Πατρόν

Η παράσταση εκτυλίσσεται μέσα σε μια εγκατάσταση από ράφια και πάγκους, κλωστές και υφάσματα. Ο χρόνος κυλά υπό τον ήχο της ραπτομηχανής Το κοστούμι που ετοιμάζεται  είναι κινητήρια δύναμη της αφήγησης. Οι τρεις Mοίρες ράβουν ένα κοστούµι για τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες. Είναι το νεκρικό ή γαµήλιο κοστούµι τους. Όταν αυτό ετοιµαστεί, θα σηµάνει το τέλος.

Οι δύο ήρωες ζουν πάντα υπό το βάρος του τέλους. Θέλοντας να παρατείνουν το χρόνο τους, αποπλανούν τις Mοίρες και ξηλώνουν τα κοστούµια. Αυτό είναι το βασικό μοτίβο της παράστασης.

Μέσα σ’ ένα σύνολο εικαστικού στοιχείου και κίνησης σκιαγραφείται η πολύπλοκη σχέση  μεταξύ των ηρώων και των Mοιρών. Οι ήρωες παλεύουν µε αυτό που για τις Mοίρες είναι το αναπότρεπτο, το τέλος της ζωής που έχουν επιλέξει, την οριστική αλλαγή, ενώ η ατμόσφαιρα εντείνεται  κάθε φορά που η κατάσταση γίνεται κρίσιμη.

Η παράσταση αντλεί τη θεματική της από τα αρχαία ελληνικά κείµενα και τη µυθολογία και με σύγχρονα εκφραστικά μέσα ερευνά έννοιες και ζητήματα που απαντώνται διαχρονικά. Ξεκινά από το µύθο, σύµφωνα µε τον οποίο ο Απόλλωνας μέθυσε τις τρεις Μοίρες που κρατούν το νήµα της ζωής για να γλυτώσει το φίλο του Άδµητο από το θάνατο. Μέσα από ιδέες που συναντώνται σε αρχαία κείμενα, όπως αυτή της ομοιότητας θυσίας και γάμου, σχηματίζεται η δομή. 

Η μοίρα εμφανίζεται εδώ, όπως στην αρχαία ελληνική τραγωδία, ως  «Ανάγκη», η τάξη του κόσμου. Τίθεται ανοικτά το θέμα της ανθρώπινης βούλησης καθώς και της ψυχολογίας και του πάθους, και συνεπώς, της ευθύνης του αποτελέσματος που αυτά φέρουν.  

Το “Πατρόν” λειτουργεί σαν σύνδεση ανάμεσα στην παράδοση του αρχαίου δράματος και στις σύγχρονες μορφές δραματουργίας και παραστατικών τεχνών  Η αφήγηση της παράστασης μοιράζεται μοτίβα με την οικεία στο θεατή αρχαιοελληνική θεματολογία. Ωστόσο μέσω των εκφραστικών δυνατοτήτων που παρέχει οδηγεί στον σχηματισμό  φορμών, οι οποίες χτίζουν μια εξολοκλήρου νέα εμπειρία.