Δεκατρείς. Ο αριθμός που έγραψε το δύο χιλιάδες είκοσι ένα έως σήμερα έχει φτάσει στο δεκατρία. Δεκατρείς γυναίκες. Δεκατρείς γυναικοκτονίες μέσα σε ένα χρόνο στην Ελλάδα. Και η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών ακούγεται περισσότερο και μοιάζει να είναι πιο έντονη η παρουσία της και η ουσία της για συζητήσεις γύρω από την έμφυλη (αν)ισότητα. Ενδεχομένως γι’ αυτό το δεκατρία της κοινωνίας μας που κουβαλάμε πολύ βαριά και ντροπιαστικά, για το #ΜeToo με εκκίνηση από τη Σοφία στον αθλητισμό και τη Ζέτα στο θέατρο, ή γιατί ήρθε η ώρα· αλλά και πόσο βοηθητική είναι η δύναμη του σινεμά για τη διάδοση του μηνύματος απευθείας στην ψυχή και τον νου με την εύστοχη μικρού μήκους ταινία «Μη με αφήσεις ποτέ» (Γιατί θα σου κάνω κακό). Όπως και να ‘χει για διάφορους λόγους ίσως να έχουμε κάνει ένα βήμα, γι’ άλματα ας μη μιλάμε ακόμα, έχουμε δρόμο…
Για τις δεκατρείς γυναίκες του δύο χιλιάδες είκοσι ένα, για όλες τις γυναίκες που έχουν χαθεί άδικα τα προηγούμενα χρόνια, ας κοιτάξουμε ομοιότητες και διαφορές στην κοινή μας ζωή στην ελληνική κοινωνία, ας παρατηρήσουμε τις λεπτομέρειες των ιστοριών τους. Κι ας μην ξεχνάμε ούτε λεπτό ως γυναίκες να αγαπάμε ανθρώπους που μας φέρονται ως μοναδικές μονάδες που είμαστε, να δίνουμε απαντήσεις σε ό,τι δεν μας αρέσει ως ξεχωριστές, αυτόφωτες οντότητες που κουβαλάμε στερεότυπα χρόνων, ανισότητα, προκαταλήψεις, σεξουαλική καταπίεση, λεκτικές και σωματικές παρενοχλήσεις και κακοποιήσεις, λεκτικά άβολα πειράγματα, κοινωνικούς συμβιβασμούς και προσδοκίες…με τα ενδεχόμενα λάθη να είναι έτοιμα να μας γεμίσουν ταμπέλες, και παρ’ όλα αυτά να μας πιέζουν να λάμπουμε και να ζούμε χωρίς παραπανίσια κιλά, ρυτίδες και αλλαγές· εμείς όμως συνεχίζουμε και τα καταφέρνουμε… Φωνή σε όσες χάθηκαν μέσα από εμάς. Για εκείνες και για τις επόμενες γυναίκες που ακόμα είναι κορίτσια, παιδιά.
Ούτε μία. Όχι δεκατρείς ξανά. Ούτε μία.
