Η Επόμενη Μέρα του David Bowie

Κείμενο: Κωνσταντίνος Δημόπουλος

Ας παραδεχτούμε μια αλήθεια. To “Next Day” δεν είχε κανένα λόγο να είναι ένα τόσο καλό άλμπουμ. Και δε θα αναλωθώ καν σε βαρύγδουπες αναλύσεις περί μουσικής βιομηχανίας και του ευτελισμού αυτής. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Δέκα χρόνια μετά το μέτριο “Reality”, στα 66 πλέον και με την κατάσταση της υγείας του μονίμως ανησυχητική τα τελευταία χρόνια, κανείς δεν περίμενε τίποτα από τον David Bowie. Μόνο που εκεί που ακόμα και οι πιο φανατικοί του Thin White Duke είχαμε συμβιβαστεί με αυτό, εκείνος κάνει την έκπληξη. Για ακόμη μια φορά.

Από την απολογία των στίχων “here I am, not quite dead” στο track που ανοίγει το δίσκο, μέχρι το artwork που τον συνοδεύει με το εξώφυλλο του “Heroes” από το τόσο μακρινό 1977 να παραποιείται στα χέρια του (μόνιμου συνεργάτη του τα τελευταία χρόνια) Jonathan Barnbrook και το κατάλευκο τετράγωνο στη μέση του να “φωνάζει” πως ήρθε επιτέλους η επόμενη μέρα. Από την παραγωγή του Tony Visconti που δείχνει να εμπιστεύεται -ορθώς- απόλυτα από την εποχή του Heathen κι έπειτα, μέχρι το μοναδικό δάνειο που χρησιμοποιεί σε ολόκληρο το LP (ένα sample από το Apache των Shadows) στο καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Και από την υπέροχη Tilda Swinton (το θηλυκό του alter ego) που πρωταγωνιστεί στο video του τελευταίου single, μέχρι το πιο catchy τραγούδι που έχει γράψει μετά τα σουξέ του “Let’s Dance”, όλα φωνάζουν ότι πρέπει να σταματήσεις να διαβάζεις αυτές τις γραμμές και να πατήσεις επιτέλους το play.

{youtube}gH7dMBcg-gE{/youtube}

Δε θα ακούσεις κάτι που δεν έχεις ξανακούσει στο “The Next Day”. Μόνο που σε περιπτώσεις σαν αυτή του David Bowie κάτι τέτοιο δε θα έπρεπε να είναι πλέον το ζητούμενο. Ο ίδιος έχει παλέψει με τις φόρμες και τα ιδιώματα άλλωστε ουκ ολίγες φορές, τις περισσότερες μάλιστα βγαίνοντας νικητής. Τη διαφορά τώρα κάνει αυτή ακριβώς η παραδοχή, αυτή ακριβώς η αλήθεια: δέκα χρόνια μακριά του είναι πάρα πολλά και αυτή η Επόμενη Μέρα τελικά είναι πολύ όμορφη!