Ήταν ένα μόνο βράδυ

Εκείνο το βράδυ ευχήθηκα να υπήρχε ένα μαγικό ραβδί, μια γαλάζια νεράιδα που όπως τότε στα παραμύθια έδωσε ζωή στον ξύλινο Πινόκιο, θα το έκανε τώρα και σε εμένα. Για να αποκτήσω φωνή και να κάνω το ΟΧΙ της ακόμα πιο εκκωφαντικό ώστε εκείνος να το βάλει στα πόδια

Δεν με ξαναπήρε ποτέ αγκαλιά. Για πολύ καιρό δεν την είδα να χαμογελάει. Σκυθρωπή, γκρίζα περιφερόταν, ακόμα και τα Σαββατοκύριακα, μέσα στο δωμάτιο σέρνοντας τα πόδια της άτονα ακριβώς όπως η γιαγιά της λίγο πριν με χαρίσει σε εκείνη.

Θυμάμαι εκείνη την ημέρα πολύ, είχαμε γιορτή στο σπίτι. Η μικρή τότε Ηρώ έσβηνε τα 3 της κεράκια και η μεγάλη Ηρώ, που τόσα χρόνια είχα μοιραστεί μαζί της τη ζωή, με είχε κατεβάσει από το ράφι και για λίγο έχασα το φως μου κλεισμένη στο χάρτινο κόκκινο κουτί. Το βρήκα αμέσως όταν άνοιξε το καπάκι και είδα το ξεδοντιάρικο στοματάκι της μικρής να χαμογελάει διάπλατα. Από εκείνη τη στιγμή και για τα επόμενα 14 χρόνια δεν άφησε στιγμή.

Εδώ και καιρό δεν κατανοώ τις κινήσεις της. Η συμπεριφορά της αγνώριστη. Κάποιες φορές τη βλέπω να στέκεται όρθια μπροστά στο παράθυρο με σφιγμένες της γροθιές, φορώντας το μπεζ νυχτικό της με τα κίτρινα λουλουδάκια που σα να έχουν χάσει από τη φωτεινότητά τους με τα χρόνια και που δεν λέει να αποχωριστεί για μέρες. Ταλαντεύεται πέρα δώθε. Μοιάζει με ένα εκκρεμές που καταγράφει τις ώρες που φεύγουν, γέρνοντας μια αριστερά, μια δεξιά. Άλλες πάλι κοπανάει με βρόντο την πόρτα του δωματίου της και φουριόζα πέφτει με λυγμούς και λυγισμένα τα πόδια της στο πάτωμα. Μπορώ καθαρά να δω από το ύψος που βρίσκομαι την πλάτη της από τους ώμους και κάτω να τραντάζεται. Τα βράδια στο κρεβάτι της την ακούω να κλαίει σιωπηλά και όταν τελικά ο ύπνος για λίγο την πάρει στον ήσυχο κόσμο του, πετάγεται και φωνάζει. Ακαταλαβίστικες λέξεις, πληγωμένες, σπασμένες.

Πόσο βάρος έχει το ΟΧΙ; Πόση δύναμη κουβαλάει το ΟΧΙ;

Κάποτε μου φαινόταν αδιαπέραστη. Κάποτε το σώμα της, διαγραφόταν θαρραλέο και αποφασιστικό παρά τα λίγα της χρόνια. Σα δοκίμαζε καινούργιες χορευτικές φιγούρες στο σαλόνι μπροστά στην καθρέφτη, όταν τραγουδούσε βροντερά το αγαπημένο της Mala Vida μη δίνοντας μία για την ώρα κοινής ησυχίας, όταν το γέλιο της αντηχούσε σε όλη τη γειτονιά σαν κατέβαινε να ρίξει κάνα σουτάκι στον κήπο ή να κάνει σκειτ στο δρόμο, πιάνοντας κουβέντα με όλους τους περαστικούς. Ζωντανό μου υπέροχο πλάσμα. Πώς σε τσάκισαν έτσι;

Γιατί δεν άντεξες;

Εκείνο το βράδυ. Ήρθε μαζί του στο δωμάτιο. Δεν τον είχα ξαναδεί αλλά υποψιάζομαι πως είναι ο ίδιος που τους τελευταίους μήνες μιλούσε στο τηλέφωνο με τις ώρες. Την άκουγα να γελάει ξαπλωμένη ανάσκελα στο κρεβάτι της, να του ψιθυρίζει γλυκόλογα. Θυμάμαι και στιγμές που θυμωμένη πετούσε το κινητό της στο πάτωμα, πάνω στη μοκέτα και τον διαολόστελνε. Τότε με κατέβαζε από το ράφι και κρατούσε μέσα στην αγκαλιά της ζεστά, σφιχτά. Σταγόνες έπεφταν θυμάμαι στα κόκκινα μαλλιά μου. Δάκρυα κυλούσαν από τα καστανά της μάτια. «Τι κάνω εγώ μαζί του» έλεγε και ξαναέλεγε σφίγγοντας τα χείλη της.

Γιατί τον κράτησες γλυκό μου κορίτσι;

Εκείνο το βράδυ ευχήθηκα να υπήρχε ένα μαγικό ραβδί, μια γαλάζια νεράιδα που όπως τότε στα παραμύθια έδωσε ζωή στον ξύλινο Πινόκιο, θα το έκανε τώρα και σε εμένα. Για να αποκτήσω φωνή και να κάνω το ΟΧΙ της ακόμα πιο εκκωφαντικό ώστε εκείνος να το βάλει στα πόδια. Για να αποκτήσω δύναμη και με τα χέρια μου για να δυναμώσω την αντίστασή της, να την θωρακίσω και κάθε φορά που εκείνος πάνω της θα χτυπούσε να πονάει γρονθοκοπώντας έναν ατσάλινο τοίχο. Να γίνω άγριο θεριό και να κάνω την μορφή της να μοιάζει σαν του δαίμονα με μάτια άγρια και τρομακτικά μήπως και τσακιστεί να φύγει. Να γίνω ο καθρέφτης που μέσα θα αντικρίσει το μιαρό του είδωλο και άγρυπνος να μείνει για την υπόλοιπη ζωή του, με τις τύψεις πάνω στο κεφάλι του να παραμονεύουν σε κάθε του κίνηση.

Πόσο βάρος έχει το ΟΧΙ; Πόση δύναμη κουβαλάει το ΟΧΙ;

Η γαλάζια νεράιδα δεν ήρθε ποτέ. Και το κορίτσι μου με τα φτερά του φόβου αποκοιμήθηκε. Και όταν οι πρώτες ηλιαχτίδες του πρωινού ακούμπησαν απαλά και ζεστά το πρόσωπό μου, μαζί τους έφεραν και αεράκι. Δροσερό και απαλό που χαϊδεύει τις κουρτίνες. Το κρεβάτι άθικτο. Εκείνη απούσα. Η μπαλκονόπορτα ανοιχτή. Ένας μικρός φάκελος με το όνομά της το μόνο σημάδι της μέσα στην κάμαρα.

Γιατί κορίτσι μου; Γιατί;

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.