Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου
Γεννημένη το 1979 στο Martigues, μια κοινότητα βορειοδυτικά της Μασσαλίας η Αφρο-Γαλλίδα Imany που το όνομα της στη διάλεκτο των Σουαχίλι σημαίνει «ελπίδα», είναι μια ιδιαίτερα αγαπητή ερμηνεύτρια στην Ελλάδα από την πρώτη κιόλας δισκογραφική της δουλειά. Δεν ξέρω κάποιον που το 2007 δεν τραγουδούσε εμμονικά το “You Will Nener Know”. Η ίδια μεγάλωσε στη Γαλλία και όταν είπε στον -στρατιωτικό- μπαμπά της ότι θέλει να γίνει τραγουδίστρια εκείνος της απάντησε πως πρέπει να βρει μια κανονική δουλειά. Φεύγοντας για σπουδές στην Αμερική και όντας πολύ μακριά από την οικογένεια, άρχισε να κάνει αυτό που αγαπά πραγματικά, δουλεύοντας παράλληλα μέρα-νύχτα. Κατανοώντας πως η ζωή είναι πολύ σκληρή και ότι η ίδια έπρεπε να δουλεύει τόσο σκληρά είπε στον εαυτό της πως αν είναι να θυσιαστεί, ας θυσιαστεί μόνο για να τραγουδάει. Επέστρεψε στη Γαλλία βρήκε τα πιο μικρά μπαρ στο Παρίσι και τον πρώτο της ατζέντη με τον οποίο υπέγραψε το πρώτο της συμβόλαιο και κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ “The Shape Of A Broken Heart”. Ένα μήνα μετά την κυκλοφορία μια ελληνική εταιρεία της τηλεφώνησε και την ρώτησε αν έχει εταιρεία, γιατί το τραγούδι της έχει γίνει νούμερο ένα στα charts. Όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
H Imany επέστρεψε μετά από χρόνια στην Ελλάδα για την ευρωπαϊκή περιοδεία της “Voodoo Cello” με αφορμή το ομώνυμο άλμπουμ που κυκλοφόρησε τον προηγούμενο Σεπτέμβριο και το εισιτήριο έγραφε με κόκκινα γράμματα:
“Imany-Voodoo Cello”/ Μέγαρο Μουσικής Αθηνών-Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη/ Είσοδος 6 /Θεωρείο Α/ Σειρά 48/ Θέση 17.
Και κάπως έτσι η μαγεία ξεκινά…
Ώρα, 20:20: Κλείνουν τα φώτα και στην αίθουσα του Μεγάρου και για λίγα λεπτά επικρατεί το απόλυτο σκοτάδι, ώσπου μέσα σε αυτή την κατανυκτική ατμόσφαιρα, η χαρακτηριστικά αψεγάδιαστη, στεντόρεια και μελωδική φωνή της Ιmany γεμίζει τον χώρο. Ξαφνικά τα σκηνικά αρχίζουν να φωτίζονται και τα λευκά πανιά παίρνουν χρώμα από ένα ζεστό φως πάνω στο οποίο αποτυπώνονταν οι σκιές από τα 8 cello.
20:25: Μετά ξανά σκοτάδι. Μια μικρή λάμπα ανάβει φωτίζοντας περιμετρικά μερικά εκατοστά της σκηνής και μια ψιλόλιγνη φιγούρα με μαύρο μανδύα και καπέλο, επιεικώς διακρίνεται. Οι μουσικοί μαγικά παίρνουν τις θέσεις τους, ενώ η φωνή της Imany συνεχίζει να τραγουδά χωρίς να μπορούμε να τη δούμε.
20:27: Ξαφνικά ένας προβολέας ανάβει και στη μέση εμφανίζεται ένας μεσαιωνικός θρόνος με την Imany να είναι αυτή η ψιλόλιγνη φιγούρα με τον μαύρο μανδύα και το καπέλο. Τραγουδούσε το “I’m Still Standing” και ένιωθα πως ήταν η μουσική απολογία μιας από τις πολλές μάγισσες στα τέλη του 15ου αιώνα. Έπειτα ο χώρο-χρόνος μετατράπηκε σε κάτι ενδιάμεσο, μιας αρχαίας τραγωδίας με τα οκτώ cello να παίρνουν τον ρόλο του χορού και μιας σύγχρονα σκηνοθετημένης παράστασης, μέσα στην οποία η Imany να αφήνει τον εαυτό της να γίνει το ένατο cello.
Η αίσθηση του χρόνου σταμάτησε και όσοι αιώνες, όσες θρησκείες και όσοι πολιτισμοί αναμειγνύονταν, τόσο υπερβατικά φαίνονταν όλα αυτό. Έντονο κόκκινο, έντονο μπλε, πολύχρωμοι προβολείς ταιριάζουν απόλυτα στην ατμόσφαιρα των τραγουδιών κι εγώ σκέφτομαι πως δεν είχα φανταστεί ποτέ πως θα μπορούσα να ακούσω το “Like a Prayer”, το “Take Me To Church”, το “Wonderful Life” και άλλα τραγούδια που με τον τρόπο τους συγκλόνισαν την pop σκηνή παλιότερων δεκαετιών με αυτόν τον τρόπο και σε μια τέτοια παράσταση με μια τέτοια φωνή! Κομβικό σημείο της μουσικής παράστασης αποτέλεσε η δυναμική διασκευή του “All The Things She Said”, το οποίο ξεσήκωσε το κοινό στην κατάμεστη αίθουσα του Μεγάρου και δημιούργησε το κατάλληλο κλίμα για τη συνέχεια.
21:58: Η παράσταση δείχνει να τελειώνει. Το κοινό χειροκροτεί ασταμάτητα την Imany η οποία επιστρέφει έχοντας φυλάξει για το τέλος το πολυτιμότερο κομμάτι της βραδιάς. Ένα μήνυμα ανθρώπινης ενδυνάμωσης, για το πώς πρέπει να αφήνουμε πίσω το παρελθόν και να κάνουμε με την καρδιά μας ό,τι αγαπάμε, γιατί στο τέλος ένα τηλέφωνο θα χτυπήσει και η ευκαιρία θα είναι εκεί. Μας ευχαρίστησε και είπε πως πάντα θα αγαπάει το ελληνικό κοινό, γιατί με έναν τρόπο γίναμε το δικό της τηλεφώνημα για την επιτυχία.
22:17: Όλοι μαζί όρθιοι τραγουδάμε το “You Will Never Know” και το “Don’t Be So Shy”! Μια στιγμή που θα τη θυμάμαι όσο ζω, γιατί κάπως έτσι έγινα κοινωνός ενός πολυπολιτισμικού ατμοσφαιρικού ταξιδιού έχοντας για ξεναγό την Imany. Κάθε φορά που γράφω το όνομά της, έρχεται στα αυτιά μου η φωνή της και νομίζω πως κάποιος από τους Θεούς, μας έκανε τη χάρη να μας δείξει πώς αποτυπώνεται η φωνή που μπορεί να έχει η ψυχή του ανθρώπου…
