Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου (Local Music Alert)
Ακούγοντας τη μουσική της δεν θα μπορούσα να σκεφτώ ιδανικότερο ξεκίνημα από το πολύχρωμο και πλουραλιστικό αστικό τοπίο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Νέα (πολύ νέα), με μάτια γεμάτα ζωή και λαχτάρα, έχοντας ως συνοδοιπόρο την κιθάρα της, η Μαρίνα Σπανού έκανε πρώτη φορά τα μαλλιά μας να λικνίζονται το 2020. Μέσα στη δυστοπική εποχή του covid και των αμέτρητων lockdown, απέδειξε πως πάνω από οποιαδήποτε συγκυρία υπάρχει η τέχνη, η οποία ακουμπάει τα καταπραϋντικά φίλτρα της πάνω μας, ξεκινώντας άμεσα την επιδραστική διαδικασία μιας ψυχικής αναγέννησης.
Το πρώτο ολοκληρωμένο της άλμπουμ «Και Αν Ποτέ Μαραθεί» είναι ένα σωσίβιο καθημερινότητας με ρετρό αποχρώσεις και κατ’ εμέ μια δεύτερη πιο ουσιαστική ματιά στη γενιά των social media, η οποία παράγει τέχνη, ερωτεύεται, παίρνει ένα μικρόφωνο και τραγουδάει σε άγνωστους τις ιστορίες της, αποδεικνύοντας πως ο πιο ουσιαστικός δρόμος της ένωσης των ανθρώπων είναι η αποκάλυψη των θέλω τους.
Λίγο πριν τη live εμφάνιση της στο Anodos Live Stage με τίτλο «Η Αθήνα ξενυχτά…», το Σάββατο 21 Μαΐου, μίλησα μαζί της για να μάθω για όλες αυτές τις αστικές ιστορίες που ζωντανεύουν στους στίχους της:
Νομίζω πως από τη στιγμή που φύτεψες στο μυαλό σου την ιδέα της Αρεοπαγίτου, έπρεπε πάση θυσία να γίνει πραγματικότητα. Πες μου την ιστορία πριν από την πρώτη εμφάνιση εκεί.
Όταν φυτρώνει μια ιδέα στο μυαλό μου, μπορώ να γυρίσω τον κόσμο ανάποδα μέχρι να συμβεί. Έτσι κι η Αρεοπαγίτου. Στην προκειμένη περίπτωση τα πράγματα έγιναν πολύ γρήγορα. Έδινα πανελλήνιες στα τελειώματα της πρώτης καραντίνας. Ήμουν πολύ πιεσμένη με τον φόρτο του διαβάσματος και ο εγκλεισμός είχε φέρει πολύ έντονα στην επιφάνεια την ανάγκη μου να παίξω μουσική. Περπατούσα μια μέρα στο Θησείο -έκανα έτσι κι αλλιώς πολλές βόλτες αποσυμπίεσης- και άκουσα έναν μουσικό του δρόμου να τραγουδάει το αγαπημένο μου κομμάτι «Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι». Κάθισα απέναντι με μια μπύρα, κοίταζα την Ακρόπολη και είπα πως εδώ θέλω να έρθω. Μόλις τελείωσα τις πανελλήνιες μέσα σε 4 μέρες οργανώθηκα και βγήκα χωρίς κανέναν ενδοιασμό.
Τι είναι αυτό που σε γοητεύει στη μουσική του δρόμου;
Δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς τι είναι αυτό που με γοήτευσε τότε κι ήθελα να δοκιμάσω. Νομίζω πως η συγκυρία της στιγμής ήταν εκείνη που το έκανε να μοιάζει μαγικό για μένα. Και αυτή τη μαγεία προσπάθησα να φροντίσω στη συνέχεια. Αυτό που αισθάνθηκα την ώρα που καθόμουν στην πόλη που μέχρι τότε φαινόταν σαν να μου κρατάει δεμένα τα χέρια και ξαφνικά μου έδωσε πίσω όλη την αναπνοή που δεν ήξερα ότι δικαιούμαι. Ήταν η δική μου επανάσταση, ένα μεγάλο «μπορώ», ένα μεγάλο «θέλω», «θέλω να ξέρω πως είναι ο κόσμος και όπως μπορώ να του πω πως είναι όμορφος ακόμα κι αν δεν το ξέρει».
Νιώθω ότι σε συνδέει κάτι ιδιαίτερο με την κιθάρα σου, σαν να έχετε ανταλλάξει κάποιους όρκους μεταξύ σας! Είναι σαν μια αδελφή-ψυχή για εσένα;
Η κιθάρα μου και το πιάνο μου είναι τα πιο σημαντικά μου κομμάτια -γιατί κομμάτια μου τα θεωρώ. Ξέρω πως πάντα θα γυρνάω εκεί. Υπό αυτήν την έννοια ίσως έχουμε ανταλλάξει κάποιους όρκους.
Πότε άρχισες να καταλαβαίνεις την απήχηση της μουσικής σου και πώς εκείνο το μπαρ στο Παγκράτι, τελικά έχει κάτι από όλους μας;
Ακόμα δεν έχω συλλάβει αυτό που συμβαίνει. Όμως υπάρχουν στιγμές που έρχονται και με κάνουν να πάλλομαι. Δεν μπορώ να περιγράψω πως ήταν όταν άκουσα 600 άτομα να φωνάζουν για το τελευταίο μου βαγόνι και το ξηλωμένο μου παγκάκι. Νιώθω απίστευτα ευγνώμων γι’ αυτό. Αισθάνομαι πως μοιραζόμαστε πολλά περισσότερα από κάποια λεπτά τραγουδιών. Πως αυτοί οι άνθρωποι μού εμπιστεύονται πράγματα που δεν είναι τόσο εύκολο να ειπωθούν.
Έχεις μια αύρα που έρχεται από μια άλλη εποχή! Ζώντας στο σήμερα, σε μια εποχή η οποία χαρακτηρίζεται από την παροχή ψηφιακών παροχών σε όλους τους τομείς της ζωής μας, πώς διατηρείς αυτή την αναλογική σου αύρα;
Εγώ όταν είμαι ερωτευμένη βλέπω τον κόσμο «φιλμάτο». Μάλλον επειδή έτσι τον βιώνω κι έτσι τον γράφω υπάρχει αυτό το σωσίβιο γύρω μου που έχει ρετρό χρώματα. Εννοείται ότι είμαι απολύτως δικτυωμένη, αλλά κάποιες αισθήσεις μού φαίνονται πιο ελκυστικές όταν δεν εγκλωβίζονται σε μια συγκεκριμένη εποχή, σε μια συγκεκριμένη συνθήκη. Και τις γεύεσαι πολύ καλύτερα όταν ο χρόνος δεν είναι αυτός ο αστραπιαίος που έχεις συνηθίσει.
Γράφεις αστικές ιστορίες, οι οποίες έχουν τίτλο τις γνωστότερες περιοχές της Αθήνας. Θεωρείς πως ταυτίζονται οι προσωπικές ιστορίες του καθενός από εμάς με αυτές των ξένων, των περαστικών;
Ακούγοντας τραγούδια, βλέποντας παραστάσεις, διαβάζοντας βιβλία, γνωρίζοντας ανθρώπους προσπαθούμε να χωρέσουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Οι ιστορίες δεν είναι πανομοιότυπες αλλά πιστεύω πως έχουν ζωγραφίσει έναν καμβά μέχρι τη μέση, έτσι ώστε ο υπόλοιπος χώρος να είναι κενός για όποιον θέλει να μοιραστεί κάτι με αυτά τα κομμάτια.
Παρατηρείς τον κόσμο που περνάει προσπαθώντας να ερμηνεύσεις τα συναισθήματα που αντανακλώνται μπροστά σου;
Παρατηρώ πολύ τον κόσμο, ναι. Όταν τραγουδούσα στον δρόμο είχα ιδιαίτερη φροντίδα για τον καθένα, όπως μπορούσα αυτήν να την προσφέρω. Δεν έψαχνα λύσεις στο τι μπορεί να σκέφτονται. Δεν υπήρχε χρόνος έτσι κι αλλιώς για αυτήν την επεξεργασία. Περισσότερο αφιέρωνα τα βλέμματά μου και μοίραζε χαμόγελα. Πάντα ανταπέδιδαν.
Τι συμβαίνει όταν ολοκληρώνεται αυτή η «μισή μελωδική γραμμή»;
Νομίζω πως δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Νιώθω πως όλες οι μελωδικές μου γραμμές είναι μισές. Αν ολοκληρώνονταν θα έδιναν λύσεις σε αδιέξοδα κι έτσι δε θα άρχιζαν άλλες. Έτσι μένουν σε άρση και εκκρεμότητα. Τα κομμάτια τελειώνουν και ξεκινάνε τα επόμενα μιλώντας για κύκλους που μοιάζουν.
Η μετάβαση από την ελευθερία του δρόμου και των πάρκων, στους εν δυνάμει κανόνες τις σκηνής πώς ήταν;
Παραδόξως μου έδινε πολύ μεγαλύτερη ελευθερία. Επειδή πλέον δεν έχω έγνοια όλα τα απρόσμενα που μπορούν να έρθουν στον δρόμο, δεν υπάρχουν ως ενδεχόμενα στο κεφάλι μου, εστιάζω περισσότερο σε αυτό που όντως συμβαίνει. Εγώ, η κιθάρα μου και οι άνθρωποί μου.
Το Σάββατο 21 Μαΐου στο Anodos Live Stage η Αθήνα ξενυχτά μαζί σου… Τι μας έχεις ετοιμάσει για εκείνο το βράδυ;
Πολλά όμορφα θα συμβούν στην Άνοδο το Σάββατο. Δεν μπορώ να περιμένω. Θα χορέψουμε, θα τραγουδήσουμε, θα ερωτευτούμε, θα πιούμε και θα ξαναερωτευτούμε. Γιασεμιά στην Αθήνα.
