Κωνσταντίνος Μπιμπής: «Η ψηφιοποίηση του έρωτα έχει αλλάξει διαδρομές, δεν έχει αλλάξει το σημείο άφιξης που είναι τελικά η σύνδεση»

Από τη σκηνοθεσία μέχρι τη διδασκαλία και από την παραγωγή μέχρι και τον ενεργό ρόλο του ως Αντιπρόεδρος του ΣΕΗ, ο Κωνσταντίνος Μπιμπής κάνει συχνούς απολογισμούς μακριά από εφησυχασμούς και τοποθετεί το «μαζί» στο πιο ψηλό σκαλί μέσα του

Φωτογραφίες: © Patroklos Skafidas

Μετρά 12 χρόνια στο θέατρο και από πολύ νωρίς για εκείνον είχε μεγάλη σημασία να κυκλώσει αυτή την αγάπη του από παντού, να γνωρίσει κάθε πτυχή σε βάθος. Από τη σκηνοθεσία μέχρι τη διδασκαλία και από την παραγωγή μέχρι και τον ενεργό ρόλο του ως Αντιπρόεδρος του ΣΕΗ, ο Κωνσταντίνος Μπιμπής κάνει συχνούς απολογισμούς μακριά από εφησυχασμούς και τοποθετεί το «μαζί» στο πιο ψηλό σκαλί μέσα του.

Με τις «Πεταλούδες στο στομάχι» μας καλεί στο σκηνοθετικό σύμπαν του Κωνσταντίνου Ρήγου φορώντας μαύρα για να παρευρεθούμε στην κηδεία του, να χαθούμε στο feeling ενός μανιακού κυνηγιού, μιας γενιάς κατακερματισμένης ανάμεσα στον έρωτα και την απώλειά του στο τώρα, ενώ αποκωδικοποιώντας την εποχή του ψηφιοποιημένου έρωτα υποστηρίζει ότι:

«Δεν μπορείς να αγνοήσεις ένα ολόκληρο κύμα γιατί μετά κλείνεσαι σε μια εποχή που έχει τελειώσει και εγώ ελπίζω ότι δεν θα το κάνω αυτό ακόμα και όταν γεράσω».

 

Μίλησέ μας για το έργο που θα παρουσιάσετε από τις 10 Φεβρουαρίου στο θέατρο του Νέου Κόσμου.

Είναι ένα καινούργιο έργο δια χειρός Έρις Κύργια, την οποία εκτιμώ βαθιά και η οποία παρέδωσε ένα έργο γραμμένο από έναν παρατηρητή της σύγχρονης εποχής που έχει γραφτεί και αποδοθεί από την ίδια σε μία ασφαλή απόσταση από τα πράγματα που συμβαίνουν. Από τη στιγμή που παραδόθηκε σε μας πήρε τον δικό του δρόμο, φαντάζομαι έναν δρόμο που ούτε και η ίδια φανταζόταν. Είναι ένα έργο που τελικά ούτε λίγο ούτε πολύ μιλάει για τον σύγχρονο έρωτα, για την εξάρτηση του έρωτα, για τη μανία του έρωτα, την ψύχωση του έρωτα, όπως αυτή εκφράζεται το 2023.

Το έργο είναι γεμάτο από βίντεο, από κινητά, από references του παρόντος ή και του μέλλοντος, γιατί είναι και η αισθητική του Κωνσταντίνου Ρήγου, που εμένα μου θυμίζει πάντα κάτι από μέλλον. Χωρίς να τοποθετούμαστε σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο βρισκόμαστε σε ένα περίεργο twisted club που θα μπορούσε να είναι κάπου στον κόσμο σήμερα. Ο Γρηγόρης Ελευθερίου έχει γράψει φανταστική μουσική, είναι σαν το έβδομο πρόσωπο πάνω στη σκηνή, συνεχώς παρούσα, τραγουδάμε, χορεύουμε… Σαν στη μέση ενός κλαμπ κάποιοι άνθρωποι να αρπάζουν τα μικρόφωνα και να κάνουν διάφορες τρέλες.

Ποιος είναι ο χαρακτήρας σου;

Ο χαρακτήρας μου ακόμα με απασχολεί να σου πω την αλήθεια, περί τίνος ανθρώπου πρόκειται. Eίναι ένας pansexual άνδρας ο οποίος είναι… με βλέπεις και δυσκολεύομαι γιατί πάω να του προσδώσω χαρακτηριστικά τα οποία ίσως είναι και αρνητικά φορτισμένα και αυτό το αποφεύγω με τους χαρακτήρες μου, γιατί αν δεν τους αγαπήσω δεν μπορώ να τους αποδώσω. Νομίζω όμως ότι είναι ένα κάθαρμα, γιατί είναι κακοποιητικός, πολύ χειριστικός. Όλο αυτό προκύπτει από βαθιά πληγή, υπερευαισθησία, ούτως ή άλλως με την αυτοκτονία του ξεκινά το έργο και μετά επιστρέφουμε με flashback σε διάφορες σχέσεις της ζωής του. Είναι πολύ ενδιαφέρον για μένα να προσπαθήσω να προσεγγίσω έναν τέτοιο χαρακτήρα, γιατί θέλω να πιστεύω ότι δεν έχει καμία σχέση με τον πραγματικό μου χαρακτήρα όσον αφορά στα κακοποιητικά και τα χειριστικά στοιχεία. Σίγουρα όμως έχει και κάποια φωτεινά στοιχεία με τα οποία μπόρεσα να έρθω σε επαφή, όπως ο σαρκασμός του, το χιούμορ του, η χαρά που παίρνει από πολλές στιγμές, η τρέλα του.

Αν και βρισκόμαστε στο σήμερα στις «Πεταλούδες στο στομάχι» θα μας συστήσετε μία νέα γενιά που δεν έχουμε δει μέχρι στιγμής, την Gen L. Ποια ακριβώς είναι αυτή η γενιά;

Η ιδέα της Έρις ήταν να βάλει στο κείμενο ένα νέο ναρκωτικό, το οποίο δεν υπάρχει φυσικά. Λέγεται L και όπως εξηγούμε στην παράσταση οι παρενέργειες αυτoύ του ναρκωτικού προσομοιάζουν τις παρενέργειες της ερωτικής ιστορίας. Το L βγαίνει από τις λέξεις ”love” ή ”loss”, δηλαδή από την αγάπη ή την απώλεια, οπότε περιγράφει μία γενιά κατακερματισμένη ανάμεσα στον έρωτα και την απώλειά του, το οποίο είναι πιο ευρύ, δεν μιλάμε για πραγματική γενιά, μιλάμε στην ουσία για τον άνθρωπο που ερωτεύεται.

Η παράσταση έχει μία αίσθηση ενός μανιακού κυνηγιού, είναι λίγο ένα μεταμοντέρνο safari αυτό που κάνουμε, δεν είναι έρωτας ρομαντικός, δεν συνδέεται με τίποτα από τον ρομαντισμό του 16ου αιώνα ή του ελισαβετιανού θεάτρου ή ακόμα και με πιο σύγχρονες ρομαντικές ιστορίες. Έχει αυτή τη βία, αυτό το κυνήγι…

Αναρωτιέμαι πόσο μακριά είναι αυτό που περιγράφεις από αυτό που ζούμε.

Νομίζω δεν είναι πολύ μακριά από αυτό που υπάρχει στην πραγματικότητα, γιατί περνάμε από όλες αυτές τις φάσεις, από την τοξικότητα, από τα ναρκωτικά, τις καταχρήσεις από την ανάγκη των ανθρώπων να ξεδώσουν και να διασκορπιστούν. Όλα αυτά όμως στην παράσταση γίνονται χωρίς να κουνάει το δάχτυλο ούτε μία στιγμή, απλώς το παρατηρούμε και εμείς οι ίδιοι, το έχουμε ζήσει άλλωστε στις ζωές μας, οπότε δεν στεκόμαστε απέναντι σε αυτό, πηγαίνουμε μαζί με αυτό.

Μιλώντας για έρωτα και απώλεια, θεωρείς ότι είναι δύο στοιχεία που συνδέονται στην πραγματικότητα;

Εγώ πάντα πίστευα και προς το παρόν δεν έχει αλλάξει η άποψή μου από το πώς έχουν έρθει τα πράγματα στη ζωή μου, ότι ο έρωτας και ο θάνατος είναι κάπως εξαρχής συνδεδεμένα με τη λειτουργία του ανθρώπινου είδους και η απώλεια του έρωτα είναι ό,τι κοντινότερο στον θάνατο. Για το πρόσωπο που ξαφνικά δεν είναι στη ζωή σου και για σένα τον ίδιο γιατί όταν είσαι ερωτευμένος και είσαι με έναν άνθρωπο και περνάει ο καιρός, αν είσαι πραγματικά ερωτευμένος, έχεις υπαναχωρήσει αρκετά πράγματα και έχεις αφήσει και τον άλλον να εξαπλωθεί μέσα σε πολλά κομμάτια του εαυτού σου και όταν αυτό σταματάει, σπάει, είναι σαν να σου αφαιρούν με πολλή βία ζωτικά σου όργανα.

Σε αυτή την πάλη αναλογικής – ψηφιακής εποχής, εσύ που θα έλεγες ότι βρίσκεσαι; Πώς στέκεσαι απέναντι στους κώδικες που αλλάζουν;

Εγώ το αντιλαμβάνομαι πιο αναλογικά γιατί έτσι συνήθισα. Οι κώδικες πάντα θα αλλάζουν, είναι στοιχεία της εκάστοτε εποχής, αλλά η ουσία δεν αλλάζει και η ψηφιοποίηση του έρωτα, έχει αλλάξει διαδρομές, δεν έχει αλλάξει το σημείο άφιξης που είναι τελικά η σύνδεση, η επαφή, το ένα σώμα να μπει μέσα στο άλλο, μία ψυχή να συνδεθεί με μία άλλη, αυτό είναι το σημείο άφιξης. Νομίζω ότι οι κώδικες αφορούν στις διαδρομές. Τώρα μπορεί να είναι τα application, το instagram και πριν από χρόνια μπορεί να ήταν τα γράμματα, αλλά όλα κατέληξαν στο ίδιο σημείο και όλα είχαν τις ίδιες οδυνηρές συνέπειες (γέλια)…

Δεν μπορείς όμως να αγνοήσεις ένα ολόκληρο κύμα, γιατί άμα το αγνοήσεις μετά κλείνεσαι σε μια εποχή που έχει τελειώσει και δεν βλέπεις τι γίνεται τριγύρω, πώς προχωράει το πράγμα και εγώ ελπίζω ότι δεν θα το κάνω αυτό ακόμα και όταν γεράσω.

Επιστρέφοντας στην παράσταση όλο αυτό το εγχείρημα είναι σύλληψη του Κωνσταντίνου Ρήγου με τον οποίο έχετε ξανασυνεργαστεί, στα «Φτηνά Τσιγάρα» και στους «Ιππείς» νωρίτερα. Η αλήθεια είναι ότι ο Ρήγος δημιουργεί ένα δικό του σύμπαν, αρκετά ξεχωριστό. Τι είναι αυτό που τραβάει εσένα σε αυτό;

Ναι ο Κωνσταντίνος το κάνει αυτό, γι’ αυτό και από τότε που συνεργαστήκαμε στους «Ιππείς» μέσα σε δύο χρόνια σχεδόν είναι η τρίτη μας συνεργασία, γιατί πέρα από το ότι συνεργαζόμαστε άψογα σε κάθε επίπεδο, για μένα είναι πολύ σημαντικό και αυτό που λες, γιατί μόνο έτσι με ενδιαφέρει το θέατρο, όταν δημιουργείται ένας κόσμος άλλος από αυτόν που ξυπνάμε και περιφερόμαστε και στον οποίο αφοσιώνομαι στις πρόβες για όσο καιρό κρατάνε και μετά στις παραστάσεις απλώς το απολαμβάνω όλο και περισσότερο, βουτάω μέσα σε αυτόν τον κόσμο.

Πώς ελπίζεις να φύγει ο θεατής παρακολουθώντας την παράσταση;

Ελπίζω ότι ο θεατής θα φύγει προβληματισμένος για το τι συμβαίνει. Θεωρώ ότι είναι μια παράσταση που στον κάθε θεατή αναλόγως τα ερεθίσματα και τα βιώματά του θα προκαλέσει κάτι διαφορετικό, είναι μια παράσταση που τα τεντώνει αυτά τα πράγματα, με αποτέλεσμα άλλοι να ταραχθούν, άλλοι να γελάσουν, άλλοι να συγκινηθούν, άλλοι απλώς να διασκεδάσουν και να περάσουν ωραία βλέποντας μία παράσταση με τραγούδια, χορό κ.λπ. Πραγματικά ανυπομονώ και εγώ να δω πώς θα λειτουργήσει με τον κόσμο.

Με πάνω από 10 χρόνια στο θέατρο, πέρα από την υποκριτική, έχεις επιλέξει και άλλους ρόλους μέσα σε αυτό, από τη σκηνοθεσία, τη συγγραφή, τη διδασκαλία, μέχρι και την παραγωγή για ένα διάστημα, αλλά και τον ενεργό ρόλο σου ως Αντιπρόεδρος του ΣΕΗ. Αυτό σε έχει βοηθήσει να φέρεις τον εαυτό σου διαφορετικά σε αυτή τη δουλειά; Να έχεις μια πιο σφαιρική εικόνα για το τι συμβαίνει;

Η αλήθεια είναι ότι με κοροϊδεύουν οι φίλοι μου ότι δεν μπορώ να ησυχάσω, δεν μπορώ να βάλω κώλο κάτω και είναι αλήθεια, γιατί το θέατρο είναι ο έρωτάς μου ο αγιάτρευτος και είχε μεγάλη σημασία από πολύ νωρίς για μένα να το κυκλώσω από όλες τις πλευρές, να το ξέρω καλά από παντού και νομίζω αυτός είναι και ο βασικός λόγος που πήρα και την απόφαση να έχω ένα δικό μου θέατρο για 4 χρόνια, το οποίο βέβαια αποδείχτηκε καταστροφικό για τα οικονομικά μου. Μου αρέσει όμως να γνωρίζω όσο μπορώ σε βάθος το πράγμα από παντού και μέχρι στιγμής αυτό με έχει βοηθήσει πολύ και στη βασική μου ιδιότητα της υποκριτικής επί σκηνής. Σιγά σιγά θεωρώ ότι θα έρθει και η στιγμή για μία ακόμη σκηνοθεσία μου, γιατί η σκηνοθεσία είναι και ένας τόπος στον οποίο με ενδιαφέρει πολύ να επιστρέφω για να καταλαβαίνω πραγματικά για τι θέλω να μιλήσω. Στη σκηνοθεσία μού γίνεται πολύ πιο καθαρό αυτό.

Απολογισμούς κάνεις;

Ναι κάθε 2,5 – 3 χρόνια μου σκάει συνήθως αυτός ο απολογισμός, ο οποίος είναι συνολικός, δεν είναι μόνο για τη δουλειά. Κάνω απολογισμό σε όλο το σύστημα και είναι πολύ βοηθητικό, γιατί συμβαίνει κάπως οργανικά και αποδεικνύεται κάθε φορά ότι κάτι θέλει να μου πει το σύστημα όλο, το σωματικό και το ψυχικό. Όσο μεγαλώνω είμαι σε καλύτερη θέση να το ακούσω, να το αφουγκραστώ αυτό που μου λέει και πλέον αισθάνομαι και την ασφάλεια στα επαγγελματικά μου σχέδια να χαράσσω γραμμές τελείως αλλόκοτες και χωρίς να το σκέφτομαι, όπως όταν αποφάσισα να πάρω το θέατρο στα 26 μου χρόνια και στα 30 μου με τον κορωνοϊό να το αφήσω. Κοιτώντας προς τα πίσω χωρίς αυτό το πίσω να είναι και κάτι φοβερό -οκ είναι 12 χρόνια- παρατηρώ αυτούς τους κύκλους, οι οποίοι κάθε φορά όμως με προχωράνε λιγάκι και αυτό με ικανοποιεί πολύ.

Καμιά φορά ξέρεις με όλα αυτά που μας συμβαίνουν και σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο σε αυτή τη χώρα θέλει δύναμη και κουράγιο να κάνεις ένα βήμα πίσω και να πεις: κάτσε βρε παιδί μου περίμενε, τι χρειάζεσαι εσύ τώρα, ποια είναι η ανάγκη σου, τι χρειάζεται να κάνεις, τι χρειάζεται να κάνεις με τον εαυτό σου, τι χρειάζεται να κάνεις για όλους τους υπόλοιπους. Νομίζω αυτά τα δύο ερωτήματα με φέρνουν αντιμέτωπο με τους απολογισμούς.

Και στη δική σου ιεραρχία σε αυτόν τον απολογισμό τι είναι πιο ψηλά; Οι συνεργασίες, οι ιστορίες που σε έφεραν μπροστά στο κοινό, η εξέλιξη;

Σίγουρα οι άνθρωποι. Δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο για μένα σε αυτή τη δουλειά από τους ανθρώπους. Δεν έχει καμία σχέση με το «εγώ» αυτή η δουλειά, έχει πάντα σχέση με το μαζί, είτε το μαζί αφορά τις συνεργασίες είτε αφορά το κοινό. Οπότε τους ανθρώπους κρατάω κατά βάση και σε δεύτερο επίπεδο αν τελικά κάποια πράγματα είχα ανάγκη να τα πω και αν έχω ακόμα ανάγκη να τα πω και κάποια πράγματα αν έχω ανάγκη να τα κάνω, αν είχα… αν έχω τώρα. Δηλαδή πάντα γυρνάει το πράγμα γύρω από μία έγνοια μου σε σχέση με το να ακούσω πραγματικά την καλλιτεχνική μου ανάγκη και να μην την καπελώσω με οποιουδήποτε είδους φιλοδοξία, οποιουδήποτε είδους πανικό για την επιβίωσή μου. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είμαι ένας άνθρωπος που έχει μάθει να ζει και με λίγα, δεν έχω πρόβλημα. Το κόστος θα είναι πολύ μεγαλύτερο για μένα να κάνω κάποιες εκπτώσεις σε σχέση με την καλλιτεχνική μου έκφραση για να έχω πολλά λεφτά ας πούμε.

Παράλληλα έχεις πολύ έντονη σχέση και με τη μουσική και αυτή την περίοδο έχετε live με το νέο  μουσικό σου project στο Faust. Πες μας λίγα λόγια για αυτή τη σχέση; 

Η μουσική είναι η παιδική χαρά μου, είναι εκεί που επιστρέφω για να ηρεμήσω. Μπορεί να έχω μία μέρα δύσκολη, να μην έχω χρόνο ούτε σπίτι να καθήσω και να πω ότι θα τα κλείσω όλα, θα κάτσω στο πιάνο, στην κιθάρα, να τραγουδήσω και φεύγει όλο, μπαίνω σε κάποιον άλλο χώρο που αισθάνομαι καλύτερα. Αυτό είναι κάτι που δεν έχω σκοπό να εγκαταλείψω και επειδή με τον κορωνοϊό και λίγο πριν με το θέατρο για δύο-τρία χρόνια είχε μείνει στην άκρη, φέτος με καινούργια ζέση, όρεξη και καινούργια μπάντα φτιάξαμε το σχήμα και είμαστε πολύ χαρούμενοι, γιατί κάθε Τρίτη διώχνουμε κόσμο, δεν το περιμέναμε ούτε εμείς. Περνάμε τέλεια! Είμαι εγώ με άλλους τρεις φανταστικούς μουσικούς σε πολύ ερωτιάρικα live. Τελείως dance και νταλκαδιάρικο, εξού και Dalkance η μπάντα. 

Κλείνοντας δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω για αυτό που έχει συμβεί με το ΠΔ 85/2022 και την υποβάθμιση των καλλιτεχνικών σπουδών.

Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι σε μία ούτως ή άλλως απαξιωτική και εντελώς επιθετική κυβέρνηση απέναντι σε οποιαδήποτε έκφανση του σύγχρονου πολιτισμού. Είναι απίστευτο, δεν μας θέλουν, απλώς επειδή δεν μπορούν να το πουν δημοσίως το δείχνουν με τις νομοθετικές τους πράξεις, τα διατάγματά τους. Υπάρχει απέχθεια από τη συγκεκριμένη κυβέρνηση απέναντι στους καλλιτέχνες και λογικό είναι, γιατί εμείς είμαστε απέναντί τους από την αρχή, δεν μασάμε τα λόγια μας, έχουμε πρόσβαση στον δημόσιο λόγο. Μας φοβούνται. Ξέρουν ότι είμαστε απέναντι τους και μας πολεμούν, αλλά μέχρι στιγμής φαίνεται ότι χάνουν κατά κράτος. Τώρα υπάρχει κατάληψη στο Εθνικό θέατρο, στο Κρατικό Θέατρο, οι σπουδαστές έχουν δώσει έναν αγώνα μαζί φυσικά και με το ΣΕΗ και όλα τα καλλιτεχνικά σωματεία, όπου όλο αυτό δείχνει τη βαριά σημασία αυτού του ζητήματος, την επιμονή και την αγωνιστικότητα ενός κλάδου, ο οποίος έχει βρεθεί στο στόχαστρο εδώ και 4 χρόνια.

Πιστεύεις ότι θα αλλάξει κάτι;

Αν θες την ειλικρινή μου γνώμη από αυτή την κυβέρνηση δεν έχω να περιμένω τίποτα, έχω πλήρη συνείδηση της εμπάθειάς τους απέναντι στον κλάδο και επειδή είμαστε σε προεκλογική περίοδο θεωρώ ότι μέσα στον Μάρτη θα ανακοινωθούν οι εκλογές και δεν νομίζω ότι πρόκειται να δώσουν οποιαδήποτε λύση.

Τι προσδοκάς για το μέλλον του κλάδου σε επίπεδο σπουδών, συνθηκών εργασίας;

Ελπίζω ότι μετά από όλη αυτή τη φασαρία όποιος και να εκλεχθεί αν μη τι άλλο να μεριμνήσει για το θέμα. Αν εισακουστούν οι αγώνες και μεριμνήσουν και αυτοί πριν, πραγματικά θα εκπλαγώ, αλλά το εύχομαι φυσικά και θα αγωνιστώ για αυτό, όπως αγωνιζόμαστε όλοι ήδη 50 μέρες. Επίσης αυτό που προσδοκώ είναι τις συλλογικές συμβάσεις στο ελεύθερο θέατρο. Επιτέλους να προστατευτούμε από την εργοδοτική ασυδοσία που υπάρχει όλα αυτά τα χρόνια σε κάθε επίπεδο. Δεν είναι πολιτικό πλέον, είναι θέμα κοινής λογικής.

Info:

Πεταλούδες στο στομάχι | Από τις 10 Φεβρουαρίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου 

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.