Η “Frida Kahlo” από τις Guerrilla Girls μιλάει στο ελc: «Η δημοκρατία μας είναι παλιά και εύθραυστη»

Μιλήσαμε με τη "Frida Kahlo", ιδρυτικό μέλος των Guerrilla Girls, λίγο πριν έρθουν στην Αθήνα για το πρώτο φεστιβάλ WOW – Women of the World στην Ελλάδα στο ΚΠΙΣΝ

Το 1984 το MoMA, ετοιμάζεται για την έκθεση “International Survey of Recent Painting and Sculpture”, εγκαινιάζοντας το φρεσκο-ανακαινισμένο κτήριό του. Η έκθεση περιλαμβάνει 165 από τους σημαντικότερους παγκοσμίως σύγχρονους καλλιτέχνες. Όλοι λευκοί, Αμερικανοί ή Ευρωπαίοι και μόνο 13 γυναίκες. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η επιμελήτρια της έκθεσης δηλώνει ότι όποιος δεν περιλαμβάνεται σε αυτή την έκθεση «θα πρέπει να ξανασκεφτεί την καριέρα του».

Κάποιες παρατήρησαν ότι η παραδοσιακή πικετοφορία λίγων γυναικών έξω από το μουσείο δεν είχε καμία απόκριση στον κόσμο και χρειαζόταν μια άλλη προσέγγιση. Στράφηκαν στους άντρες καλλιτέχνες, που θα περίμεναν να αντιδράσουν, μετά στις γκαλερί και στα μουσεία. Όλοι έλεγαν ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι για ν’ αλλάξουν τα πράγματα κι έριχναν το φταίξιμο ο καλλιτέχνης στον έμπορο, ο έμπορος στον συλλέκτη, ο συλλέκτης στον κριτικό τέχνης, κ.ο.κ. Μια μόνο ματιά σε πηγές, όπως τα ετήσια στατιστικά του Art in America, αρκούσε για να διαπιστώσει κανείς πόσο πολύ υποεκπροσωπούνταν οι γυναίκες στην τέχνη.

Έτσι βγήκε το 1985 η πρώτη αφίσα με γνωστούς άντρες καλλιτέχνες και τα σλόγκαν «Τι κοινό έχουν; Επιτρέπουν να εκτίθεται η δουλειά τους σε γκαλερί που δεν παρουσιάζει καθόλου ή κάτω από 10% γυναίκες». Ήταν από τις πρώτες δράσεις των Guerrilla Girls. Φεμινίστριες, ακτιβίστριες καλλιτέχνιδες που παραμένουν από τότε ανώνυμες, χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα από νεκρές σημαντικές γυναικείες προσωπικότητες και φορούν μάσκες γορίλα, έμπνευση που οφείλεται σε ένα ορθογραφικό λάθος που έκανε ένα μέλος τους, όταν αντί για Guerrilla έγραψε Gorilla.

Copyright © Guerrilla Girls and courtesy of guerrillagirls.com

Από τότε, έχουν υλοποιήσει εκατοντάδες έργα σε όλο τον κόσμο, αφίσες σε δρόμους, κτήρια ή και σε λεωφορεία, πανό, δράσεις, βιβλία, βίντεο). Πραγματοποιούν παρεμβάσεις σε γκαλερί και μουσεία στοχοποιώντας τα για τις διακρίσεις που κάνουν. Αίσθηση επίσης προκάλεσε η αφίσα τους το 1989 με μια οδαλίσκη-γορίλα και το σύνθημα «Πρέπει οι γυναίκες να είναι γυμνές για να μπουν στο Metropolitan Museum;» καθώς οι Guerrilla Girls έκαναν μια σύγκριση ανάμεσα στις γυναίκες καλλιτέχνιδες που εξέθεταν στο μουσείο (5%) και στις γυναίκες που απεικονίζονταν γυμνές στα έργα του μουσείου (85%).

Συγκεντρώνουν συγκλονιστικά στατιστικά στοιχεία για να αναδείξουν τις διακρίσεις λόγω φύλου ή εθνοτικής καταγωγής, και τη διαφθορά στην τέχνη, τον κινηματογράφο, την πολιτική και την ποπ κουλτούρα και παρουσιάζουν τα στοιχεία αυτά με αντισυμβατικούς, παράδοξους, σαρκαστικούς, πανέξυπνους τρόπους. Δεν διστάζουν να γκρεμίσουν μύθους διαχρονικούς. Έχουν παραθέσει σεξιστικά λόγια πολύ γνωστών αντρών διανοούμενων σχετικά με γυναίκες, έχουν μιλήσει για τα στερεότυπα του Χόλυγουντ και τον κινηματογράφο και τα Όσκαρ, δεκαετίες πριν ξεσπάσει το #MeΤoo, έχουν αναφερθεί στο Bauhaus και τον Walter Gropius που δέχτηκε γυναίκες σπουδάστριες αλλά μόνο για τέχνη σε υφάσματα ή ακόμα και για την ατυχία να είσαι γυναίκα στη θαυμαστή ελληνική αρχαία δημοκρατία, καθώς δεν συμμετείχε στα κοινά αλλά έμενε σπίτι.

Έχουν επίσης καταδείξει περιπτώσεις διαφθοράς μελών των ΔΣ μεγάλων μουσείων προκαλώντας παραιτήσεις και ανακατατάξεις. Έχουν εκδώσει βιβλία, με το τελευταίο τους, το “Guerrilla Girls: The Art of Behaving Badly” με εκατοντάδες έργα τους από το 1985 ως το 2020, να έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα καλύτερα βιβλία τέχνης του 2020 από τους New York Times και τους Los Angeles Times. Έργα τους εκτίθενται πλέον στα μεγαλύτερα μουσεία τέχνης στον κόσμο, ενώ ομιλίες και παρεμβάσεις τους γίνονται παντού.

Στην Αθήνα θα έχουμε την ευκαιρία να ξαναδούμε τις Guerrilla Girls στο πλαίσιο του WOW Festival, στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος για το Artist Talk (Δευτέρα 3 Απριλίου στις 18.30, Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος και να απολαύσουμε την έκθεση “The Art of Behaving Badly” (27 Μαρτίου-20 Απριλίου, Αίθριο 4ου ορόφου, Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος).

Μιλήσαμε με τη “Frida Kahlo”, ιδρυτικό μέλος των Guerrilla Girls, λίγο πριν έρθουν στην Αθήνα:

Καταρχάς, πώς διαλέξατε το όνομά σας, Φρίντα Κάλο;

Αν ψάξετε, θα δείτε ότι η πρώτη αγγλική βιογραφία της Φρίντα Κάλο από τη Hayden Herrera δημοσιεύτηκε μόλις πριν ιδρυθούν οι Guerrilla Girls. Η Κάλο δεν ήταν τόσο γνωστή τότε στην Αμερική και όταν τη διάβασα με συνεπήρε η προσωπικότητά της. Καθώς ήμουν ένα ντροπαλό άτομο στην προσωπική μου ζωή, τη θαύμασα για την ειλικρίνειά της. Όταν λοιπόν διαλέγαμε ονόματα, ήταν φρέσκια στη μνήμη μου. Η καθεμιά επιλέγει άλλωστε ελεύθερα το ψευδώνυμό της, εμπνευσμένη από μια γυναίκα που έχει δραστηριοποιηθεί, κυρίως στον τομέα των γραμμάτων και των τεχνών, και που δεν ζει πια. Με αυτόν τον τρόπο τις τιμούμε και διατηρούμε τη μνήμη τους ζωντανή. Επίσης είναι ωραίο να έχεις ένα alter ego στο οποίο να μπορείς να «αποδράσεις».

Guerrilla Girls Demand A Return To Traditional Values On Abortion, march on Washington DC, 1992 ~ Copyright © Guerrilla Girls and courtesy of guerrillagirls.com

Ποια είναι η «Τέχνη της κακής συμπεριφοράς» στον καιρό των social media; Έχει επηρεάσει η τεχνολογία τους τρόπους του ακτιβισμού; Και ποια είναι η αναγκαιότητα και ο ρόλος σας τώρα;

Δεν έχουμε έναν ιδιαιτέρως ενεργό λογαριασμό στα social media, δεν κάνουμε συνεχώς tweet, χρησιμοποιούμε τα δίκτυα για να προωθήσουμε τις δράσεις και τις εμφανίσεις μας. Διαλέγουμε τι θέλουμε και τι λειτουργεί για εμάς. Η δουλειά μας είναι πώς να στέλνουμε τα μηνύματα, στα δίκτυα απλώς τα παρουσιάζουμε. Όλες μας οι αφίσες ήταν έντυπες κι ασπρόμαυρες, ώστε να πετυχαίνουμε μεγάλη παραγωγή χωρίς μεγάλο κόστος. Χρησιμοποιούμε εικόνες που περνάνε σε όλον τον κόσμο, αλλά δεν σχολιάζουμε συνεχώς. Η δουλειά μας, αν και φαίνεται γρήγορη και άμεση, προϋποθέτει μελέτη και πολλή δουλειά, δεν είναι μια ενστικτώδης αντίδραση. Φυσικά η δουλειά μας έχει ωφεληθεί πολύ από το ίντερνετ: Έχουμε μια σελίδα όπου μπορεί κανείς να βρει όλο το αρχείο μας, η δουλειά μας έγινε γνωστή πλέον παντού, στέλνουμε ολόκληρες ψηφιακές εκθέσεις χωρίς εκτυπώσεις κι αποστολές παρά μόνο με ηλεκτρονικά αρχεία. Έχουμε επίσης εκδώσει βιβλία και υπάρχει πολύς κόσμος που λέει ότι μας διδάχθηκε στο πανεπιστήμιο. Μέρος του κοινωνικού μας δικτύου είναι λοιπόν οι εκπαιδευτικοί, που θεωρούν τη δουλειά μας ένα μέρος της γνώσης που οφείλει να μεταδίδεται στους φοιτητές. Ακολουθούμε λοιπόν τις εξελίξεις, αλλά δεν εξαρτόμαστε από τα social media.

Ξεκινήσατε τη δεκαετία του ’80, σίγουρα λοιπόν τα μέλη ανανεώνονται. Πώς εξελίσσεστε μέσα στον χρόνο;

Εγώ είμαι εξαρχής στην ομάδα, το κάνω αυτό εδώ και 40 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων έχουν περάσει πάνω από 60 άτομα. Φαντάσου να έχεις παντρευτεί με 60 άτομα για τόσα χρόνια! Ό,τι είναι δυνατόν να συμβεί σε μια ανθρώπινη σχέση, συνέβη στο γκρουπ μας. Η συλλογική δουλειά δεν είναι απλή, αλλά είναι συναρπαστικό να στύβεις το μυαλό σου με τόσο κόσμο με άλλες δεξιότητες και να γεννάς ιδέες που δεν είχες σκεφτεί. H πολυσυλλεκτικότητα δεν συμβαίνει έτσι απλά, πρέπει να τη διεκδικήσεις. Μπορεί να είναι άβολο, αλλά η επιβράβευση είναι υπέροχη, όταν μαθαίνεις να καταλαβαίνεις, να έχεις ενσυναίσθηση και να παράγεις κάτι με άλλους, διαφορετικούς από εσένα.

Από την άλλη, έχει ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο για το πώς διδάσκονται οι καλλιτέχνες. Σήμερα οι καλλιτέχνες μαθαίνουν να είναι ατομικιστές. Να είναι ασυμβίβαστοι και ξεχωριστοί. Που σημαίνει να είναι και πολύ ανταγωνιστικοί. Αυτό δεν ίσχυε πάντα στην τέχνη και σίγουρα όχι στην πιο παραδοσιακή τέχνη, όπου οι καλλιτέχνες είναι μέρος της κοινότητας. Εμείς θέλουμε να το προσπαθήσουμε, ακριβώς επειδή ο κόσμος δεν λειτουργεί πια έτσι αφού έχει μάθει να είναι ατομικιστής. Έχει πάντως μια διαφορά το να είσαι ιδρυτικό μέλος ή να έρθεις μετά. Είχαμε μέλη πριν χρόνια που ήθελαν να κάνουν την ομάδα πιο ακαδημαϊκή, να κάνουν παρουσιάσεις σε συνέδρια κλπ. Το θεωρήσαμε ακατάλληλο και το αποθαρρύναμε, οπότε τα άτομα αυτά τελικά έφυγαν. Έχουμε έναν συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς. Βέβαια, αν ήταν να ξαναρχίσουμε από την αρχή, ίσως να μην ήμασταν ανώνυμες, να μην φορούσαμε μάσκα, να κάναμε διαφορετικά τα πράγματα και πιστεύω ότι κάποιοι ακτιβιστές τώρα δεν θα χαίρονταν με αυτά που κάνουμε. Και είναι οκ αυτό, γιατί ο κόσμος χρειάζεται ποικίλες φεμινιστικές δράσεις.

WOW London Marketplace

Τα πρώτα χρόνια κάνατε ακτιβισμό έξω από τα μουσεία και τις γκαλερί, καταγγέλλοντάς τα. Τώρα πλέον είστε καλεσμένες στους μεγαλύτερους και πιο καταξιωμένους θεσμούς σε όλο τον κόσμο και συχνά συνεργάζεστε μαζί τους. Πώς ισορροπείτε μεταξύ ακτιβισμού και θεσμικών παρεμβάσεων;

Η μουσειακή κουλτούρα δεν είναι μονολιθική. Όλα τα μουσεία έχουν προοδευτικούς και συντηρητικούς ανθρώπους. Συνήθως είναι οι προοδευτικοί που μας ζητούν να υλοποιήσουμε ένα πρόγραμμα για το μουσείο, ώστε ν’ αρχίσουν να αλλάζουν από μέσα τα πράγματα και χαιρόμαστε πολύ να το κάνουμε. Φυσικά δεν θέλουμε να λογοκρινόμαστε, απαιτούμε απόλυτη ελευθερία στα πρότζεκτ μας και πραγματικά είναι χαρά μας να βρίσκεται η δουλειά μας στις συλλογές, δίπλα σε γλυπτά πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Φανταστείτε αυτούς που θα το βλέπουν μελλοντικά και που θ’ αναρωτιούνται, αν όλο αυτό γινόταν παράλληλα. Είμαστε κάτι σαν βομβιστές πληροφοριών. Μια καλή στρατιωτική τακτική είναι άλλωστε να αντιμετωπίζεις τον εχθρό απ’ όλες τις πλευρές. Οπότε είμαστε χαρούμενες να ενεργούμε ως outsiders βοηθώντας τους insiders.

Πιστεύετε σε έναν, όπως λέτε «διαθεματικό φεμινισμό, που καταπολεμά τις διακρίσεις και υποστηρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα για όλους τους ανθρώπους και για όλα τα φύλα». Τι σημαίνει ο όρος;

Σημαίνει ότι είναι πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν τις δυνατότητες που έχεις στη ζωή σου και δεν είναι μόνο το φύλο, είναι ο σεξουαλικός προσανατολισμός, οικονομικοί παράγοντες, εκπαίδευση, έθνος… Δεν υπάρχει ιεραρχία προκαταλήψεων και προνομίων, είναι ένας συνδυασμός όλων των παραγόντων. Τα προβλήματα των λευκών γυναικών καλλιτεχνών δεν είναι τα ίδια με αυτά των μαύρων γυναικών καλλιτεχνών. Κανείς μας δεν είναι ελεύθερος μέχρι όλοι να είναι ελεύθεροι. Η ιδέα να δουλεύεις μόνο για την ομάδα σου, αυτές οι «πολιτικές ταυτότητας», περιορίζουν τα πράγματα. Προσπαθούμε να είμαστε όσο ανοικτές και πολύπλευρες γίνεται και να δουλεύουμε για να επιτευχθεί ισότητα για όλους, όχι μόνο για την ομάδα.

Συλλέγετε τα λεγόμενα killer statistics που είναι θεμελιώδη για τις παρεμβάσεις σας. Στέλνατε ακόμα και επιστολές στην αρχή, ζητώντας στοιχεία ως «φοιτήτριες» ή πηγαίνατε και μετρούσατε οι ίδιες έργα στα μουσεία και στις γκαλερί. Πώς γίνεται τελικά η συλλογή τους;

Με διάφορους τρόπους. Πριν το ίντερνετ, στην αρχή, ήταν δύσκολα, ειδικά στα μουσεία. Δεν είχαμε πρόσβαση να βρούμε ποιος ήταν στις συλλογές στα μουσεία, τι κόστη υπήρχαν κλπ. Πηγαίναμε σε βιβλιοθήκες που κι εκείνες δεν έχουν πλήρη αρχεία. Τώρα το ίντερνετ είναι καταπληκτικό, παρόλο που πρέπει να διπλοτσεκάρεις τις πηγές. Τα στατιστικά στην Τέχνη δεν έχουν αμφισβητηθεί ποτέ ουσιαστικά. Εμείς τα χρησιμοποιούμε με έναν μάλλον ευρύ τρόπο. Π.χ είχαμε ένα πρότζεκτ με το Hamburg Museum for art and design κι είδαμε ότι όταν ανέλαβε νέα γυναίκα, φεμινίστρια ως διευθύντρια και επιμελήτρια στο μουσείο, έκαναν έρευνα στη συλλογή τους και έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι από τα 400.000 έργα design, μόνο το 1,5 % προερχόταν από γυναίκες καλλιτέχνιδες! Οπότε μας ζήτησαν να σχεδιάσουμε ένα πρότζεκτ για να το γνωστοποιήσουμε αυτό. Κατά κάποιο τρόπο συνεργαζόμαστε με μουσεία για να φέρουμε στην επιφάνεια τα «κακά νέα», με τη δέσμευσή τους να δουλέψουν για να τα βελτιώσουν. Κάποια μουσεία θέλουν ν’ αλλάξουν και άλλα όχι. Αν είσαι πάντως σε θέση που συλλέγεις και παρουσιάζεις τέχνη, ξέρεις ότι η τέχνη δεν είναι στατική, το μόνο σταθερό είναι η αλλαγή.

Copyright © Guerrilla Girls and courtesy of guerrillagirls.com

Βάσει λοιπόν των στατιστικών έχουν βελτιωθεί τα πράγματα;

Κάποια χειροτερεύουν, κάποια βελτιώνονται. Είναι σαφές πια ότι δεν μπορεί να μιλάς για Ιστορία της Τέχνης χωρίς να μιλάς για γυναίκες και για μαύρους καλλιτέχνες. Ωστόσο, δεν υπάρχει ισότητα. Μπορεί να υπάρχει εκπροσώπηση, αλλά όχι ισότητα. Αν δεις τα υψηλότερα βραβεία σε δουλειές λευκών αντρών καλλιτεχνών σε σύγκριση με τα υψηλότερα βραβεία μαύρων γυναικών καλλιτέχνιδων που είναι 5%, είναι σοκαριστικό! Αυτό δεν συμβαίνει σε όλα τα επαγγέλματα. Δεν μπορεί να λες λοιπόν ότι τα πράγματα βελτιώνονται, όταν υπάρχει τέτοια ανισότητα.

Τι να κάνουν οι θεσμοί για να εξασφαλίσουν την ισότητα;

Οι θεματικές γύρω από τις οποίες οργανώνονται τα μουσεία είναι ποικίλες, δεν υπάρχουν λοιπόν συγκεκριμένες πολιτικές, εκτός του ότι τα μουσεία θα πρέπει να μοιάζουν λίγο με την κουλτούρα που εκπροσωπούν, είτε είναι τέχνη, βιομηχανία, design, ψάρεμα ή ό,τι άλλο. Ειλικρινά, είμαστε αυτές που διαμαρτύρονται, όχι αυτές που σχεδιάζουν πολιτικές. Αναδεικνύουμε κάποια πράγματα και λέμε ότι δεν είναι σωστά. Δεν ξέρουμε πώς δουλεύουν εσωτερικά οι φορείς. Μπορούμε να τους δείξουμε την ορθή κατεύθυνση, αλλά όχι το πώς θα φτάσουν εκεί – αυτό θα πρέπει να το βρουν μόνοι τους.

Έχετε παρέμβει για τον βιασμό, τις αμβλώσεις, για τον πόλεμο στον Κόλπο, για την εκπαίδευση και τη γυάλινη οροφή για τις γυναίκες, την αστεγία… Με την πολιτική κατά των αμβλώσεων στις ΗΠΑ, οι Ευρωπαίες γυναίκες σοκαριστήκαμε. Τι να κάνουμε ως γυναίκες, για να πολεμήσουμε απαράδεκτες πολιτικές;

Για πολύ καιρό είχαμε το αστείο μας, ότι είχαμε περισσότερα να κάνουμε όταν οι κυβερνήσεις ήταν ρεπουμπλικανικές. Τα κακά νέα είναι καλά για εμάς, γιατί υπάρχουν πηγές, περισσότερα πράγματα να κριτικάρεις. Τώρα είναι τρομακτικό, γιατί οι ΗΠΑ είναι πολωμένες μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, συνήθως έχει να κάνει με το αστικό απέναντι στο παγκόσμιο. Το παιχνίδι παίζεται κυρίως από δεξιούς πολιτικούς που φοβούνται ότι θα χάσουν την εξουσία και χρησιμοποιούν το Σύνταγμα, ώστε να αυξήσουν τη δύναμή τους. Η γερουσία μας ή το εκλεκτορικό σώμα δεν είναι δημοκρατικά και ο τρόπος που επιτίθενται σε θεμελιώδη δικαιώματα, ψηφοφορίας, γυναικών, LGBTQ+ και που στηρίζουν την κρατική βία, είναι τρομερό.

Η 6η Ιανουαρίου 2021 (σ.σ. όταν υποστηρικτές του Τραμπ εισέβαλαν στο Καπιτώλιο) ήταν απίστευτη. Και είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι υπάρχουν πλευρές της κυβέρνησης που δεν το βλέπουν έτσι. Δεν υπάρχει χρόνος να κάτσεις χαλαρά, υπήρχαν κι άλλες στιγμές στην ιστορία όπου φιλελεύθερες δυνάμεις ήρθαν κατά μέτωπο με αντιδραστικές δυνάμεις και είδαμε το αποτέλεσμα. Όλοι λοιπόν πρέπει να δουλεύουμε καθημερινά για να αντιστρέψουμε τις καταστάσεις. Έχω φίλους καλλιτέχνες που έκαναν προσωπική δουλειά και τώρα πια κάνουν πολιτική δουλειά. Δεν υπάρχει χρόνος! Είναι έντονος ο θυμός του λευκού αρσενικού που σκέφτεται ότι σε λίγο καιρό θα αποτελεί μειονότητα – αν δεν είναι ήδη (σ.σ. η διαμαρτυρία λευκών εθνικιστών “You will not replace us” στο Charlottesville το 2017) και η Αμερική θα έχει άλλο πρόσωπο. Ο κόσμος θέλει απλές απαντήσεις και αν θες κάτι τέτοιο, τότε η αλήθεια δεν είναι με το μέρος σου. Έχουμε αυτή την πολύ επικίνδυνη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου για τη χρηματοδότηση των υποψηφίων στις εκλογές, πρόκειται για διαφθορά.

Όσο για την άμβλωση, πρόκειται για δικαίωμα συνταγματικά κατοχυρωμένο για 50 χρόνια, αυτό δεν έχει ξανασυμβεί στις ΗΠΑ! Είναι σοκαριστικό και πρέπει να κάνουμε κάτι να το αντιμετωπίσουμε. Λίγοι άνθρωποι προσπαθούν να πάρουν αποφάσεις για πολλούς. Η δημοκρατία μας είναι παλιά και εύθραυστη. Χρειάζεται να διορθώσουμε σφάλματα που έγιναν εξαρχής.

Photo credit: David Parry/PA Wire

Info: 

WOW Αθήνα | 1-3 Απριλίου 2023 | ΚΠΙΣΝ

Guerrilla Girls – Έκθεση | The Art of Behaving Badly -Η Τέχνη της Κακής Συμπεριφοράς | Αίθριο 4ου ορόφου, Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος (ΕΒΕ) | Είσοδος ελεύθερη

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.