Τουλάχιστον από τα τέλη της δεκαετίας του πενήντα και το περίφημο Εν Ψυχρώ του Τρούμαν Καπότε, τα αληθινά περιστατικά εγκλημάτων ασκούσαν μία έλξη σε συγγραφείς, και όχι μόνο συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων. Ο Καπότε είχε αφήσει εποχή ουσιαστικά εγκαινιάζοντας το υβριδικό υποείδος της «νέας δημοσιογραφίας», όπου συνδύαζε τη δημοσιογραφική έρευνα γύρω από ένα γεγονός με τη λογοτεχνική εικασία την οποία και εμπλούτιζε με την ευρηματική του φαντασία, έτσι ώστε να καλύψει τα κενά που τα ίδια τα συμβάντα άφηναν. Να αναπαραστήσει σφαιρικά την αλληλουχία γεγονότων και να ρίξει φως σε ότι είχε μείνει ανείπωτο ώστε να οδηγηθεί σε ευρύτερα συμπεράσματα όχι μόνο γύρω από τις δομές της αμερικάνικης κοινωνίας αλλά και από την ίδια την ανθρώπινη φύση. Εκεί έχει τις ρίζες του και το true crime.
Ο Βαγγέλης Γιαννίσης είχε την έξυπνη ιδέα στο βιβλίο «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173» να πάει ένα βήμα πιο μπροστά τη λογοτεχνία του true crime στην Ελλάδα (η οποία βρίσκεται ακόμα σε εμβρυακό στάδιο) πηγαίνοντας κατευθείαν στην πηγή: στο τμήμα ανθρωποκτονιών της ΓΑΔΑ, όπου και ζυμώθηκε με τους πλέον ειδικούς ερευνητές στη χώρα μας γύρω από τον πιο απαιτητικό και βαρύ από πλευράς ευθυνών τομέα της ελληνικής αστυνομίας. Εκεί, παρατήρησε τις διαδικασίες εστιάζοντας στις λεπτομέρειες, άκουσε τις ιστορίες των αξιωματικών και υπαξιωματικών που απαρτίζουν τον εν λόγω τομέα και οι οποίοι του εμπιστεύτηκαν όχι μόνο ορισμένες χαρακτηριστικές υποθέσεις αλλά και στοιχεία από το προσωπικό τους υπόβαθρο.
Το ισχυρότερο ατού του βιβλίου είναι οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του και οι αληθινές τους ιστορίες. Ο Βαγγέλης Γιαννίσης πολύ έξυπνα αφήνει τα ίδια τα γεγονότα και τους αστυνομικούς των ανθρωποκτονιών να κυριαρχήσουν στις πέντε αφηγήσεις που συναποτελούν το βιβλίο, με τον συγγραφέα να τους πλαισιώνει με λιτό αλλά μεστό ύφος. Έτσι, επιτρέπει στα εν λόγω περιστατικά να αναπνεύσουν με τρόπο οργανικό και δίνει τη δυνατότητα στον αναγνώστη να χαθεί σε ένα απολύτως ρεαλιστικό περιβάλλον, να αισθανθεί τον καθημερινό πόνο γύρω από περιθωριοποιημένα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, ζωντανεύοντας τον διαρκή μόχθο γύρω από την αιώνια διελκυστίνδα μεταξύ της ροπής της ανθρώπινης φύσης προς το έγκλημα και τον αντίρροπο μηχανισμό της κάθε συγκροτημένης κοινωνίας προς τη δικαιοσύνη.
Οι ίδιες οι ιστορίες δεν χαρακτηρίζονται από συγκλονιστικές και επίπλαστες ανατροπές, οι υποθέσεις δεν επιλύονται από την επιφοίτηση ενός Πουαρό αλλά από σκληρή δουλειά και την πίστη πάνω σε μια μελετημένη διαδικασία. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου και το βασικό πλεονέκτημα του βιβλίου: η δέσμευσή του στις λεπτομέρειες της πραγματικής διαδικασίας και στους πραγματικούς ανθρώπους που κάνουν αυτή τη – σωματικά και ψυχικά εξαντλητική – δουλειά και η αντίστασή του στον πειρασμό του εύκολου εντυπωσιασμού.
Ένας τοξικοεξαρτημένος βρίσκεται σταυρωμένος σε ένα δάσος.
Ένας εισοδηματίας δολοφονείται βίαια στο διαμέρισμά του.
Άγνωστοι πυροβολούν έναν Ολλανδό σε μια γειτονιά της Αθήνας.
Ένα κοριτσάκι εξαφανίζεται από το σπίτι του.
Μια φωτιά σε ένα δώμα αποκαλύπτει ένα πτώμα δεμένο στο κρεβάτι.
Πέντε εγκλήματα και πέντε αξιωματικοί της αστυνομίας με έναν και μοναδικό στόχο: Να τα εξιχνιάσουν.
