Γιορτές, αργίες, διακοπές, τη βγάζουμε στο μέτρημα. Και δε λέω καν που τελευταία δεν προφταίνουμε να καταγράφουμε τις μαζικές «αναχωρήσεις» μουσικών και λογοτεχνών από το μάταιο πολιτισμικό βασίλειό μας, προσωπικών ηρώων ή ανεπίσημων εθνικών ρητόρων.
Λέω για ‘κείνα τα τραπέζια-επανασυνάξεις, όταν γυρίζουμε αδημονούντες, αλλά φευγαλέοι, στα χωριά και τις οικογενειακές εστίες μας. Το άτυπο ληξιαρχείο στήνεται και το μέτρημα αρχίζει. Εσωτερικοί και εξωτερικοί μετανάστες διηγούνται τις περιπέτειές τους σε Θεσσαλονίκη, Κρήτη, Μόναχο ή Κάπο Βέρντε, και μετράνε επιτυχίες, βάσανα, απολύσεις, κέρδη, έρωτες, παιδιά και διαζύγια, μπλέκοντας τη νοσταλγία με το μπούχτισμα για τον τόπο που άφησαν πίσω τους. Προσωπικά αφηγήματα, διανθισμένα με την απαραίτητη εσάνς ρητορικής για ένα καλύτερο μέλλον και μιζέριας για το χαμένο παρελθόν.
Και όταν οι ψήφοι καταμετρηθούν και ο νικητής αναδειχθεί σιωπηρά, με τα απαραίτητα «και μη χειρότερα να λες», αποχαιρετώ εκείνο το αγαπημένο μου πιτσιρικάκι ξαναρχίζοντας το παιχνιδάκι που όλο πιάνουμε κι αφήνουμε σε γιορτές, διακοπές, αργίες: «3×8;» Και πάνω που θέλω να το σιγήσω αυτό το επίμονο «23» του, μιλώντας για ζυγά και για μονά, του λέω καλύτερα να δει προς τα ψηλά και να μετρήσει φωναχτά τ’αστέρια στα «μαλλιά της Βερενίκης». Για να γλιτώσει τα δικά μας, που «τα χρόνια δεν τα ζούμε, τα μετράμε, τα σπρώχνουμε να φύγουν».
—
Φωτογραφία άρθρου: Comicdom Con Athens 2015 | 24 έως 26 Απριλίου | Ελληνοαμερικανική Ένωση | © Το Χωριό – Αποστόλης Ιωάννου
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag