Ένα παιδί που διαισθητικά αναγνωρίζει το κακό. Ένα κορίτσι, η Λούση τρέχει να μοιραστεί τις υποψίες του αλλά κανείς δε μοιάζει να έχει διάθεση να ακούσει. Η μαμά, σχεδόν εμμονική με την κουζίνα της, φτιάχνει μαρμελάδες. Πολλές μαρμελάδες, σα να πλησιάζει το τέλος του κόσμου. Μάλλον θέλει να το καλοπιάσει σαν θα πλησιάσει. «Υπάρχουν λύκοι μέσα στους τοίχους μαμά», θα της δηλώνει η Λούση. Η μαμά, με αφοπλιστική ηρεμία διαρκώς απαντάει στο κορίτσι: «Αν βγουν μέσα από τους τοίχους οι λύκοι, τότε πάει, τελείωσαν όλα». Θα μοιραστεί την αγωνία της με το μπαμπά της, και στη συνέχεια με τον αδελφό της, που κι εκείνοι με τη σειρά τους, ματαιώνουν σχεδόν αφοπλιστικά κάθε ανησυχία της. «Ποιος το λέει αυτό;», ρωτάει συνεχώς εκείνη. «Ο κόσμος. Όλοι το λένε», η επαναλαμβανόμενη απάντηση που έχουν και οι τρείς τους, μαμά, μπαμπάς και αδελφός.
Η Λούση αδιαφορεί για όσα λέει ο κόσμος. Η Λούση ξέρει. Η Λούση ακούει. Φοβάται, αμφισβητεί και θέλει να προειδοποιήσει για το κακό που πλησιάζει μα άδικος κόπος. Κανείς δε φαίνεται να θέλει να την ακούσει. Ακούει θροΐσματα, συρσίματα, γρατζουνίσματα μέσα από τους τοίχους του σπιτιού τους. Είναι απολύτως βέβαιη ότι το σπίτι κρύβει λύκους έτοιμους να τους κατασπαράξουν. Η οικογένειά της, κρυμμένη σχεδόν πίσω από φήμες που κυκλοφορούν, από γνώμες άλλων που έχουν ακούσει, απορρίπτει κάθε φόβο, κάθε παραδοχή της.
Η ιστορία ξεδιπλώνεται γρήγορα και αποκτά μια, μάλλον ανατριχιαστική, αίσθηση. Σκέψεις νέες «αστράφτουν» στο μυαλό σου σε κάθε σελίδα, νέα ερωτήματα, νέοι προβληματισμοί. Ποιοι οι λύκοι, ποια η Λούση και τι είναι αυτό που φοβάται, γιατί οι γονείς δεν το αντιλαμβάνονται και τι είναι εκείνο που ορίζει τη σκέψη τους, γιατί δεν προσέχουν τα λόγια της; Eύλογα τα ερωτήματα που πυροδοτούνται για κάθε αναγνώστη.
Το βιβλίο «Οι λύκοι μες στους τοίχους», έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα καλύτερα εικονογραφημένα βιβλία από τους New York Times και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί τους. Ένα πολυεπίπεδο βιβλίο, από τον μάστερ των σκοτεινών ιστοριών Neil Gaiman, που καταφέρνει να συνδυάσει μια απολαυστικά ανατριχιαστική ιστορία, με μια δυνατή ηρωίδα και ένα ευτυχές (ίσως) τέλος με αποσιωπητικά, δηλωτικά μιας συνέχειας, στήνοντας τον δρόμο για άπειρους φιλοσοφικούς αλλά και κοινωνικούς στοχασμούς.
Το εντυπωσιακά ευρηματικό βιβλίο με το κείμενο του Geiman γεμάτο αυτοπεποίθηση και ενέργεια, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ένα εύκολο ανάγνωσμα καληνύχτας για τα παιδιά (ή για τους μεγάλους). Πρόκειται για μια ιστορία που έρχεται να αναστατώσει το μυαλό με πολυεπίπεδες θύελλες πολλών εντάσεων και κατευθύνσεων. Άλλωστε λίγο πολύ και η ζωή μας σήμερα κάπως έτσι δεν είναι;
Όταν η Λούση μοιράζεται τον φόβο της, μα κανείς δεν την ακούει, όλοι τον απορρίπτουν, αρχικά ως μη υπαρκτό, και στη συνέχεια, με την επιμονή της, κυριολεκτικά την βομβαρδίζουν με τρομακτικές υποθέσεις που κάπου έχουν ακούσει, έτσι κάπως, δε στήνεται αμέσως ένα τεράστιο ερωτηματικό; Γιατί δεν την προσέχουν; Τι έχει περισσότερο άραγε σημασία: όσα ακούν και μπορεί να είναι fake news ή η αλήθεια της κόρης τους;
«Αν οι λύκοι βγουν από τους τοίχους, τότε όλα τελείωσαν», μια δήλωση απόλυτη, σχεδόν αφοπλιστική γεννάει το θέμα για το πώς γνωρίζουμε αυτά που ισχυριζόμαστε ότι γνωρίζουμε και τον τρόπο με τον οποίο τα αποδεχόμαστε τυφλά ως αδιαμφισβήτητες αλήθειες ή γεγονότα. Η γνώμη του κόσμου, οι φήμες, οι βαθιά ριζωμένες προλήψεις και δεισιδαιμονίες των γονιών, μοιάζουν να έχουν μεγαλύτερη υπόσταση από το αίσθημα και την υποψία του μικρού κοριτσιού.
Ποια είναι η αλήθεια πίσω από όσα οι μεγάλοι μας δηλώνουν; Ποιο το όριο ανάμεσα στο αληθινό, επιβεβαιωμένο, πραγματικό, και στο ψέμα ή στην υποψία; Πόσο σημαντικό είναι να αναζητούμε το σπόρο μιας καλά ριζωμένης, πιθανώς διαστρεβλωμένης άποψης;
Όταν όλα μοιάζουν σκοτεινά, δύσκολα, η Λούση είναι εκείνη που θα αναλάβει δράση. Με ψυχραιμία και επιμονή, μεθοδικά θα αναζητήσει να βρει μια λύση για την κατάσταση στην οποία, εκείνη και η οικογένειά της έχουν περιέλθει, όπως τους είχε άλλωστε προειδοποιήσει. Τι είναι ο φόβος και ποιο το αντικείμενό του; Ποιος ορίζει τα άξια φόβου πράγματα; Πώς προσδιορίζεται η γενναιότητα, η τόλμη, το θάρρος; Είναι άραγε πράξεις μεγάλων μεγεθών, σχεδόν απαγορευτικές για τους μικρούς ή τελικά είναι μικρές στιγμές εκλογίκευσης, ψυχραιμίας και επιμονής;
Και το μεγαλύτερο ερώτημα που πλανάται διαρκώς στο μυαλό, αφού φθάσεις στο τέλος είναι, ποιοι οι άνθρωποι, ποιοι οι λύκοι; Θα μπορούσαν άραγε οι ρόλοι να αντιστραφούν; Τι μας κάνει να μοιάζουμε περισσότερο με ανθρώπους παρά με λύκους, και τους λύκους περισσότερο με ανθρώπους;
Ο Dave McKean δημιουργεί ένα δικό του ανατριχιαστικό σύμπαν φορτωμένο και με τις μεγάλες λέξεις που σχεδόν ξεχειλίζουν από τις εικόνες. H ανατριχιαστική ιστορία αποκτά πλήρη οπτική ακολουθία, απόλυτη οπτική αναπαράσταση μέσα από τις, άψογα εκτελεσμένες εικόνες του McKean που ακουμπούν στην αισθητική της σύγχρονης εποχής. Διαφορετικές, αγωνιώδεις, απρόσμενες.
