Με κεντρικό άξονα τη μουσική και την εξουσία της πάνω στους ανθρώπους, η παράσταση «Βάκχες» παρουσιάζεται ως μουσικό θεραπευτικό δρώμενο από ένα θίασο 60 ηθοποιών, μουσικών και πιστών, στο πλαίσιο των Αισχυλείων 2013.
«Έχω δίκιο, είχα δίκιο, πάντα είχα δίκιο», Albert Camus (L’ etranger)
«Να σέβεσαι πάντοτε τους ξένους», Ευριπίδης
Πόσο κακό είναι ένα άκακο ψέμα που φέρνει ευτυχία; Πού σε βλάπτει να αποδεχθείς την πίστη του άλλου; Τι σου στοιχίζει όταν λατρεύει τον όποιο θεό του; Τι σε μέλει αν προσεύχεται; Τι σου φταίν’ τα είδωλά του; Γιατί γκρεμίζεις τους ναούς του; Πού σε ενοχλεί όταν γλεντάει; Τι σου κοστίζει όταν χαίρεται; Τι σε πειράζει η γνώμη του, το ρούχο του, το φαγητό του;
Όποιος επέλεξε να ζήσει μόνος, να μένει απόμερα στη συντροφιά, να στέκει όταν χορεύουν γύρω, να σκυθρωπιάζει στις γιορτές. Όποιος προτίμησε να απέχει από το γλέντι, να λέει ξένους τους οικείους, να ζει σαν ξένος μες σε γνώριμους κι αμπαρωμένος μες στα τείχη του εγωισμού, να ζει τυφλός βουλιάζοντας στης σιγουριάς τη μισαλλοδοξία. Όποιος χορταίνει από την κίβδηλη πεποίθηση πως μόνος κατέχει τη μόνη αλήθεια. Αυτός δεν έχει θέση στη χώρα των ανθρώπων.
Ποιος είναι τελικά ο ξένος; Ένας νέος Θεός επισκέπτεται την πόλη. Ένας Θεός διαφορετικός από τους άλλους. Μαζί του φέρνει μουσικές, χορούς και τη γλυκιά μέθη του κρασιού. Ο παλαιός άρχοντας της πόλης μπαίνει στο χορό του. Μαζί κι ο μεγάλος μάντης. Ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους να τον υποδεχτεί. Οι γυναίκες παίρνουν τα βουνά για να τον δοξάσουν. Μα ο νεαρός άρχοντας νιώθει να απειλείται. Ποιος είναι αυτός που ήρθε να μας αλλάξει τα ήθη τα πατρογονικά; Η πόλη που αυτός διοικεί είναι κλειστή στους ξένους. Κανείς δε θα απειλείσει την ηρεμία της. Ο Θεός κάνει υπομονή. Του δίνει μία ευκαιρία. Του δίνει και δεύτερη. Του δίνει ακόμα μία ευκαιρία να αλλάξει μυαλά. Όμως ο νεαρός άρχοντας στέκει αλύγιστος μπροστά στο κύμα σαν γέρικο δέντρο. Και σπάει, καταποντίζεται. Ο Θεός δεν έχει άλλη υπομονή. Όποιος τον αρνήθηκε, τώρα θα πληρώσει.