Η Μαριάννα Καβαλλιεράτου είχε πάντα στο μυαλό της την ιδέα για ένα έργο, το οποίο δεν παραμένει ίδιο αλλά διαρκώς μεταλλάσσεται. Η πανδημία όμως την ώθησε να την υλοποιήσει. Έτσι δημιούργησε την παράσταση “South seas or other storie”/ «Νότιες θάλασσες ή άλλες ιστορίες», μία παράσταση για την αίσθηση της αέναης κίνησης που επιβάλλει η ζωή σήμερα.
Πέντε χορευτές αναζητούν τις εντάσεις της συνεχούς [μετα]κίνησης από το θεωρώ στο αναθεωρώ, από το πλάθω στο αναπλάθω, από το ταράσσω στο αναταράσσω, από το δομώ στο αναδομώ, από το καλύπτω στο ανακαλύπτω και ανασυνθέτουν το υλικό του έργου με αποτέλεσμα αυτό να μην επαναλαμβάνεται ποτέ. Με αφορμή τη δημιουργία της αυτή, που παρουσιάζεται από τις 26 έως τις 29 Μαΐου στη σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου, η χορογράφος μιλά στο ελc για την ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, για τον ρόλο της τέχνης στην εποχή της αβεβαιότητας αλλά και για την επικείμενη συμμετοχή της στο 28ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
Ποια ήταν η αφορμή για να γεννηθεί η νέα σας δουλειά;
Είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, την ιδέα ενός έργου, το οποίο να μεταμορφώνεται και να μεταλλάσσεται. Ένα έργο που να μην είναι ποτέ το ίδιο. Ένα έργο μέσα στο οποίο να μπορούν οι χορευτές να αναπλάθονται και να το αναπλάθουν διαρκώς, σχετιζόμενοι με τους συν-χορευτές τους, τον χώρο και τον χρόνο. Να δημιουργούν καταστάσεις ανατροπών και πολλαπλών δυνατοτήτων, με αλλαγές, χωρίς τυχαιότητα, τις οποίες να ορίζουν, αλλά και να τους καθορίζουν. Η παγκόσμια κατάσταση κρίσης, στην οποία μας έφερε η πανδημία, ήρθε σαν επιβεβαίωση της ιδέας, χωρίς αυτή να είναι η πηγή έμπνευσης του έργου. Αναζητάμε τη λειτουργία της επιτυχημένης αλλαγής, κι όχι την αλλαγή για την αλλαγή.
Πόσο αναγκαίο είναι σήμερα να επαναδιαπραγματευόμαστε, ν’ αναπροσαρμοζόμαστε, ν’ αναθεωρούμε, ν’ ανακαλύπτουμε;
Η ελληνική μας καθημερινότητα είναι ένας αυτοσχεδιασμός, τυχαίος βέβαια γιατί πολλές φορές από αλλού ξεκινάμε, και αλλού βρισκόμαστε… Περάσαμε (κι ακόμα περνάμε) μια περίοδο έντονων και απότομων αλλαγών. Βομβαρδιζόμαστε διαρκώς με γεγονότα δυσάρεστα, το ένα μετά το άλλο. Προσπαθούμε να βρούμε και πάλι μια «κανονικότητα», η οποία έχει χάσει εντελώς την «κανονική» της έννοια. Άρα είναι θέμα επιβίωσης και ομαλής συμβίωσης η επαναδιαπραγμάτευση σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Τα θεωρούμε όλα δεδομένα, γνώριμα. Αλλά πόσο σημαντικό είναι εν τέλει, να ψάχνουμε, να ανακαλύπτουμε και να μην σταματάμε να ψάχνουμε και να ξανά ανακαλύπτουμε;
Στην εποχή της αβεβαιότητας ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης;
Ο ρόλος της τέχνης δεν είναι να δίνει λύσεις σε προβλήματα, ούτε να εξηγεί γεγονότα και καταστάσεις. Η τέχνη και ο κάθε καλλιτέχνης, προτείνουν και προβάλλουν τον προσωπικό τους κόσμο, και εκφράζουν μέσα από πολύπλοκες και φαντασιακές οδούς, την απόρροια των όσων συμβαίνουν στην παράλληλη πραγματικότητα. Η τέχνη μπορεί να ανυψώνει, να κατευνάζει, να γιατρεύει, αλλά και να καταδικάζει, να ανατρέπει και να αφυπνίζει.
Τι ελπίζετε ν’ αποκομίσει ο θεατής από τη νέα σας παράσταση “South seas or other storie”/ «Νότιες θάλασσες ή άλλες ιστορίες»;
Δεν προσδοκώ και δεν απαιτώ από τον θεατή. Θέλω, εγώ να καταφέρω να τον παρασύρω στον κόσμο που δημιουργώ. Το έργο δεν αφηγείται ιστορία. Προτείνει την ησυχία, μια αφυπνιστική και ενεργή ησυχία.
Φέτος θα συμμετάσχετε στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με την παράσταση “Ever After”. Μιλήστε μας για τη συμμετοχή σας.
Το Ever After, είναι το προηγούμενο μου έργο, ξεκινήσαμε να το δουλεύουμε αρχές 2020. Γεννήθηκε με τεράστιο κόπο από εμένα και τους συνεργάτες μου, μέσα σε δύο απανωτά lockdown. Παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ ARC for Dance τον Μάιο του 2021, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά διαδικτυακά, και φέτος είναι η πρώτη φορά που θα το δούμε ζωντανά, στην Καλαμάτα. Διαπραγματεύεται έναν κόσμο, σκοτεινό, σκληρό και έντονο, μέσα από τον τρόπο που έχει επηρεάσει το ζήτημα το θανάτου, την ιστορία του χορού.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Το μέλλον είναι τόσο αβέβαιο, γεμάτο ανατροπές και εκπλήξεις ευχάριστες και δυσάρεστες, έχει περάσει η εποχή των μεγαλεπήβολων σχεδίων, μιας και όλα είναι ρευστά. Προσπαθώ να συμβαδίσω με αυτήν τη λογική και να ρέω ομαλά μέσα στα ‘ρεύματα’, άλλοτε στον αφρό κι άλλοτε υπόγεια, με στοχευμένες επιλογές, χωρίς να παρασύρομαι σε επικίνδυνα ύδατα, όπου πλέουν ανεπιθύμητα όντα…
