Η Στρέλλα εμφανίστηκε στη ζωή μας στο τέλος του 2009, λίγες εβδομάδες μετά την εμφάνιση της οικογένειας του «Κυνόδοντα». Αν εξετάσεις αντιπαραθετικά τις οικογένειες των δύο ταινιών -στην περίπτωση της Στρέλλας όχι μόνο τη φυσική (αν και ηχεί εντελώς ειρωνικός στα αυτιά ο χαρακτηρισμός «φυσική» για την οικογένεια του Κυνόδοντα), αλλά και την εντός εισαγωγικών, εκείνη που δημιουργεί, μπορείς να εντοπίσεις ομοιότητες και διαφορές στην εκκίνησή τους, την εξέλιξή τους, την κατάληξή τους και να διακρίνεις δυο Ελλάδες, που ταυτόχρονα συνδέονται αλλά και απέχουν τόσο πολύ μεταξύ τους.
Τέλος του 2009, ένας χρόνος μετά τον Δεκέμβρη του 2008, η χώρα διανύει τα ελάχιστα τελευταία μέτρα της διαδρομής πριν την είσοδό της στη δεκαετία του 2010 και μαζί της κρίσης και των μνημονίων. Τέλη του 2009, μια χώρα με συγκριτικά με σήμερα ακόμα μεγαλύτερη δυσανεξία και προκαταλήψεις σε οτιδήποτε αφορά τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα.
Δίπλα στη Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη, του Ιάκωβου Καμπανέλλη και της Μελίνας Μερκούρη του 1955, από το 2009 και η Στρέλλα του Πάνου Κούτρα, του Παναγιώτη Ευαγγελίδη και της Μίνας Ορφανού. Στον βαθμό που η «Στρέλλα» είναι μια σύγχρονη ελληνική τραγωδία, είναι για να υποστηρίξει ότι ίσως τελικά μερικά πράγματα δεν είναι και τόσο τραγικά. Κι αν δεν είναι και τόσο τραγικά, δεν υπάρχει και η ανάγκη να καθαρθούν. Αρκετά με τις καθάρσεις, τις τιμωρίες, τις ενοχές, όλο αυτό το κακό που προσποιείται το καλό.
Πού να είναι όμως η Στρέλλα σήμερα; Πώς να βίωσε την άγρια δεκαετία του δέκα, πώς να βίωσε το ξεκίνημα της δεκαετίας του είκοσι με την πανδημία και τα λοκντάουν; Θα πήγε να δει την ιστορία της και ως όπερα στη Λυρική; Θα γιόρτασε την Ημέρα της Γυναίκας; Θα κατέβηκε κι αυτή στον δρόμο στις 8 Μαρτίου του 2023, όχι δυστυχώς για να γιορτάσει και να διεκδικήσει, όχι για να διεκδικήσει γιορτάζοντας και να γιορτάσει διεκδικώντας, αλλά για άλλους λόγους -ή για να είμαστε ακριβέστεροι, κυρίως για άλλους λόγους- όπως εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες της;
Δεν μπορεί κανείς να ξέρει, δεν μπορεί κανείς καν να ξέρει αν ζει. Δεκατρία – δεκατέσσερα χρόνια είναι πολλά, πολλά μπορεί να σου συμβούν. Εκείνο που μπορεί όμως κανείς να ξέρει, είναι ότι ακόμη κι αν -ω μη γένοιτο- έπαψε να ζει, η Στρέλλα προφανώς και ζει, ήρθε για να ζήσει και είναι διαρκώς και ολοένα πιο ορατή και ζωντανή.
