Ο Μικρού Βορρά παρουσιάζει μια παράσταση για εφήβους και νέους για δύο μόνο παραστάσεις τις Κυριακές, 13 και 20 Δεκεμβρίου 2015, στις 17:00 στο Blackbox, Θεσαλονίκη.
Μετά από 5 χρόνια αφοσίωσης του Μικρού Βορρά στο θέατρο για παιδιά, και την πολύ θερμή υποδοχή που δέχτηκε από μαθητές και δασκάλους της Θεσσαλονίκης αλλά και όλης της βόρειας Ελλάδας, αποφασίζει φέτος να δημιουργήσει το θέατρο για νέους. Από τον Δεκέμβριο του 2015 παρουσιάζει σε σχολεία, την «Ελένη» του Ευριπίδη, διατηρώντας την ίδια εκπαιδευτική γραμμή στην προσέγγιση της παρουσίασης: τρεις νέοι ηθοποιοί και ένας μουσικός, με ελάχιστα σκηνικά μέσα, με ζωντανή μουσική και μια ευέλικτη, σύγχρονη σκηνοθετική οπτική στήνουν μέσα στις τάξεις των σχολείων μια παράσταση που μιλάει άμεσα στους μαθητές και τους επιτρέπει να δουν με άλλη ματιά τη «σχολική» τους ύλη.
Το έργο του Ευριπίδη, ένα αιρετικό, αντιπολεμικό κείμενο, ζωντανεύει θεατρικά, με τη σκηνοθετική ματιά του δοκιμασμένου στο νεανικό-εφηβικό θέατρο, Τάσου Ράτζου, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι η γλώσσα και το πνεύμα των μεγάλων τραγικών μπορούν να είναι οικεία και απόλυτα συνδεδεμένα με τις αναζητήσεις των νέων ανθρώπων.
Άγγελος: Αυτή δεν είναι η αιτία των βασάνων μας στην Τροία;
Μενέλαος: Δεν είν’αυτή. Μας είχαν παραπλανημένους οι θεοί. Στα χέρια είχαμε ολέθρια εικόνα από νεφέλη.
Ο Ευριπίδης, τραγικά επίκαιρος, στην πιο σκληρή στιγμή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, αμέσως μετά την τρομερή καταστροφή της Σικελικής εκστρατείας, με τα παραπάνω λόγια, μέσω του μοτίβου του ειδώλου, αναδεικνύει τον παραλογισμό και τη ματαιότητα του πολέμου.
Σημείωμα σκηνοθέτη
«Η ιστορία είναι γνωστή: μια “μεγάλη ιδέα”, ο λαός τυφλώνεται και την ακολουθεί με πάθος, κατόπιν και πάλι ο λαός θα πληρώσει το πανάκριβο τίμημα – αίμα και ερείπια.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε πως είδαν οι Αθηναίοι της εποχής του Ευριπίδη την παράσταση. Αυτό που με συγκίνησε όμως είναι η πληθώρα παρηγορητικών χωρίων, που ενσωματώνονται με τόση φυσικότητα μέσα στη δράση, και το γεμάτο ανάταση τέλος του έργου.
Η “Ελένη” σίγουρα δεν είναι τραγωδία, η δημοκρατία πεθαίνει και μαζί της θα χαθεί για πάντα και η τραγωδία. Είναι ένα έργο που στέκεται εκεί και σε προκαλεί. Να αναζητήσεις μαζί με την Ελένη μια δικαίωση.
Μέσα από αυτοσχεδιασμούς και πολύ γόνιμη δουλειά προσεγγίζουμε με σύγχρονο βλέμμα τη βαριά κληρονομιά του αρχαίου δράματος. Το σύγχρονο θέατρο δεν κοιτάζει πίσω κοιτάζει μέσα.» Τάσος Ράτζος
