«Ό,τι συμβαίνει επί σκηνής θα έπρεπε να είναι τόσο σύνθετο και συνάμα τόσο απλό, όσο και στην πραγματική ζωή. Οι άνθρωποι κάθονται σ’ ένα τραπέζι, γευματίζουν, αυτό είναι όλο, μα την ίδια στιγμή γεννιέται η ευτυχία τους ή καταστρέφεται η ζωή τους». Άντον Τσέχωφ
Οι C. for Circus επιστρέφουν, για λίγες παραστάσεις, με το κλασικό αριστούργημα της σύγχρονης δραματουργίας «ο Γλάρος» του Άντον Τσέχωφ, σε μετάφραση Ξένιας Καλογεροπούλου και σκηνοθεσία Νικόλα Παπαδομιχελάκη.
Καλοκαιρινές διακοπές στο κτήμα των Σόριν, με φόντο τη μεγάλη λίμνη. Ένα τοπίο καθ’ όλα ειδυλλιακό, όμως η θύελλα που μαίνεται μέσα στους ήρωες του Τσέχωφ, φέρνει πιο κοντά τον Χειμώνα. Ανάμεσά τους, ένα αόρατο αλλά αδιαπέραστο γυαλί, δεν τους επιτρέπει να συναισθανθούν την απελπισία του διπλανού τους, παρά μόνο να επικεντρωθούν στη δική τους. Αγναντεύοντας την αντίπερα όχθη, αναζητούν επιλογές για να ξεφύγουν από αυτό το τέλμα, πίνουν βότκα, παίζουν μουσική, μιλούν για την τέχνη, τη δουλειά. Ερωτεύονται ανέλπιδα. Ο Γλάρος σύμβολο αθωότητας και ελευθερίας ή ένα πλάσμα που έχει χαθεί απ’ το φυσικό του περιβάλλον, τον ωκεανό, και έχει παγιδευτεί σ’ αυτή τη λίμνη;
Σε μία εποχή γεμάτη απελπισία, με όχημα το τσεχωφικό αριστούργημα και τη μουσική που ερμηνεύουν ζωντανά επί σκηνής, οι C. for Circus συναντιούνται σε ένα δεύτερο σχεδίασμα, για να αναμετρηθούν με το χάσμα μεταξύ παλιού και νέου, έμπνευσης, έρωτα και απελπισίας. Καθισμένοι πλάι στη νοητή λίμνη της θεατρικής σκηνής του θεάτρου Καρέζη, προσπαθούν να ανασυγκροτήσουν έναν κύκλο που μοιάζει να έχει σπάσει. Τραγουδούν και παίζουν τον έρωτα, τη ζωή και το θάνατο, θίγοντας με χιούμορ κι ευαισθησία όσα δεν έπαψαν να απασχολούν την ανθρωπότητα, από τη Ρωσία του 1895 μέχρι την Αθήνα του σήμερα.
Ο σκηνοθέτης Νικόλας Παπαδομιχελάκης μοιράζεται το Ημερολόγιο Προβών για την παράσταση:
Too long, didn’t read ή πώς χωράνε τρία χρόνια σε ένα ημερολόγιο πρόβας
Ακολουθεί μια ιστορία μέσα από αναμνήσεις και εικόνες τριών χρόνων, που τριβελίζουν το μυαλό μου για πολύ περισσότερο από τις μέρες που χρειάστηκε να την καταγράψω. Καταλαβαίνω ότι πολλοί θα αποθαρρυνθούν από την έκταση του κειμένου και ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη. Είναι κάτι που απευθύνεται κυρίως στην ομάδα, και λυπάμαι που δεν καταφέρνω να γράψω για τον καθένα και την καθεμία ξεχωριστά. Όσοι θαρραλέοι λοιπόν συνεχίστε την ανάγνωση. Για τους υπόλοιπους, θα ξεκινήσω από το τέλος και σταθείτε -αν θέλετε- στο παρακάτω δελτίο τύπου, ως πρόσκληση για την τελευταία παράσταση των C for Circus.
16 Μαΐου 2022
Φτάνουμε στην πρεμιέρα
Μπορεί λοιπόν να ήμουν εγώ αυτός που έριξε την κλωτσιά για να ξετυλιχθεί αυτό το κουβάρι, να έθεσα ένα ύφος σχετικό με την ανάγνωσή μου πάνω στο έργο, αλλά δεν θα υπήρχε παράσταση χωρίς την ομάδα. Οφείλω προσωπικά ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όσους με υπέφεραν καθημερινά, και κυρίως στην Aθηνά, που επωμίστηκε όλο το βάρος της δεύτερής μας απόπειρας. Έφτιαξε το οργανόγραμμα της δουλειάς και μας οδήγησε με επιλεγμένα θεατρικά εργαλεία στο να φτιάξουμε και να παίξουμε μια παράσταση. Στάθηκε ως κυματοθραύστης απέναντι στις προϋπάρχουσες τριβές της ομάδας, πάντα ευγενής και υπομονετική. Ανέχτηκε όλη την αβεβαιότητα που έφερα από τη θέση του σκηνοθέτη, αφού το μυαλό μου, όπως λέει και ο γιατρός Ντορν στο έργο «αντλεί τα θέματα από τον χώρο των αφηρημένων ιδεών, χωρίς όμως να έχει ξεκάθαρο στόχο», και η δουλειά μας είναι στ’ αλήθεια πολύ πρακτική, χρειάζονται μεθοδικές και αποφασιστικές δράσεις για να μπορέσει το αφηρημένο να αποτυπωθεί σκηνικά και να γίνει συγκεκριμένο. Το λέει και ο Τσέχωφ. ΤΕΛΟΣ
ΑΡΧΗ – Λίγο πριν την πανδημία
Δεκέμβριος 2019
Η επαγγελματική σταδιοδρομία της ομάδας στο απόγειό της. Στον απολογισμό του έτους έχουμε παρουσιάσει δουλειά στο Φεστιβάλ Αθηνών, μας έχει ανατεθεί η παρουσίαση δύο παραστάσεων από εξωτερική παραγωγή και, επιπροσθέτως, έχει γίνει δεκτή μία πρότασή μας για την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, την οποία μόλις έχουμε αρχίσει να δουλεύουμε. Την ίδια όμως περίοδο έχουν αρχίσει να διαφαίνονται μεγάλες ρωγμές στην καλλιτεχνική και διαπροσωπική συνοχή της ομάδας. Οι διαφορετικές οπτικές, η διαρκής τριβή πάνω στη δουλειά, οι βιοποριστικές δυσκολίες, συνυφασμένες με τη φύση του επαγγέλματος, ίσως απλώς και το γεγονός ότι μεγαλώσαμε, πυροδοτούν μεγάλες συγκρούσεις, ακόμη και με φαινομενικά ασήμαντες αφορμές. Το επόμενο καλλιτεχνικό μας βήμα, ακόμη και μετά από αυτήν την πρόσφατη καταξίωση, είναι πιο αβέβαιο από ποτέ. Αυτή ήταν η αφορμή για να φέρω στο τραπέζι τον Γλάρο του Άντον Τσέχωφ, ένα έργο πολύ προσωπικό, που ωριμάζει μέσα μου όσο μεγαλώνω. Ένα έργο για δέκα πρόσωπα, όσα περίπου και τα μέλη της ομάδας, που -όπως και στην ιστορία του Γλάρου- είναι μια οικογένεια με σχέσεις τόσο στενές που γίνονται ασφυκτικές.
Προτείνω λοιπόν το αγαπημένο μου έργο στην ομάδα, ως την επόμενή μας παράσταση, και πρώτη μας αίτηση για θεατρική επιχορήγηση από το πρόγραμμα του ΥΠΠΟΑ, ελπίζοντας ότι ένα οικονομικό βοήθημα, αλλά κυρίως ότι η ίδια η φωνή του Τσέχωφ, που ακούγεται τρομερά ευαίσθητη απέναντι στους νέους καλλιτέχνες, θα μας δώσει την απαραίτητη ώθηση για να δουλέψουμε, έστω για λίγο ακόμη, μαζί. Με τη σκέψη πως ακόμη κι αν αποτύχω στην πρώτη μου σκηνοθετική απόπειρα, θα έχω μοιραστεί με την ομάδα μια ακόμη ανάγνωση πάνω σ’ αυτό το πανέμορφο έργο. Η ομάδα λέει ναι.
Ένα σύντομο καλοκαίρι
Ιούνιος-Ιούλιος 2020
Στο κλείσιμο της πρώτης καραντίνας λέει ναι και το Υπουργείο. Η πρότασή μας γίνεται δεκτή από την Επιτροπή. Εγκρίνεται μια επιχορήγηση που θα μας επιτρέψει να φτιάξουμε μια παράσταση, χαμηλού προϋπολογισμού μεν, που θα επιτρέψει όμως και να πληρωθούν ισάξια όλοι οι συντελεστές. Οι ρωγμές στην ομάδα παρ’ όλα αυτά έχουν γίνει πλήγματα. Έχουμε κάποιες αποχωρήσεις και κάποια από τα μέλη διατηρούν συνειδητά απόσταση από την ενεργό δράση. Στον Γλάρο δηλώνουν παρουσία πέντε άνθρωποι, έξι μαζί με εμένα. Αναζητώ συνεργάτες. Φίλους ηθοποιούς που να έχουν τη δυνατότητα να υποστηρίξουν όλους τους ρόλους. Καλλιτεχνικούς συντελεστές που έχουν την εμπειρία της ομάδας. Είμαι φοβερά τυχερός που έχω συνεργαστεί κατά κύριο λόγο με τέτοιους ανθρώπους, που εκτιμώ και θεωρώ φίλους. Μιλάω με πολύ κόσμο. Όλοι είναι θετικοί ως προς αυτό το εγχείρημα, κάτι που με γεμίζει με αισιοδοξία, τα προγράμματά μας όμως είναι αβέβαια και ασύμβατα.
(Στην πρώτη εκδοχή της παράστασης στο κεφάλι μου, φαντάστηκα τον Γιάννη Κλίνη στον ρόλο της Αρκάντινα. Θα ήταν εξαιρετική. Δυστυχώς, όπως είπα, δεν βόλεψαν τα προγράμματά μας)
Προσπαθώ να φανταστώ την ιδανική εκδοχή της παράστασης Ο Τσέχωφ λέει: «Ό,τι συμβαίνει επί σκηνής θα έπρεπε να είναι τόσο σύνθετο και συνάμα τόσο απλό, όσο και στην πραγματική ζωή. Οι άνθρωποι κάθονται σ’ ένα τραπέζι, γευματίζουν, αυτό είναι όλο, μα την ίδια στιγμή γεννιέται η ευτυχία τους ή καταστρέφεται η ζωή τους». Φαντάζομαι ένα μεγάλο, οικογενειακό τραπέζι, σύμφωνα με την εικόνα του Τσέχωφ. Να τρώμε και να πίνουμε, να γεννιέται η ευτυχία μας και να γκρεμίζεται η ζωή μας, με τους θεατές γύρω μας, παρόντες σε ό,τι συμβαίνει επί σκηνής. Έρχομαι σε επικοινωνία με τους υπεύθυνους του αγαπημένου μου θεάτρου «Θησείον». Η προτεινόμενη τιμή ενοικίου είναι απαγορευτική για τον προϋπολογισμό μας, παρ’ όλα αυτά είμαι διατεθειμένος να πουλήσω το νεφρό μου για να παίξουμε εκεί, λέω ναι σε ό,τι μου ζητήσουν. Δεν επικοινωνούν ποτέ ξανά. Ρωτάω έπειτα τον παραγωγό που συνεργαστήκαμε την περασμένη χρονιά, μήπως ενδιαφέρεται να μας βρει χώρο για να παίξουμε. Μου προτείνει να κάνω καινούριο κάστινγκ, μια διανομή ρόλων με βάση τις ηλικίες του έργου, και με βάση, όπως υποθέτω τουλάχιστον, την αναγνωρισιμότητα των ηθοποιών. Μου λέει ότι ο Γλάρος απαιτεί κλασικό ανέβασμα, ότι δεν είναι έργο ομάδας, ότι «Εντάξει, δεν είστε και η Μνουσκίν».
Ο δεύτερος και πρώτος χρόνος
Ιανουάριος 2021
Δεύτερη μεγάλη καραντίνα μετά τις παράξενα ανέμελες, καλοκαιρινές διακοπές. Είναι πολλοί οι μήνες κλεισμένοι στο σπίτι χωρίς δουλειά, να μετράμε κρούσματα και απώλειες, καθηλωμένοι από τον φόβο της πανδημίας, της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης και μιας επιβεβλημένης αστυνομικής καταστολής άνευ προηγουμένου. Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε καλλιτεχνικά άπραγοι, οι μήνες μοιάζουν αιώνες. (Κάπως έτσι φαντάζομαι και τους χαρακτήρες του Γλάρου, παγιδευμένους στην ανία της ζωής στο χωριό)
Η Βαλέρια, η πιο ουσιαστική συνοδοιπόρος μου σ’ αυτό το καλλιτεχνικό εγχείρημα, είναι έγκυος. Καλώς εχόντων των πραγμάτων γεννάει τον Αύγουστο, και με τον χρόνο να μετράει αντίστροφα αποφασίζω να βρούμε τρόπο να ξεκινήσουμε πρόβες. Πρέπει να παίξουμε το αργότερο μέχρι αρχές Ιουνίου. Το πού και πώς άγνωστο. Οι μόνες παραστάσεις που διεξάγονται είναι live streaming. Τα θέατρα κλειστά. Έχω μιλήσει ήδη με τον Βαγγέλη, τη Μαρία, τον Γιώργο, τον Άλκη, την Άρτεμη, στενούς φίλους που έχουμε ξανασυνεργαστεί και εκτιμώ φοβερά ως ηθοποιούς και ανθρώπους. Διαβάζουμε το έργο μαζί. Λένε ναι.
Μιλάω με την Ξένια Θεμελή της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων, μιας σπουδαίας θεατρικής ομάδας με την οποία έχω δουλέψει, και έχει υπάρξει -και εξακολουθεί να είναι- μεγάλο σχολείο για μένα. Λέει ναι και εκείνη, και με βοηθάει σε ό,τι χρειαστώ, παραχωρώντας μας για πρόβες το στούντιο της Ορχήστρας, στον Βοτανικό.
Συνάντηση με την Ξένια Καλογεροπούλου, στο σπίτι της με την Ειρήνη. Της ζητάμε να χρησιμοποιήσουμε την εξαιρετική της μετάφραση και μας λέει «Θα το έπαιρνα προσωπικά αν δε μου τη ζητούσατε». Κουβεντιάζουμε για το έργο και τους χαρακτήρες. Τους περιγράφει όλους, μηδενός εξαιρουμένου, ως ανιαρούς και ατάλαντους. Η Νίνα, λέει, παίζει χάλια στην παράσταση της πρώτης πράξης. «Θεωρώ πως όταν έπαιξα εγώ τη Νίνα πρώτη φορά, έπαιζα πολύ καλύτερα απ’ όσο έπρεπε». Διαφωνώ αλλά δεν της το λέω, είμαι υπερευτυχισμένος και μόνο που βρίσκομαι στο σαλόνι της, παρέα με την Ειρήνη και παρέα με ένα παιχνιδιάρικο γατάκι που τρέχει πάνω κάτω στους καναπέδες, να συζητάμε για το θέατρο και τον Τσέχωφ.
Ημερολόγιο πρόβας, σχεδίασμα Α’
Μάρτιος 2021
Πρώτες συναντήσεις στον χώρο της Ξένιας Θεμελή, να βλέπουμε απ’ τα μεγάλα παράθυρα τον Βοτανικό Κήπου του Γεωπονικού. Έρημοι δρόμοι, αστυνομία, απαγόρευση κυκλοφορίας. Κυκλοφορούμε με ειδική άδεια διεξαγωγής προβών ανά χείρας για ενδεχόμενο έλεγχο. Στην πρόβα φοράμε μονίμως μάσκα, για να προστατεύσουμε την έγκυο και τους πιο αδύναμους. Αλλά αυτό που συμβαίνει στην πρόβα είναι καλύτερο από αυτό που συμβαίνει εκεί έξω.
Κύκλος με καρέκλες στις ενδεδειγμένες αποστάσεις. Κάθε φορά πριν την πρόβα χορεύουμε αγαπημένα μου ντίσκο τραγούδια για ζέσταμα. Αναγνώσεις του έργου από τη μετάφραση της Καλογεροπούλου, ξανά και ξανά. «Τα πρόσωπα του έργου», η πρώτη σελίδα του βιβλίου, να τη διαβάζουμε ξανά και ξανά μέχρι να καταφέρουμε να πούμε σωστά τα ονόματα των ρόλων.
Σεμιόν Σεμιόνοβιτς Μεντβεντένκο
Μπορίς Αλεξέγιεβιτς Τριγκόριν
Νίνα Ζαρέτσναγια
Λέμε τον Τρέπλιεφ, Τρέμπλιεφ.
Διαβάζουμε το έργο παίζοντας όλους τους ρόλους, προσθέτοντας όλα τα λογοκριμένα κομμάτια, που βρίσκονται στις πίσω σελίδες της τελευταίας έκδοσης του Γλάρου από τον Κέδρο. Όταν δεν μπορούμε να βρεθούμε από κοντά κάνουμε συναντήσεις στο πλέον δημοφιλές μέσο.
Ατέλειωτες συζητήσεις πάνω στο έργο, τους ανθρώπους του, τα βασικά του θέματα. Η Τέχνη, ο Ανέλπιδος Έρωτας, ο Θάνατος, η Δουλειά. Οι άνθρωποι, τόσο τραυματισμένοι που δεν αντέχουν να συναισθανθούν τα τραύματα του διπλανού τους. Διαβάζουμε επιστολές του Τσέχωφ από την «Τέχνη της γραφής» και το έργο του Τουργκένιεφ «Άμλετ και Δον Κιχώτης», μια μικρή διάλεξη του συγγραφέα πάνω σε δυο απ’ τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της δυτικής λογοτεχνίας, ως τις δύο κατεξοχήν αντίθετες, στερεοτυπικές μορφές. Ο Άμλετ, ο ενδοσκοπικός, ο άνθρωπος της βλοσυρής, κριτικής ματιάς, που στέκει επιφυλακτικός απέναντι στα μεγάλα ερωτήματα. Ο Δον Κιχώτης, ο άγιος παλιάτσος, ο άνθρωπος της απόλυτης πίστης, που πέφτει με τα μούτρα πάνω σε φανταστικούς ανεμόμυλους για να υπερασπιστεί τα ιδεώδη του. Τρέπλιεφ και Νίνα.
Ακούμε σε κάθε συνάντηση το “Clair de lune” και το «Δεν είμαστε ζουλού» απ’ το δίσκο της Λιλιπούπολης. Το αριστούργημα του Ντεμπισύ μας βάζει στην ατμόσφαιρα του έργου. Ένα ταξίδι γλυκιάς, μελαγχολικής αναπόλησης, με τις αναμνήσεις να λαμπυρίζουν υπό το φως του φεγγαριού, και η Λιλιπούπολη να μας θυμίζει ότι πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια, και παράδοσή μας, εκείνη μιας παράξενης φυλής θεατρίνων. Μπορούμε να συζητάμε το έργο για πάντα. Αλλά όταν μου ζητάνε να φτιάξουμε την παράσταση, δεν έχω ιδέα τι να κάνω. Δεν έχω σκηνογράφο, δεν έχω βοηθό. Δεν έχω το μεγάλο τραπέζι που οι άνθρωποι να μπορούν να τρώνε και να πίνουν. Το μόνο που έχω είναι εμάς τους δέκα, έντεκα μαζί με την Άρτεμη, και δωδέκατο συμπαίκτη το αυστηρό, υγειονομικό πρωτόκολλο διεξαγωγής πρόβας, που επιβάλλει τουλάχιστον ενάμιση μέτρο απόσταση μεταξύ μας, μάσκα καθ’ όλη τη διάρκεια, όχι αγγίγματα, όχι φιλιά. Δεν έχουμε καν θέατρο που θα μπορούσα να φανταστώ μια παράσταση. Έχουμε όμως τον Τσέχωφ.
Απρίλιος 2021
Η διανομή. Υποτίθεται έγινε βάσει ψηφοφορίας αλλά στ’ αλήθεια εγώ είχα την τελική επιλογή, και τώρα που φτάνουμε στο τέλος καταλαβαίνω ότι ήταν να γίνει έτσι. Η πρώτη πρόβα χωρίς μάσκες, με θεατή και φωτογράφο τον παιδικό μου φίλο, τον Στέλιο.
Το εξαιρετικά βοηθητικό μάτι της Άρτεμης, που ως δραματουργός, με εμπειρία ηθοποιού και σκηνοθέτριας, και με την απέραντη αγάπη της για τον Τσέχωφ, μας βοηθάει να καταλάβουμε περισσότερο την ιστορία και να φτιάξουμε ένα σχήμα παράστασης, στο οποίο συντελούν όλα τα υλικά που έχουμε ως τώρα. Ο κύκλος με τις καρέκλες μας. Οι ηθοποιοί που είναι διαρκώς παρόντες επί σκηνής, στο μεταίχμιο μεταξύ ηθοποιού και ρόλου. Η μουσική της Βαλέριας, βασισμένη σε ρώσικα τραγούδια από την παιδική της ηλικία, που παίζουμε και τραγουδάμε όλοι μαζί.
Μάιος 2021
Αναζήτηση χώρου. Ο ξαφνικός θάνατος του πατέρα μου. Θέατρο Χυτήριο, αυλή. Κόβιντ. Ακύρωση παραστάσεων. Σκοτάδι. Απόλυτη αβεβαιότητα.
Ημερολόγιο πρόβας, σχεδίασμα Β’
Δεκέμβριος 2021
Απολογιστική συζήτηση για το μέλλον του Γλάρου. Η ομάδα ζητάει να παίξουμε. Τα οικονομικά δεδομένα είναι απαγορευτικά. Έχουμε καταφέρει να χρησιμοποιήσουμε όλα τα χρήματα της επιχορήγησης χωρίς να έχουμε παίξει. Προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη με το Υπουργείο. Η συνθήκη είναι πρωτόγνωρη για όλους, κανείς δεν μπορεί να μας πει τι πρέπει να κάνουμε. Πρέπει να παίξουμε ή όχι; Το κοινό ταμείο της ομάδας δεν επιτρέπει να καλύψουμε ούτε το ενοίκιο ενός μικρού θεάτρου για μετρημένο αριθμό παραστάσεων. Θέλουμε να παίξουμε; Η ομάδα λέει ναι, και όλοι είμαστε διατεθειμένοι να το παλέψουμε. Η πλειοψηφία τονίζει ότι η προηγούμενη απόπειρα παράστασης περιορίστηκε σκηνικά από τη συνθήκη του κόβιντ, ότι «δεν δοκιμάσαμε πράγματα», ότι πλέον οι παραστάσεις διεξάγονται «όπως πριν». Μου ζητούν να φτιάξουμε μια καινούρια παράσταση. Εγώ πληγωμένος για λίγο, να θεωρώ ότι έχουμε ήδη μια καλή παράσταση, που μένει ως εκκρεμότητα, που οφείλει να παρουσιαστεί σε κόσμο. Αφήνω πίσω τον εγωισμό μου και ακούω την ομάδα.
Μου ζητούν να βρω ένα βοηθό για να οργανώσει το χάος στο κεφάλι μου, για να έχουμε ένα καθαρό μάτι απ’ έξω, κάτι το οποίο δεν μπορώ να είμαι, αφού παίζω ταυτόχρονα ως ηθοποιός και -ας μην κοροϊδευόμαστε- πέρα από άπειρος ως σκηνοθέτης, είμαι εντελώς ανοργάνωτος ως άνθρωπος. Στην προηγούμενη παράσταση ήμασταν ταυτόχρονα θεατές και ηθοποιοί. Τώρα χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο που θα βλέπει την παράσταση από τη θέση του θεατή σε μεγάλο θέατρο. Κάποιον που να εμπιστευόμαστε την αισθητική του, νιώθοντας την ίδια οικειότητα απέναντί του, όπως αυτή που έχουμε κερδίσει μεταξύ μας. Έναν άνθρωπο μεθοδικό που θα μας βοηθήσει να οδηγηθούμε σε κάτι συγκεκριμένο. Η ομάδα ζητάει την Αθηνά.
Η Αθηνά
Η Αθηνά Σακαλή είναι κάτι παραπάνω από φίλη της ομάδας C for Circus. Συμμαθήτρια της Βαλέριας στη σχολή του Εθνικού, έχει κοινές καταβολές με την ομάδα. Γεννήθηκε όπως οι περισσότεροι στην επαρχία, συμμετείχε σε φοιτητικές ομάδες, έχει παίξει στο Αστρίτσι. Έχει υπάρξει συνοδοιπόρος μας ως βοηθός του Παύλου στο Δαχτυλίδι της Μάνας, έχει παίξει μαζί μας στις Μεταμορφώσεις. Της ζήτησα να με βοηθήσει και δέχτηκε αμέσως με μεγάλη χαρά, δηλώνοντας απόλυτη διαθεσιμότητα. Θα αναρωτιέμαι πάντα γιατί δεν της το ζήτησα νωρίτερα.
Αναζητώντας θεατρικούς χώρους, μιλάω με τα παιδιά του «Τζένη Καρέζη», ενός ιστορικού, πολύ όμορφου θεάτρου, που μας έχει φιλοξενήσει ξανά στο «Ως την άκρη του Κόσμου» του Σπύρου και της οικογένειας του Θάνου Μικρούτσικου. Μας καλωσορίζουν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Προγραμματίζουμε παραστάσεις για τον Μάιο.
Μάρτιος – Απρίλιος – Μάιος 2022
ΧΑΟΣ
Τα κοινά προγράμματα δεκατριών συντελεστών, δεκατεσσάρων μαζί με το θέατρο, είναι εντελώς ασύμβατα. Είναι αδύνατον να βρεθούμε όλοι μαζί μέχρι τον Μάιο, και έτσι παλεύουμε να βρισκόμαστε ανά ζευγάρια, είτε σε σπίτια, είτε στον χώρο της Ξένιας Θεμελή, να δουλεύουμε σκηνές και να προσπαθούμε να επανεφεύρουμε έναν σκηνικό κώδικα, εκμεταλλευόμενοι το σημαντικό υπόβαθρο της περσινής παράστασης.
16 Μαΐου 2022 04:32
Φτάνουμε στην πρεμιέρα
Μπορεί να ήμουν εγώ αυτός που έριξε την κλωτσιά για να ξετυλιχθεί αυτό το κουβάρι, να έθεσα ένα ύφος σχετικό με την ανάγνωσή μου πάνω στο έργο, αλλά δεν θα υπήρχε παράσταση χωρίς την ομάδα. Οφείλω προσωπικά ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όσους με υπέφεραν καθημερινά, και κυρίως στην Aθηνά, που επωμίστηκε όλο το βάρος της δεύτερής μας απόπειρας. Έφτιαξε το οργανόγραμμα της δουλειάς και μας οδήγησε με επιλεγμένα θεατρικά εργαλεία στο να φτιάξουμε και να παίξουμε μια παράσταση. Στάθηκε ως κυματοθραύστης απέναντι στις προϋπάρχουσες τριβές της ομάδας, πάντα ευγενής και υπομονετική.
Ανέχτηκε όλη την αβεβαιότητα που έφερα από τη θέση του σκηνοθέτη, αφού το μυαλό μου, όπως λέει και ο γιατρός Ντορν στο έργο «αντλεί τα θέματα από τον χώρο των αφηρημένων ιδεών, χωρίς όμως να έχει ξεκάθαρο στόχο», και η δουλειά μας είναι στ’ αλήθεια πολύ πρακτική, χρειάζονται μεθοδικές και συγκεκριμένες δράσεις για να μπορέσει το αφηρημένο να αποτυπωθεί σκηνικά και να γίνει συγκεκριμένο. Το λέει και ο Τσέχωφ.
Χρήστο και Ξένια, Άρτεμη, Τίνα, Εβίνα, Δήμητρα, Ελεάνα, Ιόλη, Αμαλία, Κατερίνα, Γιάννη, Σοφία, Ανδρέα, Μαρία, Νικολή και Στέλιο, Αποστόλη, Μυρτώ, Γκάι, Χριστίνα, Δημήτρη, Κούτσι, Μαρία Κοτ, Παύλε, Σπύρο, Χρύσα, Ειρήνη, Βαλέρια, Παναγιώτη, Σπύρε, Κίτσο, Νατάσα, Άλκη, Μαρία, Γιώργο, Βαγγέλη σας ευχαριστώ θερμά.
