Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου
Η ιστορία με τους Polaroid Buffalo Club ξεκινάει μέσα από ένα demo ηχογράφησης και τη φωνή του Κώστα Μηλιαρά να με αφήνει ενεή. Το μήνυμα συνοδευόταν φυσικά από το απαραίτητο link για το “Twisted Collage”, δηλαδή το πρώτο άλμπουμ των Polaroid Buffalo Club το οποίο με έκανε και επίσημα φαν της μπάντας. Και όταν λέω φαν εννοώ ότι κάθε φορά που τους ακούω, καταφέρνω να απωλέσω το βαρύ κομμάτι του βασικού μεσοαστικού κοριτσιού και να μεταμορφωθώ σε ένα από εκείνα τα φωτεινά πλάσματα των φωτογραφιών των 60’s. Με τα λαχούρια, τις κορδέλες στα μαλλιά και τα ηλιοκαμένα μάγουλα, έχοντας για μόνο θεό την ελευθερία του νου.
Έχουμε μιλήσει ξανά για τους Polaroid Buffalo Club και όπως όλα δείχνουν θα μιλάμε για χρόνια, συμπέρασμα που έβγαλα ακούγοντας τη δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους ”B Movie Sundown”. Χαρακτηριστικότατος, σχεδόν με μονογραφή ήχος, πιο σίγουρος και πιο ώριμος, σίγουρα μέχρι την επόμενη φορά. Χαρακτηριστικότατη, σχεδόν one take φωνή. Αγάπησα ήδη από την acoustic εκδοχή του “Sunroom Session”, τα “Echoes In My Head” και “She Cried Sunshine” αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ στη western μελωδία του “Cheesy Romance” αλλά και την soulful αίσθηση του “Comfort Feeling”.
Λίγο πριν το live τους το Σάββατο 7 Ιανουαρίου στο Ρομάντσο, μίλησα με τον ιθύνοντα νου των Polaroid Buffalo Club Κώστα Μηλιαρά για τη συλλογικότητα, την εμπιστοσύνη και το μοίρασμα της ελευθερίας.
Παιδί του ήλιου;
Όχι απαραίτητα. Σίγουρα αυτή η πιο νοσταλγική ηλιόλουστη ατμόσφαιρα είναι η επίγευση που σου αφήνει η μουσική των Polaroid Buffalo Club, αλλά για εμένα είναι το τελικό φινίρισμα κάθε τραγουδιού μου. Η σύγχρονη τέχνη και η pop κουλτούρα σήμερα, είτε μιλάμε για μουσική είτε για κινηματογράφο τείνει να γίνεται αρκετά σκοτεινή ώστε να μας πείσει πως το μήνυμα που θέλει να μεταφέρει δεν είναι ανάλαφρο και ότι αξίζει να του δώσουμε την προσοχή μας. Το σταθερό αίτημα της μουσικής μας είναι το χρέος που έχουμε στο να δώσουμε όλοι μια ευκαιρία στο φως, καθώς δεν είναι ευτελές, είναι κάτι που όσο πιο δύσκολοι είναι οι καιροί τόσο περισσότερο το έχουμε ανάγκη.
Στην προηγούμενη δουλειά το “Twisted Collage” όπως και σε αυτή έχεις συνθέσει μουσική, έχεις γράψει στίχους και έχεις κάνει την παραγωγή. Ωστόσο στο διάστημα αυτό κατάφερες να ενώσεις σαν παζλ την μπάντα έχοντας δίπλα σου αξιόλογους μουσικούς που στο “Β Movie Sundown” έγραψαν ζωντανά. Είναι εύκολη η μετάβαση από τη μονάδα στη συλλογικότητα;
Στο “B-Movie Sundown” όντως έγραψαν τα actual μέλη – ο Γιώργος Παπακώστας πλήκτρα, ο Βασίλης Γάκης μπάσο, ο Νικόλας Μαμάσης τύμπανα και εγώ φωνή και κιθάρα μεταξύ άλλων. Η ηχογράφηση δεν έγινε live, υπό την έννοια ότι δεν ηχογραφήσαμε την ίδια στιγμή όλοι μαζί, αλλά ο καθένας ξεχωριστά. Βέβαια αυτό που ακούγεται στο τελικό αποτέλεσμα είναι μουσική ηχογραφημένη σε ελάχιστα takes και χωρίς καθόλου edit, γι’ αυτό και δίνει την αίσθηση της live ηχογράφησης, όπως πολύ σωστά παρατηρείς. Σχετικά με τη μετάβαση από τη μονάδα στη συλλογικότητα είναι σίγουρα μια διαδικασία που χρειάζεται το χρόνο της, αλλά θεωρώ πως το τελικό αποτέλεσμα του νέου μας άλμπουμ, μας δικαιώνει και μας επιβραβεύει όλους. Ο καθένας έβαλε το δικό του στίγμα και τη δική του ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία με τον τρόπο που έπαιξε στο άλμπουμ και γι’ αυτό το λόγο το βλέπω σαν το καλύτερο δείγμα γραφής της μπάντας μέχρι σήμερα.
Χρειάζεται μεγάλη δύναμη, ενίοτε αυτοέλεγχο και διαχείριση του εαυτού για να τα κάνει κάποιος όλα μόνος του. Φαντάζομαι δεν είχε πάντα νηνεμία;
Η νηνεμία στον κόσμο μου έχει μόνο αρνητικό πρόσημο να σου είμαι ειλικρινής και είναι συνυφασμένο με τη στασιμότητα, οπότε εύχομαι να μη διασταυρωθούν ποτέ οι δρόμοι μας. Όντως χρειάζεται η δύναμη και ο αυτοέλεγχος, κυρίως για να μη χαθεί ο στόχος και το κίνητρο λόγω της συνεχούς αμφισβήτησης.
Εμπιστεύεσαι εύκολα;
Ενθουσιάζομαι εύκολα αλλά έχω μάθει να μην εμπιστεύομαι το ίδιο εύκολα. Η εμπιστοσύνη είναι μια αξία που πρέπει να χτίζεται καθημερινά από την αρχή και να ενισχύεται συνεχώς. Βέβαια σε περιβάλλον εμπιστοσύνης πραγματικά μπορούν να συμβούν θαύματα.
Ο χρόνος είναι ένα υγρό που προσπαθούμε διακαώς να κρατήσουμε στα χέρια μας, δημιουργώντας απόηχους στο μυαλό μας. Ξεπερνάμε ποτέ αυτούς τους απόηχους;
Ίσως το θέμα να μην είναι το αν τους ξεπερνάμε ή αν μπορούμε να τους αφήσουμε πίσω μας, αλλά το τι μπορούν να μας διδάξουν. Ό,τι και να κάνουμε η δουλεία του χρόνου είναι να τρέχει και η φύση του ρευστή. Δεν μπορούμε λοιπόν ούτε στην ταχύτητα να τον ανταγωνιστούμε, αλλά ούτε και να αλλάξουμε τη φύση του. Σε αυτό που ίσως θα πρέπει να προσανατολιστούμε είναι όσο περνάει ο χρόνος, όλοι μας να αφήνουμε ένα όμορφο αποτύπωμα στο παρελθόν και να ατενίζουμε παρόν και μέλλον με αισιοδοξία – κι ας μην είναι πάντα εύκολο αυτό το τελευταίο.
Γράφεις για το πιο οικείο συναίσθημα. Το περιγράφεις σαν ένα διαρκές ταξίδι που ξεκινάει κάθε μέρα από την αρχή. Καταλαβαίνω πως μιλάς για την ελευθερία. Η διαδρομή για την ελευθερία από που ξεκινάει;
Οι στίχοι μου μιλούν για τον έρωτα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Το κοινό στοιχείο του έρωτα και της ελευθερίας είναι πως και τα δυο είναι πολυεπίπεδα. Και τα δυο μπορούν να έχουν υφή νοσταλγική, ρομαντική, μελαγχολική, σαρκαστική και κυρίως ανατρεπτική. Το μόνο σίγουρο είναι πως όταν αυτά τα δυο πετύχουν σε γεμίζουν φως και ελπίδα.
Αν το συναίσθημα της ελευθερίας δεν το μοιραζόμαστε έχει νόημα;
Αν δεν μοιράζεσαι το οποιοδήποτε συναίσθημα ή αξία τότε στην πραγματικότητα δεν υφίσταται, παρά μόνο στη φαντασία σου. Μόνο όταν μοιραζόμαστε, τα πράγματα αποκτούν νόημα. Η ελευθερία – έννοια που διακυβεύεται στις μέρες μας έντονα, πρέπει να επικοινωνείται, να ξαναζυμώνεται και να αναθαρρεύει συνεχώς. Μόνο έτσι θα φτιάξουμε έναν πιο όμορφο και δίκαιο κόσμο.
Polaroids. Απαθανατίζεις μια στιγμή οπτικά, ας τον ονομάσουμε «επιφανειακό τρόπο». Παίρνεις τις Polaroids, θυμάσαι το συναίσθημα της στιγμής, βάζεις επάνω τις νότες για να μην το ξεχάσεις ποτέ;
Λένε πως όταν φωτογραφίζεις μια στιγμή πεθαίνει ή αλλιώς φυλακίζεται σε μια πολύ συγκεκριμένη μορφή. Όπως στη φωτογραφία και δη στις polaroid, έτσι και στη μουσική η στιγμή που αποτυπώνεται χάνει την αρχική της σημασία. Υπόκειται σε καθεστώς αλλοίωσης νοήματος – όμορφης όμως από αισθητικής πλευράς. Περισσότερο μένει λοιπόν η αισθητική που σου προσφέρει η εικόνα ή ο ήχος παρά καθ’ αυτή η στιγμή που απαθανάτισες. Βέβαια από τη στιγμή της καταγραφής της και έπειτα είναι ανοιχτή σε πολλαπλές ερμηνείες – αυτή είναι και η μαγεία της καταγραφής αυτής.
Από συναισθηματικές παγίδες πώς ξεφεύγεις;
Τις ξορκίζω με τραγούδια χαχα!
Μπαίνεις εύκολα σε καλούπια και μοτίβα;
Τα καλούπια και τα μοτίβα όταν μιλάμε για παράδειγμα για μουσικές φόρμες, μπορούν να παίξουν τον ρόλο χρήσιμων εργαλείων. Σε εκείνη την περίπτωση καλό είναι να υπάρχει η γνώση τους μιας και η χρήση τους μπορεί να ξεκλειδώσει έναν ολόκληρο κόσμο έκφρασης. Τώρα όσον αφορά στα κοινωνικά καλούπια και μοτίβα, προτιμώ να έχω μια πιο κριτική ματιά απέναντί τους.
Αν το σήμερα ήταν μια Β Movie και όλοι εμείς πρωταγωνιστές, τι σενάριο θα είχε;
Το σήμερα μέχρι και πρόσφατα είχε πάρει μια αρκετά δυστοπική διάσταση, λόγω και της πανδημίας. Εμπνεόμενος λοιπόν και από αυτή την πραγματικότητα θα έλεγα πως το σενάριο θα είχε ως εξής: Ζούμε σε ένα δυστοπικό κόσμο που κυριαρχείται από εξωγήινους, από καουμπόηδες που διψούν για χρυσό και γιγάντιες μεταλλαγμένες φονικές τομάτες. Οι πρώτοι έχουν καταλάβει το υπουργείο εξωτερικών, οι δεύτεροι το υπουργείο οικονομίας και οι τομάτες το νεοσύστατο υπουργείο σουρεαλισμού. Προκειμένου λοιπόν να τους χαλάσουμε τα όποια σχέδια οι άνθρωποι, θα πρέπει να βρεθούμε και πάλι όλοι μαζί για χορό και τραγούδι και ανατροπή το Σάββατο 7 Ιανουαρίου στο Ρομάντσο και στο live των Polaroid Buffalo Club, μαζί με τους Echo Train και Κώστα Τζίρο. Στις 21:00 ακριβώς!
