα να θέσουμε το ερώτημα «Μήπως μπορεί να είναι κι έτσι;».
Είμαστε μια ομάδα συνεργατών που μας ενδιαφέρει η μουσικότητα, το γκροτέσκο, η μάσκα, η τελετουργία, η μεταμόρφωση, η απόδυση, το σώμα και η φωνή, ο χώρος κι ο χρόνος. Μας ενδιαφέρει η σκηνική αφήγηση με τις άπειρες μορφές της, τα θεατρικά και τα μη θεατρικά κείμενα. Νομίζω ότι μας αφορά ιδιαιτέρως η ακρίβεια, η λεπτομέρεια και η μη νατουραλιστική αποτύπωση.
Info: Η ομάδα «ΑΤΟΝΑλ» ιδρύθηκε απ’ την ηθοποιό/σκηνοθέτρια Σοφία Μαραθάκη το 2012 κι έκανε, σε σκηνοθεσία της, την πρώτη της εμφάνιση τη θεατρική περίοδο 2012/2013, με την – εμπνευσμένη απ’ το ομώνυμο παραμύθι των Γκριμ- παράσταση «Το κόκ(κ)αλο που τραγουδούσε». Το καλοκαίρι του 2014 συνεργάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών με την ομάδα «DOT» του Θέμελη Γλυνάτση στην παρουσίαση, σε σκηνοθεσία του, του έργου της Ανχέλικα Λίντελ «Και τα ψάρια βγήκαν να πολεμήσουν ενάντια στους ανθρώπους». Σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκη η ομάδα ΑΤΟΝΑλ παρουσίασε το έργο του Μωρίς Μαίτερλινκ «Εσωτερικό» στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου» τη σεζόν 2013/2014 σε επανάληψη την επόμενη, ενώ επελέγη το 2014, στο πλαίσιο της πλατφόρμας «Σύστημα Αθήνα» που οργανώνει το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, με στόχο την προβολή της ελληνικής θεατρικής και χορευτικής παραγωγής στο εξωτερικό. Τη σεζόν 2015/2016 η Σ. Μαραθάκη σκηνοθέτησε το έργο «Ο Φίλιπ Γκλας αγοράζει μια φραντζόλα ψωμί» του Ντ. Άιβς, τη «Φιλονικία» του Μαριβώ στο πλαίσιαοτου Φεστιβάλ Αθηνών κι Επιδαύρου 2016 και τον Ιανουάριο του 2017 το έργο «Ο Γενικός Γραμματεύς» του Ηλία Καπετανάκη στην Πειραματική Σκηνή -1 του Εθνικού Θεάτρου. Ιδρυτικά μέλη: Βασίλης Τζαβάρας (μουσικός), Εύα Μαραθάκη (εικαστικός), Σοφία Μαραθάκη (ηθοποιός σκηνοθέτης). Μέλη: Κων/νος Παπαθεοδώρου (ηθοποιός), Φωτεινή Παπαχριστοπούλου (ηθοποιός), Βρισηίδα Σολωμού (κινησιολόγος/χορογράφος), Γιώργος Σύρμας (ηθοποιός), Ελένη Τριανταφυλλοπούλου (δραματολόγος).
Χρήστος Θεοδωρίδης | Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων
Δεν είναι καθόλου εύκολο να μιλήσεις για τα χαρακτηριστικά της δουλειάς σου. Κυρίως γιατί η έρευνα έχει πάντα σύμφυτη την εξέλιξη. Ίσως εντέλει να είναι κι αυτό ένα χαρακτηριστικό. Η συνεχής δοκιμή νέων στοιχείων με σκοπό τη συνεχή εξέλιξη. Ο κόσμος αλλάζει κάθε λεπτό. Και ο τρόπος που μιλάς για αυτόν οφείλει να είναι όσο γίνεται πιο επιτυχής. Βασικά χαρακτηριστικά και στόχοι της δουλειάς μας είναι η συνάντηση με τα κείμενα ως φορείς ιδεών και όχι ως απλές ιστορίες. Η διαδικασία της πρόβας έχει συνεχείς αναφορές σε άλλες τέχνες, επιστήμες και θεατρικά είδη, μέσα πάντα από ένα συγκεκριμένο φίλτρο, το φίλτρο της ιδέας που διατρέχει για μας το κείμενο. Τέχνες όπως η ζωγραφική, η μουσική, η φωτογραφία, η ποίηση, επιστήμες όπως η φιλοσοφία, η κοινωνιολογία, η ιστορία, αλλά και άλλα είδη θεατρικής πράξης όπως το τσίρκο και το musical theatre, γίνονται βοηθοί στην καλύτερη κατανόηση του ιδεολογικού άξονα του κειμένου.
Κάθε πρόβα είναι μια παράσταση και κάθε παράσταση είναι μια πρόβα. Ενώ το «συγκεκριμένο» γίνεται πάντα αντικείμενο έρευνας, φροντίζουμε αυτό το συγκεκριμένο να είναι πάντα ανοιχτό στη στιγμή. Χαρακτηριστικό είναι ότι ποτέ δεν μ’ ενδιαφέρει να δω αυτό ακριβώς που ζητάω, αλλά πάντα κάτι παραπάνω, το οποίο θα το προσθέσει η ιδιοσυγκρασία του ηθοποιού. Οι ηθοποιοί είναι ζωντανές πηγές άπειρων αναφορών που υπάρχουν και ζουν πάνω στη σκηνή, ανεξάρτητα απο οτιδήποτε έχουμε προαποφασίσει. Στην «Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων» η αντιμετώπιση της μουσικής και της κίνησης ως μέσα δραματουργίας είναι ισάξια με το λόγο. Η αφήγηση των ιδεών του κειμένου γίνεται πάντα μέσα από το διάλογο της μουσικής, της κίνησης και του λόγου.
Τέλος, αντιμετωπίζουμε το λόγο ως μέσο που θα εκπλήξει όλους, ηθοποιούς και κοινό. Ο τρόπος εκφοράς του λόγου και η δουλειά που γίνεται σ’ αυτόν, γίνεται με έναν και μόνο στόχο. Να είναι αθώος και ανοιχτός σε ερμηνείες, ακριβώς στη μέση μεταξύ πλατείας και σκηνής. Να είναι φορέας σκέψης του ηθοποιού. Κι εκεί λειτουργεί με περίεργο τρόπο το συναίσθημα. Ενώ ο ηθοποιός πρώτα σκέφτεται και μετά αισθάνεται, ο θεατής πρέπει πρώτα να αισθανθεί και μετά να σκεφτεί.
Info: Η ομάδα «Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων» δημιουργήθηκε από τον Χρήστο Θεοδωρίδη, την Ξένια Θεμελή και τον Ντένη Μακρή. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά το Μάιο του 2009 με το «Ως το τέλος» στο Θέατρο Χώρα στο πλαίσιο του Βob Τheatre Festival. Δεύτερη παραγωγή της ομάδας ήταν το «Έσπασε» του Στέλιου Ι. Χατζηαδαμίδη, που παρουσιάστηκε σε συμπαραγωγή με το θέατρο Σημείο (Ιούνιος 2011). Την άνοιξη του 2012, η Ορχήστρα παρουσίασε τη σκηνική σύνθεση «Παρθενώνας» με αφορμή το έργο του Χρήστου Χρυσόπουλου «Ο βομβιστής του Παρθενώνα» στο ΤΡΑΣΤ. Το διάστημα 2014-2015 ανέβασε τον «Άμλετ» σε νέα μετάφραση της Ιζαμπέλας Κωνσταντινίδου και το καλοκαίρι του 2016 παρουσίασε το έργο «Η σφαγή των Παρισίων» στο Φεστιβάλ Αθηνών, παράσταση που θα επαναληφθεί και στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2017.
Κώστας Παπακωνσταντίνου για την ομάδα των «Χαλασοχώρηδων» και της «Μαζώχτρας»
Βρεθήκαμε το 2012 για να ανεβάσουμε τους «Χαλασοχώρηδες» του Αλ. Παπαδιαμάντη. Η παράσταση παίχτηκε για τρία χρόνια στην Αθήνα, ενώ περιόδευσε σε όλη τη χώρα. Έτσι, γίναμε καταρχάς παρέα. Δεν μας απασχόλησε να βρούμε ένα όνομα, ήμασταν άλλωστε «αυτοί που κάνανε τους Χαλασοχώρηδες». Πέρσι ανεβάσαμε τη «Μαζώχτρα» του Αργύρη Εφταλιώτη, που επαναλήφθηκε και φέτος. Στη «Μαζώχτρα» εξελίξαμε την τεχνική μας και πλέον μπορούμε να πούμε ότι γίναμε ομάδα, αν και η παρέα παραμένει σημαντικότερη. Μέλη της ομάδας και σίγουρα της παρέας δεν είναι μόνο οι ηθοποιοί, αλλά και οι συντελεστές των παραστάσεών μας.
Και τα δυο έργα που έχουμε ανεβάσει μέχρι τώρα, είναι διηγήματα γραμμένα γύρω στο 1900. Ως προς το περιεχόμενο, μας έδωσαν την δυνατότητα να μιλήσουμε πολιτικά στις παραστάσεις μας και να κατανοήσουμε λίγο καλύτερα τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, βλέποντάς την μέσα στην ιστορική της διαδρομή. Χωρίς να είμαστε πολιτική ομάδα, μας απασχολεί το πολιτικό στοιχείο στις παραστάσεις μας. Ψάχνουμε το πώς μπορούμε να κάνουμε πολιτικό θέατρο και τι σημαίνει επί της ουσίας αυτός ο όρος, που έχει χρησιμοποιηθεί πολύ τον τελευταίο καιρό. Ως προς τη φόρμα, επινοήσαμε κάτι το οποίο αποτελεί πρόταση πάνω στη δραματοποίηση της λογοτεχνίας. Κρατώντας αυτούσιο το κείμενο, παίζουμε την αφήγηση του διηγήματος ως διάλογο. Ο τρόπος που γίνεται αυτό είναι κάτι καινούριο που έχουμε δημιουργήσει ως ομάδα στο θέατρο και το κάνουμε μόνο εμείς. Θα συνεχίσουμε την έρευνα που έχουμε κάνει πάνω στα λογοτεχνικά κείμενα και το ζωντάνεμά τους στη σκηνή, ωστόσο δεν είμαστε θεατρικά ταγμένοι στη λογοτεχνία. Η επόμενή μας παράσταση μπορεί να είναι κάτι τελείως διαφορετικό.
Info: Μετά τους «Χαλασοχώρηδες» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, η ομάδα ανέβασε το διήγημα της νεοελληνικής λογοτεχνίας: «Η Μαζώχτρα» του Αργύρη Εφταλιώτη. Οι συντελεστές των παραστάσεων: Γιώργος Αγιαννίτης, Ελίζα Αλεξανδροπούλου, Ζωή Αρβανίτη, Χρήστος Ατζινάς, Νίκος Βαρδακαστάνης, Ελισσαίος Βλάχος, Νάντια Δαλκυριάδου, Παύλος Εμμανουηλίδης, Θοδωρής Θεοδωρίδης, Λυδία Κοντογιώργη, Βασίλης Κουτσιλιέρης, Ροζαμάλια Κυρίου, Αγγελική Μαρίνου, Δήμητρα Μητροπούλου, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Θοδωρής Οικονόμου, Κώστας Παπακωνσταντίνου, Ιωάννα Πιατά, Παναγιώτης Σούλης, Μαργαρίτα Τρίκκα, Χρήστος Χριστόπουλος.
C. for Circus
Η ομάδα συστάθηκε το 2008 και ξεκίνησε από το υπόγειο ενός μπαρ στη Θεσσαλονίκη. Ήμασταν μέλη της θεατρικής ομάδας της Πολυτεχνικής Σχολής του Α.Π.Θ. και με την παρότρυνση του τότε σκηνοθέτη και δασκάλου μας Κ. Ισαακίδη, αρχίσαμε να ασχολούμαστε πολύ πιο ενεργά και συστηματικά με το θέατρο. Τα τελευταία χρόνια ο πυρήνας της ομάδας είναι σταθερός και απαρτίζεται από τους: Παναγιώτη Γαβρέλα, Βαλέρια Δημητριάδου, Δημήτρη Κίτσο, Μαρία-Ελισσάβετ Κοτίνη, Χρύσα Κοτταράκου, Ειρήνη Μακρή, Παύλο Παυλίδη, Νατάσα Ρουστάνη, Γιωργή Σφυρή και Σπύρο Χατζηαγγελάκη, με τελευταία προσθήκη στο δυναμικό μας, τον Νικόλα Παπαδομιχελάκη.
Από το 2012 έχουμε επιλέξει να λειτουργούμε με βάση την αρχή της ομάδας, χωρίς κάποιον επικεφαλής, αλλά μέσα από τη δημιουργική ζύμωση και την από κοινού δημιουργία. Η ανάγκη για συνεχή έρευνα και προσωπική εκπαίδευση, αποτελεί την πρώτη ύλη της δημιουργικής διαδικασίας της ομάδας. Πυρήνας της δουλειάς μας είναι ο διάλογος και μ’ αυτό τον τρόπο εξελισσόμαστε συνεχώς, όπως κάθε ζωντανός οργανισμός. Από καλλιτεχνική σκοπιά, προσπαθούμε η δράση μας πάνω στη σκηνή να είναι ένα παιχνίδι σε πραγματικό χρόνο, στο εδώ και στο τώρα, στους χώρους που δημιουργούνται στο σανίδι, στο χώρο συνύπαρξης με τους θεατές, στο χώρο τον ιστορικό, τον κοινωνικό, που βιώνουμε και κουβαλάμε, από τον οποίο προερχόμαστε και στον οποίο αναφερόμαστε.
Θέτοντας τις εμπειρίες μας και τις αναφορές μας στο τραπέζι της ζύμωσης, οι στόχοι της ομάδας μεταβάλλονται διαρκώς, εξελίσσονται μαζί με εμάς.
Ο τρόπος λειτουργίας μας δεν είναι αποκλειστικά ζήτημα προτίμησης, αλλά ανάγκη. Συνιστά πρόταση ύπαρξης στο θεατρικό σκηνικό, αλλά και γενικότερα. Οι συλλογικές διαδικασίες είναι πάντοτε πιο χρονοβόρες, πιο επίπονες, αλλά και εκρηκτικά δημιουργικές, όταν πετυχαίνουν! Κάτω από αυτή την κοινή ιδέα πορευόμαστε και συνυπάρχουμε εδώ και εννιά χρόνια. Είμαστε οι C. for Circus!
Info: Φέτος οι C. for Circus ανεβάζουν την παράσταση «ГЛУМ» (Γκλουμ), βασισμένη στο «Ημερολόγιο ενός απατεώνα» του Αλεξάντρ Οστρόφσκι, από τις 20 Φεβρουαρίου στο θέατρο 104.
Θανάσης Ζερίτης | 4Frontal
Στεκόμαστε κυρίως στην ιστορία, σε κάτι που μας συγκινεί και μας εκφράζει σε κάθε δεδομένη στιγμή. Δε μου είναι εύκολο να χαρακτηρίσω τον τρόπο, τη φόρμα των παραστάσεών μας. Διαφέρει από παράσταση σε παράσταση, όπως ακριβώς διαφέρουν και τα κείμενα που μας απασχολούν κάθε φορά. Σίγουρα υπάρχουν κοινοί κώδικες, κοινό χιούμορ, αλλά προκύπτουν από τη διαδικασία, δεν είναι αυτοσκοπός.
Προσπαθούμε να κάνουμε ένα θέατρο που δεν κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους, αλλά αντίθετα, τους ενώνει. Στόχος μας είναι τα ερωτήματα που θέτουμε να αφορούν όλους, ή όσους περισσότερους. Κάπως έτσι η δουλειά μας, ελπίζουμε, παύει να είναι αυτοαναφορική. Είναι δύσκολο να κάνεις θέατρο σήμερα στην Ελλάδα, κάποιες φορές φαντάζει πολυτέλεια, άλλες περιόδους μοιάζει ακατόρθωτο, αλλά ευτυχώς έχουμε πάντα τις ιστορίες να μας παρηγορούν και να μας επανατροφοδοτούν.
Η ομάδα 4Frontal δημιουργήθηκε το 2009, άλλαξε δραστικά το 2011 κι από τότε συνεχίζει να αλλάζει, να ψάχνεται κι ελπίζω να εξελίσσεται. Μέχρι σήμερα έχουμε κάνει 16 παραστάσεις, οι 4 εκ των οποίων ήταν για εφήβους. Σήμερα η ομάδα αποτελείται από 11 μέλη. Αμαλία Νίνου, Ελένη Κουτσιούμπα, Σταύρος Γιαννουλάδης, Πάνος Τοψίδης, Αριστέα Σταφυλαράκη, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Χάρης Κρεμμύδας, Νεφέλη Μαïστράλη, Ηρώ Καρρά, Μάγια Ανδρέου, Θανάσης Ζερίτης.
Info: Η ομάδα 4Frontal ανεβάζει αυτή τη σεζόν την παράσταση «Σοφία Λασκαρίδου – μια αγάπη μεγάλη» στο θέατρο 104 και συνδιοργανώνει μαζί με τους Abovo το Bob Theatre Festival
