Να αγανακτείς ή να μην αγανακτείς από κινητά που χτυπάνε, κοινό που κάνει θόρυβο και βήχει ασταμάτητα, χωρίς να σε αφήνει να συγκεντρωθείς και να απολαύσεις το θέαμα που παρακολουθείς; Άγραφοι κώδικες συμπεριφοράς σε χώρους συναυλιών και παραστάσεων, που έχουν αναπτυχθεί μέσα από κοινωνικές ανάγκες, καθοδηγούν τη στάση μας. Θεάματα που απευθύνονται στο πνεύμα – κεφάλι (συμφωνική μουσική / τζαζ, θέατρο) απαιτούν την πλήρη προσήλωση του θεατή, ενώ όσα ενεργοποιούν κυρίως το συναίσθημα – σώμα (ποπ /ροκ συναυλίες) τελούν το ρόλο του διασκεδαστή του νου και ως τέτοια αντιμετωπίζονται.
Ήταν πάντα όμως έτσι; Συνθέσεις που σήμερα θεωρούμε τέχνη υψηλής διανόησης, κάποτε αντιμετωπίζονταν περίπου όπως οι σημερινές ροκ συναυλίες. Την εποχή που συνέθετε ο Μότσαρτ για τις αυλές των πατρόνων του, οι παριστάμενοι χόρευαν, έτρωγαν και γελούσαν. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Μότσαρτ πρωτοπόρησε μεγαλώνοντας την κλασική ορχήστρα, ώστε να δυναμώσει τον ήχο της. Αντίστοιχη ήταν η συμπεριφορά του κοινού και στις θεατρικές παραστάσεις της εποχής του Σαίξπηρ. Παράλληλα, η έννοια του αυτοσχεδιασμού στη τζαζ αναπτύχθηκε εξ’ ανάγκης, καθώς οι μπάντες έπρεπε απλώς να συνεχίζουν να παίζουν για όσο διάστημα ήθελε ο κόσμος να χορεύει. Τότε που το κεφάλι με το σώμα ήταν ακόμα ενωμένα.
Ησυχία λοιπόν;
—
Κεντρική φωτογραφία: «Το όνειρο του Σολωμού», στο Bios Tesla basement| Μια παράσταση, εμπνευσμένη από τους καθημερινούς υπαρξιακούς προβληματισμούς του ανθρώπου
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
