Ύστερα από δύο χρόνια απουσίας, η Μαρία Παπαγεωργίου επιστρέφει στη χειμερινή μουσική της πατρίδα, τον Σταυρό του Νότου και από τη Δευτέρα 14 Μαρτίου μας προσκαλεί σε τέσσερις μοναδικές παραστάσεις, γεμάτες από τη συγκίνηση της επιστροφής – και της τέχνης της. Με αφορμή τις εμφανίσεις αυτές και την κυκλοφορία του νέου της τραγουδιού με τίτλο «Κάποτε ήσουν» η Μαρία Παπαγεωργίου μιλά στο ελculture για τις συναυλίες, την ενασχόληση με την Τέχνη και το μέλλον στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης:
Μπορώ πια να πω με ασφάλεια ότι είμαι περισσότερο τραγουδίστρια των συναυλιών παρά του στούντιο. Αν και δεν έχει τόση σημασία τι νιώθουμε εμείς αλλά που ταιριάζεις περισσότερο με τον κόσμο χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δουλεύουμε και γινόμαστε μόνο αυτό που θέλει το κοινό. Εννοώ όμως ότι όταν είσαι πολυπράγμων στη μουσική –να είσαι παραγωγός στο στούντιο, να κάνεις live, να παίζεις όργανο, να γράφεις τα δικά σου τραγούδια, να διδάσκεις, να παίζεις σε παιδικές παραστάσεις –βλέπεις σε ποιο κομμάτι σου ταιριάζεις καλύτερα με τους ανθρώπους, βλέπεις που γίνεται η πιο έντονη τριβή. Νιώθω ότι για μένα η πιο έντονη τριβή γίνεται στις συναυλίες, και κάπως έτσι έχει γίνει μέχρι τώρα από στόμα σε στόμα.
Αφού πλέον η μουσική βρίσκεται σε άυλη μορφή στο ίντερνετ το να δώσεις λεφτά για να πάρεις κάτι υλικό συμβαίνει μόνο όταν πρόκειται για κάτι συλλεκτικό, για κάτι που ξέρεις και νιώθεις μοναδικό. Παίρνοντας αυτό υπόψη αποφάσισα ότι δεν θα βγάλω ξανά CD, παρά μόνο κασέτες ή βινύλιο. Ό,τι κυκλοφορώ θα γίνεται με πολύ φροντίδα. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι που ακούνε τη μουσική μου είναι καλοί καταναλωτές με την έννοια ότι στηρίζουν οικονομικά οτιδήποτε καινούργιο κυκλοφορεί, κι αυτός είναι ο μόνος τρόπος πια για να τροφοδοτήσω κι εγώ την τέχνη μου.
Μου πάνε τα covers, τα νιώθω σαν δικά μου τραγούδια καθώς είναι μια άλλη ανάγνωση σε τραγούδια που αγαπώ. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να το αναλύσω άλλο.
Στον Σταυρό του Νότου ξεκίνησα το 2013, μετά έπαιζα στο Gazarte, και τώρα επιστρέφοντας στον Σταυρό του Νότου νιώθω σαν να πηγαίνω στην επόμενη τάξη του σχολείου, σαν να μεγαλώνω αλλά το λέω με τη γλυκιά έννοια. Επιστρέφοντας βρίσκεις ξανά όσους αγαπάς. Θέλω να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό, ειδικά τώρα σε εποχές δύσκολες που ο άλλος αποφασίζει να έρθει να δει ένα live, αλλά δεν μπορώ να ζω με αυτή την αγωνία ενώ συμβαίνουν όλα αυτά δηλαδή πανδημία, ακρίβεια, πόλεμος. Δεν ξέρουμε πια αν αύριο θα μπορούμε, στην κυριολεξία, να παίξουμε. Προτιμώ να μην ξεψειρίσω πια τη λεπτομέρεια, αλλά όταν φτάσουμε όλοι εκεί, πάνω στη σκηνή δηλαδή, αυτό που θα δώσουμε στον κόσμο να είναι γεμάτο προσφορά και αγάπη. Θέλω να είμαι παρούσα σε αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή, και όχι σε αυτό που οραματίστηκα χτες.
Έχουμε μεγαλώσει με ένα τρομερό «φαίνεσθαι» και η Τέχνη έχει να παίξει έναν τεράστιο, σπουδαίο ρόλο για το πώς θα επαναγιατρευτούμε. Δεν μπορούμε πια να υπηρετούμε αυτό που έκανε η Χαρούλα Αλεξίου το 1990 πολύ απλά γιατί πλέον είναι άλλες οι ανάγκες και ο κόσμος είναι διαφορετικός˙ αυτό ισχύει και για το επαναστατικό τραγούδι, δεν μπορεί πια να γίνεται όπως το έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης.
Οι άνθρωποι εξακολουθούν να βιώνουν την απώλεια, τη λύπη, τον έρωτα, τη χαρά αλλά το θέμα είναι ο τρόπος. Έχουμε αλλάξει. Δεν χορεύουμε πια, δεν τραγουδάμε το ίδιο. Έχουμε γίνει πιο εσωστρεφείς. Έχει συμβεί στα εργαστήρια που κάνω να τραγουδήσω στον σβέρκο ενός ανθρώπου για να νιώσει τη δόνηση κι έτσι να μπορέσει να βγάλει αυτή την κραυγή που δεν έχει βγάλει εδώ και 30 χρόνια.
Έχουμε μπερδέψει την έκφρασή μας με την έκθεσή μας. Έχουμε μια συστολή γιατί νιώθουμε συνέχεια ότι κάποιος θα μας κρίνει. Έχουμε γίνει πια μόνο παρατηρητές, θεατές και ακροατές. Το θέμα δεν είναι να υπάρχει μόνο κοινό από τη μια και κάποιος πάνω στη σκηνή από την άλλη. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ να βρούμε τον τρόπο να δημιουργούμε, ξανά, ομάδες. Δεν αρκεί π.χ. να πας σε ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής όπως δεν αρκεί να περάσεις τα σήματα για να πάρεις δίπλωμα οδήγησης. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να οδηγήσεις αυτοκίνητο.
Υπάρχει μια παρανόηση σχετικά με την ενασχόληση με την Τέχνη. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του από το πρωί μέχρι το βράδυ ασχολούμαι με την Τέχνη και του μ’ αρέσει να τραγουδάω. Εννοώ ότι για να είσαι επαγγελματίας τεχνίτης, γιατί αυτό είσαι στην πράξη, πρέπει να έχεις μεγάλη αφοσίωση και να την εξασκείς κάθε μέρα. Ναι, αν ασχοληθείς με την τεχνική στο τέλος θα τραγουδήσεις καλά αλλά αυτό δεν σε κάνει τραγουδιστή. Ας μην μπερδεύουμε την ικανότητα με μια ολόκληρη δουλειά και την καθημερινότητά της που απαιτεί μεγάλη αφοσίωση.
Το είδος μας αλλάζει, ο Homo Sapiens αλλάζει. Μπαίνουμε στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και όλα, από τα ιατρικά μέχρι τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα, θα αλλάξουν, κάποια μάλιστα θα εκλείψουν. Το επάγγελμα του τραγουδιστή θα μετατραπεί σταδιακά σε κάτι άλλο, δεν θα είναι αυτό που ξέρουμε ως σήμερα. Ο συνδυασμός βιοτεχνολογίας και τεχνητής νοημοσύνης φέρνει τεράστιες αλλαγές: θα μπαίνεις εσύ στο spotify και θα «διαβάζει» τους νευρώνες σου. Θα λες εσύ «mood: χωρισμένος» και η τεχνητή νοημοσύνη θα σου γράφει τραγούδι γι’ αυτό. Ο υπολογιστής θα το κάνει πολύ καλύτερα από τη Μαρία δεδομένου ότι η μουσική είναι μαθηματικά. Ας δώσουμε μια υπόσχεση: να συναντηθούμε εδώ σε δέκα χρόνια και να δούμε τι δουλειά θα κάνω, τι δουλειά θα κάνεις, τι θα σημαίνει εργασία και πώς θα ορίζεται.
