Η ταινία του Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ «Η Απόδραση του ’77» έρχεται στους κινηματογράφους στις 3 Αυγούστου. Ένα πολιτικό θρίλερ βασισμένο σε αληθινή ιστορία από τον σκηνοθέτη της ταινίας «Μικρό Νησί».
Η ταινία αφηγείται το χρονικό μιας θρυλικής απόδρασης από τις φυλακές της Βαρκελώνης, δύο χρόνια μετά την πτώση του καθεστώτος του Φράνκο στην Ισπανία.
Υπόθεση
Δύο χρόνια μετά την κατάρρευση του καθεστώτος Φράνκο στην Ισπανία και την παροχή αμνηστίας στους πολιτικούς κρατουμένους των ισπανικών φυλακών από τη δημοκρατική κυβέρνηση που διαδέχθηκε τη φρανκική δικτατορία, ένας προφυλακισμένος νεαρός λογιστής περιμένει τη δίκη του, αντιμετωπίζοντας μια ποινή 20 χρόνων, καθώς κατηγορείται για υπεξαίρεση.
O υπόδικος, μαζί με κάποιους συγκρατούμενους του και μια ομάδα νέων δικηγόρων που τους υποστηρίζουν, θα αγωνιστεί για την παροχή αμνηστίας, αφού καταγγείλει το όργιο βίας, καταπίεσης και παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που επικρατεί στη φυλακή της Βαρκελώνης, όπου κρατείται.
«Aν η χώρα ξεκινάει από το μηδέν, το ίδιο κι εμείς», υποστηρίζουν οι κρατούμενοι, που ετοιμάζουν την δική τους εξέγερση. Μία ιστορία φιλίας, αλληλεγγύης και ελευθερίας, βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά, που απέσπασε 5 βραβεία Γκόγια.
Η νέα ταινία του βραβευμένου με Γκόγια ισπανού Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ (Μικρό νησί) πλέκει επιδέξια την θρυλική απόδραση του 1977 με το ταραγμένο πολιτικό κλίμα της εποχής. Ο σκηνοθέτης εμπνεύστηκε την ταινία μαθαίνοντας για την απόδραση 45 κρατούμενων από τη φυλακή Modelo της Βαρκελώνης, κι έκτοτε έκανε μεγάλη έρευνα για το θέμα.
«Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η ύπαρξη ενός συνδικάτου φυλακισμένων που λειτουργούσε ως διαμεσολαβητής και είχε μια εξουσία που αναγνωριζόταν απ’ όλους», λέει ο Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ.
Δεν γνωρίζουμε τι συνέβαινε στις φυλακές επί Φράνκο, εξηγεί, αλλά μετά το θάνατο του δικτάτορα, η διεκδίκηση της ελευθερίας αφορούσε μια ολόκληρη κοινωνία, μια ολόκληρη χώρα. Κι όμως οι κρατούμενοι είχαν βρεθεί εκτός.
«Ήταν σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος γι’ αυτούς, και οι συνθήκες ήταν απαράλλαχτες με αυτές του παρελθόντος, δηλαδή μεσαιωνικές και απάνθρωπες. Ομοφυλόφιλοι, αναρχικοί, άστεγοι, και ψυχιατρικοί κρατούμενοι εξισώνονταν με δολοφόνους και ληστές. Όμως, τελικά, αυτή η πνοή ελευθερίας έφτασε και στις φυλακές, και οι κρατούμενοι έκαναν ό, τι μπορούσαν ώστε να ακουστούν.
Για παράδειγμα στη Βαρκελώνη 200 φυλακισμένοι έκοψαν ταυτόχρονα τις φλέβες τους! Σχεδόν όλες οι φυλακές της χώρας ξεσηκώθηκαν κατά του συστήματος –μάλιστα υπήρξαν και συνεργασίες μεταξύ τους. Και ίσως αυτή η συλλογικότητα ήταν ο, τι καλύτερο άφησαν πίσω τους εκείνη την εποχή. Με το πέρασμα του χρόνου, το κίνημα αυτό κατάφερε να αλλάξει την πεποίθηση του πώς πρέπει να είναι μια φυλακή: όχι δηλαδή ένας χώρος τιμωρίας, αλλά αναμόρφωσης με στόχο την ενσωμάτωση στην κοινωνία».
Μια ταινία για τη μετάβαση από τη δικτατορία στην δημοκρατία, ιδωμένη από τον μικρόκοσμο μίας φυλακής -την μικρογραφία δηλαδή μιας ολόκληρης κοινωνίας…
Cover photo ©Julio Vergne
