Ο χορογράφος/χορευτής Σπύρος Κουβαράς και η ομάδα σύγχρονου χορού Synthesis 748 που ιδρύθηκε στο Παρίσι το 2008, έχοντας πια ως έδρα τους την Αθήνα, υπογράφουν την πρώτη τους δημιουργία επι ελληνικού εδάφους, με το νέο τους έργο «Έρημη Χώρα – ΜΕΤΑ», που θα παρουσιαστεί στο Σύγχρονο Θέατρο απο 13 εως και 15 Απριλίου με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου.
Ο διεθνής χορογράφος, με διακαλλιτεχνικές συνεργασίες, μεταξύ των οποίων και με το πείραμα CERN στην Ελβετία, δημιουργεί και αυτή την φορά ένα εικαστικό και χορογραφικό σύμπαν που προσεγγίζει την έννοια της ετεροτοπίας, όχι με την συνθήκη του φουκωικού αποκλεισμού και του «κάπου εκτός», αλλά ως ένα ευρύ πεδίο ενδεχομενικοτήτων και μια συνεχής μετασχηματιστική διαδικασία του υπάρχοντος, μέσα στην απτή πραγματικότητα της επανάληψης, της κοινοτυπίας και του «εδώ και τώρα», στην οποία το υποκείμενο μπορεί παράλληλα να κατεργάζεται εν σπέρματι ένα επαναστατικό μέλλον και να βιώνει οργανικά ένα μεθοριακό παρόν.
Η παράσταση αντλώντας υλικό από την «Έρημη Χώρα» του Τ. Σ. Έλιοτ και από το αίσθημα έντονης αποστέρησης και απο-προσωποποίησης που διαποτίζει το έργο, διερευνά κοινές αναφορές του ποιήματος του συγγραφέα με το σύγχρονο, κοινωνικό-πολιτικό τοπίο, εστιάζοντας όμως κυρίως στην έννοια του ΜΕΤΑ ως βιωμένη ετεροτοπία.
Η εικαστική εγκατάσταση του έργου δεν αποτυπώνει κάποιο συγκεκριμένο τόπο/χρόνο αλλά διαμορφώνει σταδιακά έναν μεταιχμιακό άχρονο (μη)τόπο σε μια φουτουριστική, προκλητική διάθεση. Η χορογραφία δημιουργεί, ατμοσφαιρικά, μια αδιάκοπη, μη-γραμμική και ασυνεχή τελετουργία μετάβασης σε ένα μυθικο-ονειρικόπλαίσιο, στο οποίο η αλληλεπίδραση υποκειμένων/performers και υπερρεαλιστικών αντικειμένων είναι έντονη κατά την διάρκεια της.
Στο «Έρημη Χώρα-ΜΕΤΑ», μέσω μιας χορευτικής «μέθεξης» συντελείται προοδευτικά στο έργο, μια εξομοίωση και απογύμνωση των ατόμων και ένα αμφιλεγόμενο αίσθημα κοινότητας, ισοτιμίας και αμοιβαιότητας μεταξύ τους δημιουργείται, που ενω δεν διακρίνεται από κάποιον ορισμένο στόχο δρα ως κινητήριος δύναμη για κάτι νέο, συγκροτώντας μια εφήμερη «κοινωνία μέθεξης» (communitas) όπως την περιγράφει ο Βίκτωρ Τέρνερ. Σε αυτόν τον άχρονο (μη)τόπο και αντι-δομή, οι χορευτές/τριες μοιάζουν να αιωρούνται σε ένα κατώφλι«κάπου μεταξύ και ανάμεσα» (between and betwixt) στο πριν και στο τώρα, στη λήθη και στη μνήμη, στην τρωτότητα και στη στιβαρότητα, στο τραύμα και στην υπέρβασή του, υποδηλώνοντας με αυτό τον τρόπο το δυνητικό πέρασμα από κάτι που υπήρξε σε κάτι που (επ)έρχεται.
