21 φανταστικά τραγούδια και δεν ξέρω ειλικρινά ποιο να πρωτοδιαλέξω ως αγαπημένο μου. Βλέπεις καθένα έχει τη δική του χάρη κι ομορφιά, τη δική του σπιρτάδα, τον ολόδικό του ρυθμό που σε καλοπιάνει για να σε παρασύρει και να περιφέρεται διαρκώς μέσα στο σπίτι σου, να μπλέκεται στα λόγια σου και στις μουσικές σου.
«Φανταστικά», όχι γιατί έτσι αυτοβούλως τα χαρακτήρισα αλλά γιατί έτσι, ο Κυριάκος Χαρίτος, δημιουργός και εμπνευστής τους βάπτισε. Ωστόσο, θα συμφωνήσω με αυτή την επιλογή. Είναι φανταστικά. Κυριολεκτικά και εννοιολογικά. O Κυριάκος Χαρίτος φαντάζεται ένα μικρό σχολείο που σαν σπιρτόκουτο μικρό έχει γίνει, ώστε να μη μπορεί κανείς μάθημα να κάνει. Έναν τεμπέλη ήλιο να στοχάζεται, ολίγον κοιμήση και τεμπέλη που βαριέται να ξυπνήσει κι έτσι η νύχτα με αιώνας μοιάζει, φαντάζεται σύννεφα φορτωμένα τις λύπες και τους πόνους μας να σκαρφαλώνουν στα ύψη του ουρανού, φαντάζεται λέξεις βυθισμένες στις πέτρες και τους βράχους που λεξωρύχοι φημισμένοι τις ανακαλύπτουν και σ’ ανοιχτή δημοπρασία τις βάζουν. Το σύμπαν του Κυριάκου Χαρίτου δεν έχει αρχή και τέλος.
Και στο νέο του βιβλίο «για φαντάσου» ανοιχτή, σιωπηλή πρόσκληση μάς κάνει να φανταστούμε μαζί του, να φτιάξουμε και να απλώσουμε εμπρός μας τους δικούς μας κόσμους, να πλάσουμε λέξεις, να κάνουμε κύκλους εκεί που γωνίες τώρα υπάρχουν και να υφάνουμε τις δικές μας φανταστικές ιστορίες. Ένα παιχνίδι σαν το πινγκ-πονγκ με μπαλάκι μια έννοια, μια σκέψη, μια λέξη. Αρκεί για να σε απελευθερώσει. Ποίηση για μικρούς; Ποίηση για όλους, θα αντιτείνω. Οι εικόνες της Ντανιέλας Σταματιάδη στολίζουν εικαστικά κάθε σελίδα προσθέτοντας στοιχεία μινιμαλιστικά. Η εικονογράφος καταθέτει το δικό της εικαστικό σχολιασμό σε κάθε ένα από τα 21 φανταστικά τραγούδια με ευαισθησία, λυρισμό και χιούμορ.
«Για φαντάσου εσύ εμένα
τώρα που εκεί ρεμβάζεις,
και να φανταστώ εσένα
όσα γράφω να διαβάζεις.
Γιατί αν δεν φανταστούμε
ο ένας μας πρώτα τον άλλο,
πώς υπάρχουμε, πώς ζούμε
μες στον κόσμο τον μεγάλο;»
Διαβάζοντας το βιβλίο, σε φαντάζoμαι ξαπλωμένο στο πάτωμα κοιτώντας το ταβάνι στοχαζόμενος λεκτικές σκανδαλιές και να χαμογελάς. Μίλησέ μας λίγο για αυτή τη στιγμή ή τις στιγμές δημιουργίας αυτού του βιβλίου. Έχω πέσει μέσα σε αυτή την εικόνα;
Ξέρεις αυτή η στιγμή που περιγράφεις μπορεί να έρθει παντού. Στον δρόμο, στο σουπερμάρκετ, στο ντους, και βέβαια την ώρα που κοιτάει κανείς το ταβάνι και το ταβάνι γίνεται σελίδα. Όταν γράφεις, δεν σταματάς να γράφεις. Δεν σβήνει η μηχανή. Ο δακτυλογράφος του μυαλού σου. Το χειρότερο είναι όταν πας να κοιμηθείς κι αυτός μπλοκάρει την γκαραζόπορτα των βλεφάρων σου απ’ το να κλείσει, ώστε να προλάβει το τελευταίο σημείωμα της ημέρας. Πολλές φορές πρέπει να σηκωθείς και να κάτσεις στο γραφείο για να μπορέσει να το παραδώσει. Είναι φριχτός χαρακτήρας και πολύ απαιτητικός.
Γιατί φανταστικά τραγούδια και όχι ποιήματα;
Ε… εντάξει. Τραγούδια τα θεωρώ. Δεν είναι όλα ποίηση και αν τα ονόμαζα ποιηματάκια, μου κάνει λίγο σχολική γιορτή άλλης εποχής. Επίσης εμένα μου αρέσει η αναδίπλωση του εαυτού μου. Μ’ αρέσει να αφήνομαι λίγο στην άκρη. Να κάνω όσο μπορώ ησυχία (δεν είναι πάντα εύκολο). Τα λόγια μας που βγαίνουν στον δρόμο δεν χρειάζεται πάντα να φοράνε την πιο λαμπρή φορεσιά ούτε να τα συνοδεύει κάποια εντυπωσιακή κουστωδία. Μ’ αρέσει να βγαίνουν λίγο ως αλάνια. Έχω πίστη πως θα αγαπηθούν.
Ποια η στιγμή της δημιουργικής πορείας συγγραφής και έκδοσης ενός βιβλίου που περισσότερο απολαμβάνεις; Τη στιγμή της έμπνευσης, της σύνθεσης και της γραφής ή της παρουσίασης του τελικού αποτελέσματος;
Την ανακούφιση εκείνη που το έργο φεύγει από εσένα. Τη στιγμή που βλέπεις πως ποιοτικά / υλικά είναι αυτό που πρέπει. Και όταν μετά κάποιος σου πει κάτι ωραίο ή ακόμα καλύτερα κάτι αναπάντεχο, πέρα δηλαδή από τα τετριμμένα, γι’ αυτό που έγραψες.
Τι γεύση ελπίζεις να αφήσει στον μικρό ή μεγάλο αναγνώστη το νέο βιβλίο «Για φαντάσου»;
Γαργαλητού. Θέλω να γαργαλήσει το μυαλό του. Να τον κάνει να καταλάβει την παντοδυναμία της δικής του φαντασίας. Να τον κάνει να γράψει άλλα 21 δικά του τραγούδια.
Ξεχωρίζεις ένα φανταστικό τραγούδι περισσότερο και γιατί; Ένα τραγούδι που με μια ευχή αύριο κιόλας θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί και να είναι όπως το φαντάστηκες;
Θα ‘θελα να είμαι το γεροντάκι με τον εγγονό. Που βλέπει τον απόγονό του σιγά σιγά να ανατέλλει στη ζωή σκορπώντας το δικό του φως. Αλλά αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Όμως δεν μπορεί να με εμποδίσει από το να τραγουδάω «για φαντάσου….».
Τι θυμάσαι περισσότερο από τα σχολικά σου χρόνια; Σκεπτόμενη το πρώτο φανταστικό τραγούδι, το «Μικρό σχολείο», δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ για το πώς ήταν σαν παιδί ο Κυριάκος Χαρίτος.
Θυμάμαι πάνω απ’ όλα τις μυρωδιές. Της τάξης. Της κασετίνας. Της γόμας. Θυμάμαι επίσης όλα εκείνα τα μαγικά πράγματα που έρχονταν στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς. Θυμάμαι να είναι μεσημέρι, χειμώνας και να γυρνάς απ’ το σχολείο και το σπίτι να μυρίζει ρεβύθια. Ως μαθητής ήμουν βαθιά βασανισμένος. Ήθελα να είμαι ελεύθερος. Πάντα ελεύθερος. Όταν λοιπόν γυρνούσα σπίτι, έκανα τα μαθήματα της άλλης μέρας (από Πρώτη Δημοτικού παρακαλώ) και μετά καθόμουν να φάω. Ήθελα να είμαι ελεύθερος.
