Αυτό το κείμενο οφείλει να ξεκινήσει με τους στίχους του Βαλάντη από τους Στοίχημα «Πόσο ανάγκη έχω αυτό το καλοκαίρι δεν καταλαβαίνεις». Για να υπάρχει βέβαια μια χρονική σειρά το παροντικό «έχω», βάλτο σε χρόνο παρατατικό και διάβασέ το στον ρυθμό! Ξέρω πως όλοι θα ταυτιστείτε με αυτόν τον στίχο, γιατί όλοι είμαστε κουρδισμένα προϊόντα μιας εποχής που τρέχει όπως η ταχύτητα της φλόγας μέσα στο παρθένο δάσος και δυστυχώς αφήνει μέσα μας, ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα. Δύσκολες καταστάσεις και ακόμα πιο δύσκολο να νιώθεις ενοχές, γιατί για λίγο ξεχνιέσαι και ζεις τη θνητότητά σου στο έπακρο. Εγώ λοιπόν ξεχάστηκα και έζησα έναν Αύγουστο που μου χρωστούσα σχεδόν μια δεκαετία. Δεν ξέρω αν είναι εγωιστικό αλλά τουλάχιστον για εμένα ήταν λυτρωτικό και αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω πάλι τα ίδια θα έκανα.
Φυσικά άκουσα αρκετή μουσική. Όχι τόση όση θα ήθελα, αλλά ήπια όσες παλόμες ήθελα χορεύοντας σε διάφορους {ξεφτιλο}ρυθμούς και κέρδισα τουλάχιστον ένα τρίμηνο στον ψυχολόγο. Δεν αναφέρω βουτιές και παγωτά γιατί ποτέ δεν είναι αρκετά! Αν μου έλειψε κάτι από τον Αύγουστο αυτό είναι σίγουρα το εκστατικά εθιστικό συναίσθημα που σου αφήνουν οι συναυλίες, το οποίο κάπως ισοσκελίστηκε, από το κρητικό γλέντι, την ύπαρξη μπάσου στην παραδοσιακή ορχήστρα και τη δόση ελευθερίας που άντλησα βλέποντας να χορεύουν πεντοζάλη! Έτσι λοιπόν αυτή η κασέτα είναι αφιερωμένη στον μήνα Αύγουστο τον οποίο άφησα να επουλώσει και να γεμίσει με φως το μυαλό και την καρδιά μου. Είναι η τρίτη σπονδή στον βωμό του μουσικού ηλιοστασίου, με όλες τις νέες κυκλοφορίες από αγαπημένους ξένους καλλιτέχνες αλλά και τα αυτόφωτα λοκάλια μου, που έκαναν για ακόμη μα φορά την βόλτα να αξίζει!
Από τις εκτός συνόρων κυκλοφορίες φυσικά θα ξεκινήσω με την επιστροφή των Black Pumas και το single τους “More Than A Love Song”, το οποίο λειτουργεί ως προπομπός του ολοκληρωμένου άλμπουμ τους “Chronicles of a Diamond” στις 27 Οκτωβρίου. To νέο άλμπουμ περιέχει 10 νέα κομμάτια τα οποία αναπτύσσονται στον τολμηρό neo-soul και psych-soul πυρήνα του πρώτου δίσκου. Ο Eric Burton, τραγουδοποιός και συνθέτης της μπάντας, λέει για το νέο single “More Than A Love Song” πως είναι ένα μήνυμα που δανείστηκε από τον θείο του Steve, ο οποίος όντας και ο ίδιος τραγουδοποιός τον παρακολουθούσε από μακριά κατά την διαδικασία της δημιουργίας και σπάνια του χάριζε με τον τρόπο του την άποψή του. Τους αγαπώ τους Black Pumas όχι για το “Fire”, το “Colors” ή για το φανταστικό “OCT 33”και αυτόν τον τόσο νέο και ταυτόχρονα παλιό ήχο τους. Τους αγαπώ για την υπερ διασκευή τους στο “Eleanor Rigby” των συμπαντικών Beatles, του αιώνιου πια “Yellow Submarine”. Αναμένοντας λοιπόν την επιστροφή και στο repeat το “More Than A Love Song”.
Ένα νέο άλμπουμ που με κράτησε πολύ είναι αυτό της Noname με τίτλο “Sundial”. 31 λεπτά και 52 δευτερόλεπτα αρκούν για την ράπερ από το Σικάγο να βάλει τον ακροατή στον κόσμο της και φυσικά να πει έξω από τα δόντια, δυο τρεις ρίμες σε Jay-Z, Rihanna, Beyoncé, Kendrick Lamar, αλλά και στον εαυτό της, πηγαίνοντας από το πρώτο στο τρίτο πρόσωπο επικρίνοντας την από όλες τις γωνίες. Το άλμπουμ έχει μέσα του σχετικά απλά backings από bossa nova, jazz, soul και boom-bap hip-hop, τα οποία βάζουν σε πρώτο πλάνο τους στίχους της (δεν γίνεται αλλιώς) και την κατατάσσουν με ευκολία στις καλύτερες θέσεις της πρόσφατης μαύρης μουσικής. Έχει μια αύρα από Erykah Badu και συγχρονίζεται στο τέμπο του D’Angelo και του Common ο οποίος της έχει χαρίσει και την συμμετοχή του στο κομμάτι “Oblivion”. Εξαιρετικός δίσκος, τον χάρηκα γιατί παρά το βαρύ storytelling δεν με κούρασε ακούγοντάς τον συνεχόμενα δύο ημέρες στο repeat. Εκτός του ”Sundial” ακούστε και το πρώτο της mixtape “Telephone” αλλά και το ντεμπούτο της “Room 25”.
Οι “Say she she” είναι ένα νέο γυναικείο συγκρότημα από το Brooklyn. Η Nya Gazelle Brown, Piya Malik και Sabrina Mileo Cunningham ονόμασαν την μπάντα τους “Say she she” ως ένα σιωπηλό νεύμα στον Nile Rodgers και το θρυλικό Chic. Η μουσική τους είναι classy κινείται στα μονοπάτια της dreamy neo disco, κρύβει μέσα της πολύ funky, soul και groovy στοιχεία που δυναμιτίζουν τις αρμονίες τους. Για εμένα είναι η ηχητική αποτύπωση του συναισθήματος που σου δημιουργούν οι πολύχρωμοι προβολείς της disco πριν το ξέσπασμα του χορού και της αποσυμπίεσης που σου παρέχει.
Jorja Smith….αυτή η κοπέλα και καλημέρα να πει κουλ θα είναι. Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να την ακούσεις, ωστόσο οι παράγωγες της είναι πάντα άρτιες με όποιο είδος και αν καταπιαστεί. Με το “little thinks” μας έδωσε μια ιδέα για το τι μπορεί να κάνει εκτός του safe zone της. Το τελευταίο της single με τίτλο “GO GO GO” κινείται σε πιο electro pop μονοπάτια και έχει έντονες επιρροές από τα 90’s. Αυτό που με συναρπάζει όμως κάθε φορά με την Jorja είναι πως η φωνή της είναι σήμα κατατεθέν όπως και ο τρόπος ερμηνείας της.
Πάμε τώρα στα αυτόφωτα λοκάλια μου. Προφανώς και θα ξεκινήσω με τους Hume Assine και τον ολοκαίνουριο δίσκο τους “Athens Blues”. Παιδί του Αυγούστου πώς είναι δυνατόν να μην είναι υπέροχο. Έχω μιλήσει πολλές φορές για την μπάντα τους και έχω πει ότι γουστάρω υπερβολικά την αμεσότητα που έχουν με τον ακροατή. Η Άννα Πασπάτη ξεδιπλώνεται σε αυτό τον δίσκο και νομίζω το πιο δυνατό της σημείο είναι το ομώνυμο “Athens Blues” και την συμμετοχή του φανταστικού Jerome Kaluta που το απογειώνει. Θα επιστρέψω αναλυτικά με αυτόν το δίσκο.
Μετά από 6 μήνες κατάφερα να ακούσω τον δίσκο των Νήσων Τέκνα με τίτλο «Έργα Αφρονησιακά»! Ναι και όμως! Άφρο ήχοι, beats, λούπες, λαούτο, τσαμπούνα και φυσικά μια essans από Μάρκο Βαμβακάρη μέσα κάνουν τον δίσκο τους τόσο ευχάριστο όσο ένα ποτήρι ούζο δίπλα στο απέραντο γαλάζιο. Προφανώς θα επιστρέψω αναλυτικά και με αυτόν τον δίσκο!
Η κασέτα τελειώνει με τους Στοίχημα και το «Δεν καταλαβαίνεις», το οφείλει στον εαυτό της…
